Dans! - The Road to Heavies: 6 mei 2014. Roetsj roetsj roetsj.... klak! klak! klak!
Na werktijd pak ik nog even m'n springtouw om een tiental keren touwtje te springen, terwijl ik m'n harde schoenen draag. Daarna oefen ik ook nog even de treble.
Al tijdens het touwtje springen valt het me op: ik voel m'n tenen amper. Niet dat ze verdoofd zijn, maar juist de afwezigheid van pijn valt me positief op.
Gesterkt spring ik nog een keer of 40, om verbaasd te merken dat ik nog steeds geen pijn voel. Ik ga daarna meteen de treble oefenen en ben een minuut of 10 steeds dezelfde paar meter aan het afleggen, om daarna weer terug te lopen.
Weinig vooruitgang: veel moeilijker dan gedacht!
Ik bak er niet veel van. De hele fijne noppen op de vloer zijn onverbiddelijk en laten een duidelijk 'roetsj roetsj roeroetsj' horen in m'n poging m'n voet naar buiten en binnen te schoppen en over te gaan op m'n andere been, waarbij ik ook nog even met m'n hiel de grond raak.
Wat heb ik me hier enorm in vergist! Het is zoveel moeilijker dan ik dacht en komt op millimeterwerk aan wat betreft het raken van de vloer. Iets te ver of lang en je krijgt het roetsj-geluid waar ik zo'n last van heb en iets te hoog en je hoort helemaal niets.
En dan... gebeurt het
Desondanks loop ik toch weer terug. Verbaasd constateer ik dat ik die schoenen nu zelfs comfortabel vind zitten, iets wat ik echt niet had verwacht.
Na ongeveer een kwartiertje oefenen, gebeurt het ineens. Van het geroetsj wordt het ineens een duidelijk 'klak-klak klak, klak-klak klak, klak-klak klak,' en zie ik mezelf langzaam iets wat veel weg heeft van een treble uitvoeren.
Daarna ben ik waarschijnlijk te vermoeid geraakt: het lukt me meteen niet meer.
Wat me bij de lessen opviel en ik al jaren op TV had gezien en ik nu zelf ervaar: een geoefend danser lijkt elke klap tegen de vloer te benutten en er juist extra kracht uit te halen, alsof elke klap tegen de vloer een stap op een gespannen veertje is die je een extra zetje mee geeft.
Ook dat merk ik nu tijdens de treble. Alsof het naar binnen 'trekken' van m'n been en het daarbij met de tip raken van de vloer, me extra energie geeft om over te stappen op m'n andere been.
Na nog wat klooien hou ik het voor gezien, maar om eerlijk te zijn trek ik m'n schoenen met pijn in het hart uit. Nog nooit zaten ze zo lekker en had ik zo weinig last van m'n tenen.