Dans! - The Road to Heavies: les 1, 7 oktober 2011
Zou het een grote groep zijn? Ik kan me weinig voorstellen bij de groep waar ik in terecht kom, maar het theater, een voormalige kerk, nog net in Haarlem, lijkt me voldoende plaats te bieden voor minstens 8 man.
Dat blijkt wat tegen te vallen. We zijn met z'n drieën, leerkrachten niet meegerekend.
Ik had voor deze eerste 'echte' les overigens redelijk geoefend op de passen die ik geleerd had bij de proefles. Ik had ze niet helemaal goed onthouden, dus enige correctie bleek noodzakelijk.
Wat me meteen greep was iets onbenulligs, of althans, onbenullig vergeleken met wat je binnen Ierse dans kan bereiken: het van 'heels together' naar 'right foot in front' overplaatsen van m'n rechtervoet. Het oefenen samen met de leraar, waarbij het een van de keren zo goed als synchroon ging had voor mij iets verschrikkelijks aanstekelijks, ook al stelt het geen moer voor.
In de betreffende les ging het tempo al meteen behoorlijk omhoog, iets wat ik amper kon behappen. Met enig ongeloof hoorde ik de lerares zeggen dat het tempo van de muziek nóg hoger lag...
Nog verbaasder was ik toen ik te horen kreeg dat ik de basisbeweging, een zogenaamde 1-2-3, die ik nog maar amper in de benen had, 8 maal in een cirkelbeweging moest dansen, de zogenaamde 'lead-around'. Ik kreeg daarbij de opmerking dat het dan ook nog zaak was te eindigen op het punt waar ik was begonnen.
Ik keek de docent met een moeilijke blik aan: nu al? Voor m'n gevoel had ik de basisbeweging nog niet eens goed onder de knie. Ik probeerde het uiteraard wel en het leek natuurlijk nergens op: ik raakte in paniek als ik de leraar dicht naderde, als ik überhaupt al meer dan 2 tot 3 keer de bedoelde passen achter elkaar wist uit te voeren. Zodra ik er bij na begon te denken, ging het mis.
Ook een moeilijke opgave: minder afstand afleggen. Ik heb de neiging enorme passen te zetten, waardoor ik na twee 1-2-3's al bijna met m'n neus tegen de spiegel sta: de leraar liet zien dat je eigenlijk op dezelfde plek kan blijven staan. Dat is bijna een soort letterlijke tegeltjes-wijsheid: een geoefend danser kan zijn dans uitvoeren op een in ruitvorm neergelegde stoeptegel. Meer oppverlakte heeft 'ie eigenlijk niet nodig, het op 1 punt blijven staan doet de rest.
Wat dat betreft heb ik nog heel wat te oefenen, maar goed, juist daarom was ik begonnen met deze lessen.
De 2 dagen erna waren natuurlijk weer een en al spierpijn: ik was pas net begonnen met het rekken en leren opwarmen, dus enige verbetering had ik echt nog niet verwacht.