Ik heb een hele week niet geoefend. Ik heb zelfs niet aan de passen gedacht. Een dag of 4 was ik zo enorm beroerd dat ik blij was als ik in m'n bed lag. Daarom vind ik het des te verbazender dat de Reel vlekkeloos gaat en de Single Jig halverwege mis gaat.

Daarop zegt de docent dat ze het idee heeft dat aan een wedstrijd mee doen voor mij geen goed idee is. De druk van op het podium staan en alle mensen die naar je kijken, het is maar de vraag of ik dat aankan.
Leuk! Ze bedoelt het waarschijnlijk als opbouwende kritiek, maar op dat moment komt dat niet zo bij me aan.

Frustratie beteugelen

Helaas is het wel de waarheid: als ik een pas vergeet, stop ik met dansen en slaak ik een kreet of stamp kwaad op de grond. Volkomen nieuw (het stoppen met dansen dan, de rest niet) want in Haarlem had ik nergens last van. Ik danste vrolijk door, al koste het wel moeite. Wel nieuw is dat ik op die momenten ook echt kwaad ben. Ik heb het dan eventjes gehad en denk liever niet eens meer aan het dansen. Niet zo heel lang geleden was ik opzich wel kwaad, maar nam ik een teug adem en probeerde het nog eens.

Er wordt gekeken... en dus wordt ik nerveus

Wáárom kan ik nou niet gewoon de moed opbrengen op een Feis te gaan staan? Ik had me vorige week al op willen geven, nadat ik de week ervoor met een camerateam op m'n neus had gedanst en dat vlekkeloos ging. Gezien het aantal kijkers naar dat programma had ik verwacht op dat moment bloednerveus te zijn en het te verprutsen. Echter gaat het nu steeds vaker fout bij dansles zelf. Ik merk nu ineens dat ik nerveus wordt als ik dans en de rest kijkt. Hoe kán dat nou!? In Den Haag en Haarlem had ik nergens last van...

Eigenlijk het enige positieve wat ik aan deze dag overhoud is het gemak waarmee ik op m'n harde schoenen kan staan en bewegen. Ik heb geen last van m'n tenen meer en beweeg zonder pijn. Ik kijk dan ook met enige verkneukeling toe hoe een van de meiden zorgvuldig de ene na de andere blaar verzorgt, een ritueel dat zich elke week herhaalt.