Ongeveer een week na de Kilkenny Feis besluit ik een mailtje te sturen naar de Redmond School en te informeren naar de locatie van de lessen in Amsterdam-Noord.

Ik had al wel gezien dat de locatie recent veranderd was en er nu ergens op de voormalige NDSM-werf een lesgebouw gevonden was en wist ook wel een paar buslijnen die daar zeer dicht bij in de buurt kwamen. Om erachter te komen of er nog lessen gegeven worden of dat de zomerstop al begonnen is, stuur ik een mailtje ter informatie.

Even geen les wegens wereldkampioenschappen

Er zijn inderdaad nog lessen, maar pas over een week. De wereldkampioenschappen zijn in volle gang en dat is voor veel scholen een periode waarin de lessen niet door gaan.
Maar dan is het de bewuste vrijdag: ik ben behoorlijk nerveus. De school is nieuw en ik ken er uiteraard niemand. De lerares had al geschreven dat de leslocatie vinden een onderneming opzich was en ik maar even moest laten weten of ik kwam of niet, want dan zou ze buiten klaar staan.

Dat mailtje is blijkbaar niet aangekomen, want bij het gebouw aangekomen, een oude scheeps-bouwloods, moet ik zelf uit zien te vinden waar ik moet zijn. Deel van de zenuwen maakt de eventuele gekkigheid rondom de eerste Koningsdag uit. Ik heb geen flauw idee of ik in een groot feestgedruis (of chaos) beland of dat het allemaal wel mee zal vallen.

Overal roadies door opbouw van Koningsdagfeesten

Om me heen wordt er van alles opgebouwd. Links van me staan allemaal hekken en wordt een of ander hardcore-feest opgebouwd, rechts van me staat een rits kraampjes te wachten op uitstalling en even verderop wordt een heel café voorzien van een berg extra licht en geluid.

Als ik na 2 keer heen en weer lopen nog niets gevonden heb wat er op lijkt, besluit ik het te gaan vragen aan een van de roadies, maar die zijn extern ingehuurd en weten dus helaas niet waar ik moet zijn. Ze bevestigen wel mijn mening. Het hele terrein is onoverzichtelijk en alleen als je de buurt kent, weet je waar je moet zijn.

Huisnummers! (Zelfs op de NDSM-werf...)

Ik sta zelfs op het punt de politie, die rijkelijk aanwezig is, te vragen waar ik moet zijn, maar zie dan ineens achter het gebouw een gang met allerlei tuintjes en containers.
Aan het einde van die gang zie ik ineens een bord met nummer 23. Net zag ik nog iets van nummer 37 voorbij komen, dus dat gaat de goede kant op! Als ik ook ineens nummer 19 ontwaar, kan ik niet anders dan erg dichtbij zijn.

Uiteindelijk zie ik een hele rij nummers, waaronder nummer 15, waar ik moet zijn. Maar dat nummer is aangebracht op een overhead-deur. Geen normale deur of bel te bekennen.
Een grote loodsdeur in het midden die openstaat, lijkt een soort centrale toegang en de twee mannen die ervoor bezig zijn met een motor, spreek ik maar aan. De een weet het niet, maar de ander, die net naar binnen is, wel. Na wat zoekwerk (de motor is net naar binnen gereden) vind ik de bestuurder, die het zou moeten weten.

Juiste plaats, dichte deur

Hij geeft me aanwijzingen en na wat tuurwerk zie ik waar ik moet wezen. De aanwijzingen kloppen wel, maar de genoemde deur blijkt potdicht te zitten. Ik probeer nog een deur verder, maar die zit al zoveel verderop dat die van een ander gezelschap moet zijn.

Even naar boven kijkend draai ik een rondje in de machtige loods en overdenk of dit nog gaat lukken. Daarna beslis ik het volgende week nog maar eens te proberen en op huis aan te gaan. Overal lokaaltjes en bordjes, overal deuren, overal gangen en dat in een enorme loods.

Net dat ik me omdraai en aanstalten maak om weer weg te gaan, gaat er een plots ergens een deur open, waar een meid van een jaar of 14 uitkomt, die bijzonder sportief gekleed is. Ze lijkt me wat jong om zomaar in die loods rond te lopen en zeker gezien de sportieve kleding kan het niet missen. Ik schiet haar aan en jawel, zij is daar ook voor de dansles.

Loods-doolhof

Een tocht door de loods volgt. We gaan een bocht naar links om, komen in een soort tussenhal, kruipen ergens tussen de lokaaltjes en een oude pilaar van het gebouw door, slaan weer linksaf en dan ineens kom ik bij een geopende deur waar de danszaal blijkt te zitten. Nou, zelf zou ik dat inderdaad echt niet gevonden hebben. Wat een onderneming!
Ik krijg kort de slappe lach als ik vanuit het danslokaal een loodsdeur naar de buitenlucht zie, een deur die uitnodigend openstaat. Een deur waar ik net 3 keer langsgelopen ben...

Goed, kort voorstelrondje volgt, ik trek m'n zachte schoenen aan en begin met opwarmen. Terwijl ik dat doe is een van de meiden een harde schoenen dans op haar zachte schoenen aan het doen.
Met bewondering, maar ook enige angst, volg ik haar verrichtingen. Ze slaat met werkelijk enorme klappen haar hielen tegen de vloer en je zou zweren dat ze haar harde schoenen aanheeft, zo hard is het geluid. Ik verwacht eigenlijk op een gegeven moment een misstap waarbij ze onmiddelijk naar een van haar kuiten of dijen grijpt, maar dat blijft uit.

Ondoorgrondelijke opwarming

Er volgt een collectieve opwarmronde en even ben ik de draad kwijt als de overige dansers en de docente in een grote cirkel een soort 1-2-3's gaan doen. Na een halve cirkel kan ik wel meekomen in het ritme, maar de passen snap ik niet. De docente zegt iets van 'skip-2-3' of iets dergelijks.
Ik probeer het nog, maar voor ik het weet is de warming-up al weer voorbij. Heel wat anders dan in Den Haag!

Als ik de lead-around van de Beginners Reel moet dansen is het leuk om te merken dat ik kwa tempo goed mee kan komen en op hetzelfde moment als diegene naast mij de vloer weer raak.
De lead-around van de Single Jig is vervelender. Waar ik bang voor was gebeurd: die wordt hier anders gedanst dan in Den Haag. Het begin van de dans zoals ik die al 1,5 jaar ken, moet ik nu ineens anders doen. En dat is moeilijk. Erg moeilijk.

Na de lead-around wil ik meteen weten of de side-step ook andere passen kent, maar die blijkt gelukkig hetzelfde. Meer dan die 2 series van passen heb ik niet gehad, omdat de lessen stopten.
In Den Haag heb ik waarschijnlijk wel passen gehad van de Single Jig, maar ik vond de lessen daar betrekkelijk chaotisch. De groep is hier weliswaar kleiner, maar in plaats van willekeurig meedoen met een bepaalde serie passen, krijg ik hier weer duidelijk te horen voor welke dans de passen zijn, zoals het in Haarlem ging dus.

Het duurt even voor ik de side-step naar links weer onder de knie heb, maar uiteindelijk gaat dat ook weer goed. Ik heb de passen van de Single Jig bewust niet meer geoefend sinds de lessen in Haarlem in 2012 stopten, om te voorkomen dat altijd zichtbaar zal bijven dat ik de eerste twee passen tot in de puntjes beheers en alles wat erna komt zichtbaar afwijkt kwa niveau.
Wat nu wel een beetje lukt is het naar rechts en links bewegen in de side-step. Dat gaat nu ineens bijna vanzelf en ondanks kleine beetjes in ieder geval de goede kant op.

De eerste les op harde schoenen

Kort daarna is het tijd voor het harde schoenen werk. Dat wordt spannend, want het wordt de eerste keer op een echte vloer (in Den Haag lag zeil dat, hoewel beschermend, toch erg glad is) en m'n eerste les op m'n harde schoenen.

Ik wurm m'n voeten erin en sta zeer onwennig voor de eerste keer rechtop, waarop de lerares grappend aan de rest vraagt of ik er niet prachtig uit zie, zo op m'n gloednieuwe schoenen.
Het voelt een beetje gek, zo op die nieuwe dingen en voorzichtig stap ik wat de ruimte in. Ik merk nu m'n tenen al. Wat doet dat pijn!
Ik heb de docente ook vooraf gewaarschuwd dat het de eerste keer is dat ik dansles heb op dezelfde dag dat ik al 9 uur in m'n veiligheidsschoenen heb rondgelopen en dat dat er wel eens in zou kunnen hakken.

Een nieuwe beweging: de treble

Desondanks krijg ik de bewegingen te zien om een 'treble' te doen: dé basisbeweging op harde schoenen.
En dan maakt de vloer met een rubber beschermlaagje echt verschil. Ik hoef veel minder moeite te doen om m'n voet van de grond te houden en het rubber maakt alles beduidend stroever, ook bij het staan op 1 been. Wat er niet makkelijker van wordt is het staan op de tip.

Ik moet nog erg lachen als de lerares me een aanwijzing geeft bij het wisselen van been, als ze ziet dat ik bij het overstappen nogal de neiging heb iets naar voren te gaan en er op over te springen.
'Just let the foot you step on to switch, drop to the floor...'
Juist ja... Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet, maar dat lukt niet. Ik probeer het, maar ik spring er toch meer op dan dat ik 'm laat vallen.

Ondanks de meehelpende vloer heb ik het al snel gehad en trek ik het echt niet meer. M'n harde schoenen gaan uit en ik oefen verder op m'n sokken.
'Even wat sport-tape op je hielen doen," Zegt een van de meiden, die denkt dat ik blaren op voel komen of ze al heb.
Maar m'n hielen zijn het probleem niet. Het probleem zit bij m'n tenen. De bal van m'n voet doet niet mee, het punt waar m'n tenen de tip ontmoeten en die alle kracht op moeten vangen, doet nu enorm pijn. Wel ben ik al eerder gestopt dan pakweg een half jaar geleden. Ik bewaak de grens een stuk beter.

Ik schijn kwa 'probleemzone' overigens een uitzondering te zijn. De anderen hebben massaal blaren op de hielen. Bij mij zijn m'n hielen vorig jaar maandenlang kapot geweest van een nieuw stel veiligheidsschoenen, waardoor m'n hele hiel en gedeeltelijk de achillespees 1 grote blarenpartij was. Dat is uiteindelijk geheeld, maar een dikke laag eelt is het resultaat.

De dag erna...

Een onheilspellende titel voor een verhaal dat helemaal niet onheilspellend is.
Ik stap m'n bed uit, loop naar beneden en ga zitten om te eten. Pas als ik weer opsta merk ik verbaasd hoe makkelijk dat gaat. Ik heb amper spierpijn. Ja ik merk wel dat ik veel gedaan heb, maar zo compleet gesloopt als wanneer ik uit Den Haag terugkwam ben ik totaal niet.

Een verschil is m'n conditie. M'n conditie is veel beter dan pakweg een half jaar terug. Toch denk ik dat de belangrijkste factor simpelweg de afstand is. Na 1,5 uur dansles en zo'n beetje elke spier in je lichaam gebruiken die je hebt, moest ik 2 uur stilzitten in het OV om van Den Haag weer thuis te komen en dat hakte erin.

Nu ben ik ongeveer 3 kwartier onderweg en na het eerste kwartiertje ben ik ook nog even 5 minuten stevig aan het lopen, om vervolgens nog 30 minuten in de bus te zitten voor ik weer thuis ben, waar ik vrijwel meteen m'n bed in ga.
Het scheelt, want op deze manier verpest het m'n weekend tenminste niet.

• 4 april 2014. De Kilkenny Feis
• 6 mei 2014. Roetsj roetsj roetsj.... klak! klak! klak!

---