Zoeken...

Ik zie een groot gebouw voor me als ik uit de tram stap, maar kan geen duidelijke ingang vinden: de hoofdingang van het gebouw ziet er in ieder geval doods uit.
Ik loop enkele keren langs het hele gebouw en bij de derde keer is er ineens een deur open en klinkt er uit de hal erachter een vrolijk Iers deuntje. Dat laat geen twijfel bestaan of ik op de goede plek ben en als ik me voorstel aan de leraar is meteen duidelijk hoe en wat.

Leeftijd en nationaliteit een grote mix

Ik kleed me om en langzaam druppelen de andere dansers binnen.
Deze proef-les is een openbaring. De leeftijd is met 6 tot en met een jaar of 30 zeer divers en ook nationaliteit is een grote mix. Er wordt over het algemeen Engels gesproken maar er is onder andere iemand uit Duitsland en de naast mij enige jongen die ik trof, komt uit Rusland (een antwoord dat ik op zijn zachtst gezegd niet had verwacht)
De les begon met wat basisbewegingen, waaronder het op je tenen lopen: de meeste andere zaken waren toch nog te complex, dus ik stond meerdere malen langs de kant even uit te rusten.

Vaak niet voor lang: als de grote groep even pauze had, nam de leraar wat basisbewegingen door met ons twee. Naast mij als absolute beginner was er een twintiger die haar tweede les volgde. Het enthousiasme bij de leraar straalde er vanaf en dat zorgde er vanzelf voor dat je mee ging doen.

Pointen (of iets dat daar op lijkt)

Er zijn me 2 dingen het meest bijgebleven van deze les. Een van die dingen was de meest basale beweging, of eigenlijk houding, namelijk het 'pointen': met gestrekt been en gestrekte voet alleen met de voorkant van je grote teen de vloer aanraken: oh ja... je hiel moet dan ook nog naar binnen gedraaid zijn. Wat!? Dat kan toch nooit! En inderdaad, met veel moeite en inspanning kon ik een houding aannemen die er iets van weg had.

Het andere wat me bijbleef was het geluid van de hard-shoes. Tot nu toe kende ik dat alleen van TV en theater, waar er geluidstechnisch natuurlijk behoorlijk aan gesleuteld wordt.
Nu maakte ik het geluid voor het eerst in pure vorm mee: geen versterking, geen opname via een microfoon.
Toen het halverwege de les voor mij ophield omdat er gewisseld werd van soft-shoes naar hard-shoes heb ik met grote bewondering naar het fantastische geluid van een stuk of 15 paar hard-shoes geluisterd.

Helemaal gesloopt...

Van die anderhalf uur die de proef-les duurde heb ik hooguit 3 x 5 minuten mee gedaan, maar toen was ik ook wel helemaal gesloopt, iets dat zowel aan m'n conditie als aan de dans zelf toe te schrijven was: werkelijk elke spier in je lichaam wordt aan het werk gezet.
Uitgeput heb ik, zonder er erg in te hebben, een half uur uit zitten rusten op een van de stoelen. Pas toen vond ik mezelf uitgerust genoeg om me om te kleden en weer op huis aan te gaan.

Ik wist wel 1 ding zeker: dit wou ik ook! Hoewel je als basis de zachte schoenen moet doorlopen om ooit op harde schoenen te dansen, heb ik waarschijnlijk het voordeel dat ik beide dansen kan waarderen. Waar bij anderen alleen het overdonderende hard-shoe werk trekt, vind ik zowel de soft-shoe als hard-shoe dansen prachtig om te zien. Het gevoel alsof de danser van een soft-shoe dans lijkt te zweven bij sommige stukken en de kracht van het waanzinnige luide voetenwerk van een hard-shoe dance.

M'n conditie was eigenlijk het enige probleem en daar wat aan doen zou puur op wilskracht aankomen. Ik had al verwacht met m'n neus op de feiten gedrukt te worden en dat klopte ook. Al in de trein kwam er een enorme spierpijn op. Schiphol nog maar!? Ik moest nú even opstaan en stapte daar dus uit, om daar een van de wat comfortabeler Fyra bankjes uit te kiezen en nogmaals te bekomen van de indrukken en inspanning.

Toen ik uiteindelijk de voordeur weer bereikt had, hoefde ik me net niet naar binnen te slepen: ik was lichamelijk helemaal op. Met een laatste restje energie begon ik vast aan het aanmeldingsformulier voor de lessen in Haarlem die daar gingen starten.

Oefenen!

Twee dagen later waagde ik me toch aan het oefenen van de meest basale danspas die er bestaat binnen het Ierse dansen: de 1-2-3.
Ik merk meteen waar ik veel moeite mee heb: het feit dat je met de voet waar je mee eindigt weer verder gaat zorgt voor veel verwarring en fouten, maar dat komt vast wel goed bij de eerste les.
Daarnaast is ook balans een probleem: geregeld verlies ik m'n evenwicht en corrigeer ik met twee armen die wild in het rond zwaaien. Dat verbaast me enorm! In het dagelijks leven denk je dat je een prima evenwichtsgevoel hebt, maar nu je er zo bewust mee bezig bent en vaak op 1 voet staat, blijkt dat vies tegen te vallen.

Ook een basaal punt: afstand. Met de hal erbij lukt het me niet om meer dan 3 keer dezelfde passen te doen, omdat ik simpelweg enorme stappen wil nemen.

---