Dans! - The Road to Heavies: les 42, 17 oktober 2014
Beat the machine that works in your head...
Pas een paar dagen voor dansles schiet me ineens iets te binnen wat de slechte ervaringen van de afgelopen weken kan verklaren. Sinds de start van het nieuwe seizoen is de dienstregeling voor de bus gewijzigd en moet ik 2 minuten eerder weg van huis. Dat lijkt niets, maar daardoor heb ik vaak een andere bus bij het overstappen in Amsterdam, die een minuut na het instappen al vertrekt, in plaats van een wachttijd van bijna 8 minuten.
Daardoor ben ik vaak rond 10 over half 8 al op de plek van bestemming, terwijl de docente pas 10 tot 15 minuten later komt. Dat geeft tijd om te oefenen, maar ook veel tijd om na te denken. Na te denken en te doemdenken dat het ook deze keer weer fout zal gaan.
Even de gedachten verzetten
Ik besluit het deze dag anders aan te pakken. Allereerst neem ik het theorieboek voor m'n rijlessen mee, zodat ik in de tussentijd iets volkomen anders kan doen dan aan het dansen denken en oefenen ook onmogelijk te maken. Daarnaast neem ik me voor om niet, in ieder geval minder, te oordelen over dat wat niet wil en het gewoon maar te laten gebeuren.
Daarnaast speelt er ook een lichamelijk probleem mee. Dinsdag schoot het bij het rekken weer in m'n rug. De fysiotherapeute heeft het uitgelegd en het was geen gewricht of verrekte of gescheurde spier, maar een zenuw die bekneld komt te zitten door spierspanning en daardoor enorm pijnlijk is.
Ik merk dan dat ik m'n rug vaak gespannen heb en moet, om überhaupt m'n schoenen aan te kunnen trekken en de veters ervan te kunnen strikken, diep inademen en vervolgens nadrukkelijk uitademen en de ontspanning voelen. Als ik dat niet doe verga ik van de pijn bij het voorover zakken om bij m'n voeten te komen.
Onbewust ontspan ik daardoor ook geestelijk veel meer en dat werpt zijn vruchten af. Bij de Beginners Reel dans ik zelfs de andere beginner eruit, die in de war raakt van mijn bewegingen (zij heeft de dans anders geleerd dan ik)
De Single Jig gaat niet vlekkeloos, maar ik draai even zuchtend een rondje en probeer het nog eens.
Alleen de Slip Jig gaat hopeloos, maar die dans ken ik dan ook het slechtst van alles wat ik tot nu toe al weet.
Daarnaast heb ik een week bewust niet geoefend, om niet met alle negativiteit rondom het dansen bezig te zijn, dus dat de Slip Jig waardeloos is in uitvoering, is niet zo vreemd.
1-2-3's op heavies. En ronddraaien...
Het dansen op de harde schoenen gaat niet vlekkeloos, maar beter dan ik verwacht had. Zeker nu ik 3 dagen per week naar m'n werk fiets (waardoor ik per week zo'n 90 kilometer wegtrap) had ik verwacht vermoeide benen te hebben, maar niets is minder waar.
Voor het harde schoenen werk krijg ik van een bepaalde beweging nu het puntje op de i. Ik moet m'n eerste draai maken. In die draai moet ik, op m'n harde schoenen, drie 1-2-3's maken.
En waar het dansen om een denkbeeldige cirkel heen uiterst makkelijk is, is het rondje draaien om je eigen lichaams-as een stuk pittiger. Desondanks krijg ik de complete serie bewegingen al snel onder de knie als ik even in de hal oefen, onder het 'genot' van een berg herrie van een techno-feest dat er wordt opgebouwd. Als kort erna het licht in de hal uitgaat, kunnen we alleen nog in de zaal zelf oefenen, in de hal is vanaf dat moment echt te link.
Wedstrijd? Geen schoenen...
Ik besluit een balletje op te gooien over meedoen aan een wedstrijd. Dat stuit op 1 belangrijk praktisch bezwaar waar ik niet aan gedacht heb, namelijk de zachte schoenen. De dans-sneakers waar ik nu al 3 jaar op dans, zijn geen officiele zachte schoenen en dus niet toegestaan op een wedstrijd.
Maar, die zachte schoenen kun je, net zoals de harde, niet zomaar krijgen in Nederland.
Ik kan de schoenen vaak wel kopen op een Feis, maar dat vind ik zelf wel bloedlink: op m'n allereerste Feis op schoenen gaan staan die ik waarschijnlijk slechts 1 of 2 uur kan inlopen, lijkt me hét recept voor een fiasco.
Ik besluit nogmaals familie, wel in bezit van een credit-card, om een gunst te vragen en Feiswear nogmaals met een aankoop te verblijden.
Na 3 werkdagen arriveert er al een pakketje per post, wat opvallend klein is. De schoenen zitten niet in een doos maar zijn in bubbelplastic verpakt. Een wat merkwaardige manier van verpakken naar mijn mening, meer dan een postenvelop zit er namelijk niet omheen.
Bij het aantrekken merk ik al meteen dat het pijn doet. M'n tenen krijgen het te verduren in de schoenen waarvan ik sterk de indruk krijg dat ze te klein zijn, nu niet omdat ze nog wel wat oprekken, maar omdat ze écht te klein zijn.
Het is wel een verademing om in plaats van de tip veel meer contact met de vloer te hebben. De zool ter plekke van m'n tenen is er denk ik slechts 5 millimeter dik en erg flexibel.
De heel is wel verradelijk. Het is hetzelfde spul als onder m'n harde schoenen en dus spekglad.
Het maakt lopen erop tot een gekke gewaarwording.
Schoenen... nu nog een pantalon
Bij de H&M weet ik uiteindelijk een pantalon te vinden. Die is wel veeel te lang en veel te wijd, maar ik heb geen keus. Een pantalon in mijn taille-maat is er niet en als 'ie er wel is krijg ik m'n bovenbenen er waarschijnlijk niet in.
Ik breng de pantalon onmiddellijk naar een kledingreparateur in het winkelcentrum, die 'm werkelijk fantastisch inneemt en inkort.