Deze les begon eigenlijk al slecht: in de nacht van donderdag op vrijdag vergiste ik me in een nachtelijke afdaling van de trap in het aantal treden. Ik dacht er nog één te moeten toen ik de laatste tree al had gehad... Ik zette m'n rechtervoet daardoor heel anders neer en voelde meteen hoe er 'iets' in schoot: foute boel! Dat was zeker. Lopen zelf ging al moeilijk, laat staan danspassen oefenen.

Bij dansles kwam ik dan ook niet verder dan de warming-up: het deed simpelweg teveel pijn. Nadat ik het even rustig aan deed en de boel met rekken in iets betere conditie probeerde te krijgen, ging ik voorzichtig weer op m'n voet staan: het was iets verbeterd, maar springen en het onvermijdelijke landen liet ik maar even achterwege.

Tegelijkertijd viel me op dat ik voor elke beweging een enorme inspanning moest leveren: ik was bekaf terwijl ik nog bijna niets gedaan had, net alsof ik ziek werd. Uiteindelijk zou ik 4 dagen later ook door de griep getroffen worden en zal ik de voorbode ervan wel gevoeld hebben.

Ik kreeg dezelfde les tegelijkertijd een rek-advies mee: ik moest een zogenaamde 'hop' doen, waarbij je je volledig gestrekte been omhoog gooit. Het omhoog gooien was niet het grootste probleem. Natuurlijk zat de snelheid en kracht er echt nog niet in, maar ik had ook niet anders verwacht. Nee, de kneep zit 'm in het feit dat bij die beweging de knie van het been dat je omhoog gooit boven de heuplijn moet komen. Met andere woorden: je moet je been meer dan 90 graden ten opzichte van de grond omhoog gooien en dat kon ik wel vergeten: veel verder dan een graad of 75 kwam ik niet.

Daarom moet ik iets zoeken wat ongeveer heuphoogte had: zodat ik daar m'n benen een voor een op kan rekken.
Enig zoekwerk leverde thuis al snel de wasmachine op. Ik kwam overigens verder dan ik dacht. Ik had een worsteling verwacht om m'n been überhaupt op de wasmachine te krijgen, waarna ik niet in staat zou zijn om met een gekanteld bekken, rechte rug en een gestrekt been de boel te rekken, maar dat ging al heel aardig.

---