De les opzich gaat redelijk, maar een aantal bewegingen dien ik te verfijnen. Zeker het pointen blijk ik niet juist te doen: ik moet met m'n been gestrekt m'n tenen veel verder zien te krommen. Hoe graag de lerares ook zou zien dat ik m'n tenen verder krom en hoe graag ik zou willen dat dat me ook lukt, ik mis er simpelweg de kracht en gedeeltelijk spierlengte voor.

Daarnaast blijk ik ook andere zaken nog lang niet te kunnen als het op spierlengte en kracht aankomt. Iets wat ik natuurlijk had verwacht, maar toch komt het harder aan dan ik dacht. Ook het rekken doe ik niet goed: ik ga bij het rekken te ver, waardoor ik meer kwaad dan goed doe.
Veel vervelender is de pijn die ik op voel komen in m'n linkervoet. Ik schaar het onder gewone spierpijn, omdat ik er de dag ervoor ook wat last van had, na een kwartiertje oefenen.
Ik besluit het wat rustiger aan te gaan doen voor de laatste 20 minuten.

Te hoog gegrepen?

De bus- en treinreis leg ik toch wel in enige mineur af: Was dit misschien toch te hoog gegrepen? Had ik me vergist? Moest ik er maar gewoon mee stoppen?
Ik zal eerlijk zijn: het huilen stond me nader dan het lachen en meerdere malen kwam de gedachte in me op om thuis meteen een mailtje te sturen dat ik er mee ophield.

Nou ja... eerst de zaterdag maar afwachten: ik zat nu alleen maar alle dingen uit de les te overdenken en vooral te balen dat m'n linkervoet toch wel erg pijnlijk was. Vooral het feit dat ik het pointen niet juist kan - ik kan m'n been en voet opzich prima strekken, maar m'n tenen vervolgens krommen vereist een enorme kracht die ik simpelweg nog niet heb - kwam gek genoeg hard aan.

Ik heb daar wel oefeningen voor meegekregen, door simpelweg zittend met gestrekt been en gestrekte voet m'n tenen zo goed mogelijk te krommen en weer te ontspannen. Dat moet ik in 3 series van 8 doen en uiteraard ook met links.

De zaterdag...

'Oh shit...' is het eerste wat ik denk als ik wakker word met een immense pijn in m'n linkervoet. Als ik opsta en m'n linkervoet bekijk zie ik een enorme zwelling vlakbij m'n tenen. Nu is het echt hartstikke mis: de maandag daarop ga ik meteen richting de fysiotherapeut om een afspraak te maken, waar ik gelukkig de dag erop al terecht kan.

Zowel dinsdag als bij de tweede afspraak op vrijdag, krijg ik tape op m'n voet, waarmee de pijn wonderbaarlijk genoeg zo goed als verdwijnt.
Na de eerste keer tape scheer ik m'n been overigens wel helemaal kaal, zodat de tape beter blijft zitten.

Balen...

De hele week laat ik het oefenen en rekken even voor wat het is. Ik baal gewoon dat ik zoveel last heb van m'n voet en nog zoveel rekwerk voor de boeg heb, ook al had ik zeker dat laatste wel verwacht: de les van de 25ste houdt me te veel bezig en ik moet het simpelweg even laten rusten.
Tegelijkertijd verbaast het me dat ik zo baal. Toen ik net begon vond ik dat competitiegedoe niets voor mij, eerst maar zien hoe ver ik zou komen, maar nu zit ik te balen dat het niet vlot. Ik wil verder komen! Hoe dan ook! Ik zucht een paar keer, maar vind dan toch de moed weer terug: Ooit zal ik op hard-shoes dansen... Ooit, als ik maar volhoud!