Het dansen gaat stukken beter: Ik moet eerst de Reel een keertje doen, wat een paar keer mis gaat. Om de les niet te saai te laten worden wordt het punt waar het misgaat een paar keer herhaald, en krijg ik daarna een herhaling van wat ik al weet van de Single Jig, met de 'waarschuwing' dat ik de Reel aan het einde van de les nog eens helemaal moet dansen.

Bij de Single Jig ga ik sowieso een paar keer de mist in als ik de lead-around moet dansen. Opzich niet zo'n ramp, ik begin er pas net aan.
Als ik vervolgens de Reel dans staat de lerares met een moeilijk gezicht te kijken. Als ik eindig en even in de uitgangspositie blijf staan staat ze nog steeds moeilijk te kijken.

Een Feis?

"Dit is echt een randgevalletje Feis..." Zegt ze. Ik schrik me een ongeluk... Meent ze dat nou?
Ja, ze meent het echt en staat te twijfelen of ze me op zal geven. Ik bedank: ik heb nog nooit zo'n Feis meegemaakt en weet totaal niet wat ik er van moet verwachten.

Heel hoog op m'n tenen...

De komende week heeft wel een positieve verrassing voor me in petto. Op een avond loop ik op m'n tenen de keuken in (een tic die ik sinds het dansen ontwikkeld heb) en blijf bij het fornuis staan kijken wat we eten.

Nu ik stilsta oefen ik weer het zo hoog mogelijk op m'n tenen sta als ik ineens iets geks voel. Wat krijgen we nou!? Ik merk dat ik, weliswaar heel kort, de bal van m'n voet loskrijg van de grond en kortstondig 'echt' op m'n tenen kan gaan staan. Ik spring een gat in de lucht: dat in slechts 4 maanden tijd!

• Les 10, 20 december 2012
• Les 12, of eigenlijk: wat les 12 had moeten zijn, 3 februari 2012

---