Daar de zomerstop in zicht is, besluit ik me te storten op 'die ene beweging' op m'n harde schoenen. Ik heb toch maar m'n geluidsrecorder weer meegenomen en dat blijkt niet voor niets. Ik ben het ritme al weer kwijt en oefen buiten de zaal (waar ik het geluid op m'n koptelefoon niet tot krankzinnige niveau's op moet schroeven om boven de harde schoenen uit te komen) nog maar eens. Dan komt uiteindelijk het ritme erin en lijkt alles zich ook wat te verankeren in m'n geheugen.

Een nieuwe beweging: de 'cut'

Ik krijg ook nog een nieuwe serie passen mee en ervaar voor de eerste keer een serie zogenaamde 'cuts'. Een beweging waar je gemakkelijk blessures van op kan lopen en die ook veel balans vereist.
Ik zal 'm proberen uit te leggen:

Je staat met je rechterbeen voor je linkerbeen. Je rechterhiel raakt daarbij de tenen van je linkervoet en beide voeten wijzen naar buiten. Je rechteronderbeen breng je nu omhoog, zodanig dat het vóór je linkerbeen blijft en je knie zo goed mogelijk op z'n plaats blijft. Uiteraard breng je het been ook weer terug en uiteraard geldt dit ook voor links.

Dat probeer ik enkele keren, maar is moeilijk. Ik verlies zoveel balans dat ik me soms bijna verstap.
Uiteindelijk krijg ik ook nog wat andere passen mee, om te 'stompen' (ik vermoed dat stampen het nederlandse woord daarvoor is)
Bij die beweging komt het aan op het met beide raakvlakken van de schoen op de grond stampen en dat blijkt lastiger dan ik dacht.