Dans! - The Road to Heavies: 8 november 2015. Lisa Lubbe Memorial Feis
Een wedstrijd in MFC de Boomgaard te Zuidoostbeemster
Ik ben voor de wedstrijd eerst nog bij m'n vriendin thuis, om de zenuwen van me af te knuffelen. Veel helpt het niet echt. Wel gaat er dit keer nog een normaal middagmaal naar binnen, waar ik normaal geen hap door m'n keel krijg.
Het programma ligt op het keukenblad en ik leg nog uit dat het altijd afwachten is wanneer je precies moet en dat ik dat het grootste nadeel aan 'het wereldje' vind.
Rond 10 voor half 2 begeven we ons naar de zaal. Op het formulier staat 'approximately 2 hours' als begintijd voor enkele premier championships, waar dat premier dan ook voor mag staan. Daarna begint het blokje Beginners waar ik onder andere onder val.
Ik kom even de zaal binnen. Ik mis het tafeltje voor de entree en als ik even de zaal inloop en het tafeltje zie, loop ik er meteen naar toe. Ik word vriendelijk begroet. Het blijkt een van m'n dansgenotes die, recent door een blessure getroffen, niet meedoet aan de wedstrijd en de entree in goede banen leidt.
Kosten van deze Feis
Ik herken haar in eerste instantie dan ook niet. Ik betaal m'n deelnamegeld. Voor wie wil weten wat dat kost (in dit geval, dat kan per Feis verschillen), alle dansen zijn Beginnersniveau:
| Dance: | Price: |
| Reel | 5,00 |
| Light Jig | 5,00 |
| Slip Jig | 5,00 |
| Single Jig | 5,00 |
| Trophy Hard Shoe: Treble Jig (in mijn geval) | 6,00 |
| Traditional Set Dance: St. Patricks Day (in mijn geval) | 6,00 |
| Total | 32,00 |
Met de 2 laatste dansen, het harde schoenenwerk, is iets 'bijzonders' aan de hand. Daar staat 'Trophy' bij: je kunt er een beker mee winnen. Deze competities zijn daardoor iets duurder. Zit er geen extra 'beloning' aan vast, dan is de competitie vaak net zo duur als de andere competities.
Nadat ik m'n deelnamenummer (137) in ontvangst krijg en entreegeld voor m'n vriendin overhandigd heb, vraag ik even 'waar we zijn'. Ik bedoel het competitienummer, maar krijg het antwoord dat beide kleedkamers in gebruik zijn. Het is met de muziek en (toevallig) geklap ook moeilijk te verstaan.
Daarna verlaat ik de zaal meteen weer: Op de een of andere manier vind ik het niets, zo voor het eerst zo'n zaal binnen komen. Ook bij het optreden enkele maanden geleden trok ik het niet. Net alsof ik niet in 1 keer kan accepteren wat er te wachten staat. Liever ga ik weer even naar buiten, om daarna weer terug te komen. In dit geval loopt het ook een beetje uit, dus binnen blijven heeft ook niet zoveel zin.
Als ik na een kwartier of 3 weer naar binnen ga en een plekje uitkies, ben ik blij dat ik m'n vriendin naast me heb. Een leuke afleiding, ook omdat ik haar nog wat zaken uit kan leggen die zij als leek niet weet.
Oorsprong van de naam van de Feis
Overigens is het naar mijn mening het vermelden waard waar de naam van de Feis vandaan komt. Daar heb ik 2 jaar geleden ook al naar gezocht, maar toen vond ik er ook niets over. Als mijn ouders toevallig korte tijd nadat ik naar buiten ben gelopen, net naar binnen gaan, tref ik ze later in de zaal.
Mijn vader ziet ineens 'Memorial' op het bandje om zijn pols staan (er zijn professionele identificatiebandjes voor toeschouwers aanwezig) en draait het verder om de rest te lezen. Dan ziet hij 'Lisa Lubbe Memorial Feis' op het bandje gedrukt. 'Wie was dat?' vraagt hij aan mij. Dat wist ik 2 jaar geleden niet en ook nu moet ik hem het antwoord schuldig blijven. Pas later op de dag zal ik kans krijgen het te vragen.
Mijn vermoeden blijkt juist. Lisa Lubbe was nauw verbonden met de school, de precieze connectie is me (nog) niet bekend. In ieder geval iemand die altijd voor de Redmond School klaar stond op een Feis. Op de terugweg van een Feis van de Redmond School kwam ze om bij een auto-ongeluk. Als eerbetoon draagt de jaarlijkse Feis haar naam.
Wachten... Wachten...
Een aantal dansers passeert de revue in de Premier Championships. Gaandeweg krijg ik na een uur of anderhalf zin om de zaal te verlaten. Ik heb me al omgekleed, maar m'n schoenen heb ik nog niet aangehad. Zeker m'n zachte schoenen trek ik niet vrijwillig aan m'n voeten. Ik loop dan ook maar wat op m'n harde schoenen rond, die zitten (ja, echt) beter. Een beetje in de catacomben van het gebouw vinden we (ik en m'n vriendin) een rustig plekje om even te zitten en (voor mij) de zenuwen weg te knuffelen.
Ik wil absoluut voor de competities van de Light Jig en Slip Jig van 14 tot en met 19 kijken, omdat ik niet meer weet wanneer ik moet stoppen. Dat afkijken van een andere categorie is dan natuurlijk makkelijk.
Als ik het wachten even zat ben, ga ik wat oefenen. De oefenruimte (een beschermlaag op het verder kale beton in de entreehal van het complex) wordt dan nog bevolkt door een dansend paar dat gefilmd wordt door een ouder, maar daarna heb ik 'm toevallig helemaal voor mij alleen.
Ik warm op zoals ik dat normaal doe en ineens staan er 4 dansers op hun harde schoenen om me heen te klapperen. Als ik de Light Jig oefen, zonder enige muziek, lukt dat ineens verschrikkelijk makkelijk. Ik sta er echt verbaasd van gezien de storende factoren om me heen. Met iets meer vertrouwen ga ik de competitie tegemoet. Ik moet alleen nog zien wanneer ik moet stoppen...
Onverwacht samengevoegde competities
Na nog meer wachten, besluit ik opnieuw wat op te gaan warmen, maar dan op m'n harde schoenen, ook omdat er geruchten gaan dat ze snel met de Beginners van 14 tot en met 19 starten.
Nog in de kleedkamer en net enkele minuten op m'n harde schoenen sta ik met een klasgenote wat te praten als ik ineens meen te horen dat de competities van 14 tot en met 19 gecombineerd worden met de 'over 19's'. Ik twijfel even, maar als ik de deur van de kleedkamer iets open en duidelijk 'Competition 42 is competition 47' hoor, weet ik genoeg.
Een zwaar 'shit....' ontsnapt uit m'n mond, ik zet voorzichtig af met m'n harde schoenen, probeer op tijd te stoppen bij m'n tas, maar glij natuurlijk wat door.
De dochter van de docente zegt nog dat ik niet moet haasten, maar zij heeft natuurlijk makkelijk praten. Ik zie m'n opwarming in rook op gaan en een fiasco als bij de Antwerp Feis wil ik echt voorkomen.
Ik wissel zo snel mogelijk van schoenen en warm zo goed en kwaad als het kan wat op op m'n zachte schoenen.
Een minuut of 4 later is het dan zover, ik geef m'n vriendin nog een zoen en vertrek richting podium.
Daar loop ik het trapje op en zie een wat bescheiden aantal deelneemsters (ik ben de enige man) wachten. Dat bescheiden aantal is tegelijkertijd voor velen ook een punt van zorg, omdat ze het anders niet zo leuk vinden. Zelf maak ik me vooral 'zorgen' om m'n hoge nummer: Bang om alleen op het podium te moeten staan.
Gelukkig meldden zich al snel nog enkele deelneemsters met hogere nummers en als ook de laatste deelneemster, na omgeroepen te zijn, de ingang naar het podium gevonden heeft, is het zover.
M'n zenuwen zitten in m'n keel: waarom ik zo nerveus ben weet ik niet. Ik schaam me absoluut niet tegenover m'n ouders en m'n vriendin, het is de onwetendheid bij de Light Jig die me parten speelt én het aantal dansen dat ik moet doen. Als ik nog maar energie over heb bij het harde schoenenwerk...
Waren we maar vast begonnen...
Daarnaast natuurlijk sowieso de eerste dans... Als het maar begonnen is, dan is het goed. Zolang het nog steeds niet begonnen is, is het veel erger.
Een van de vrouwen die 'boven' mij staat, is waarschijnlijk net zo zenuwachtig en zuchtend wenst ze iedereen nog succes.
De witte blouse en zwarte rok doet me denken aan de school in Antwerpen en ik vraag bij welke school ze zitten. Ze blijken bij een Nederlandse school te zitten. Dit is hun eerste wedstrijd en ze hadden geen andere kleur kleding kunnen vinden. Ik wens ze succes, omdat het voor mezelf nog minder dan een jaar geleden is dat ik voor het eerst op een wedstrijd stond en nog goed weet hoe dat was.
Dan gaan de eerste 2 mensen het podium op. Ik kijk hoe ze het doen en hoewel ik de onwetendheid begrijp (de volgende 2 wachten netjes tot de vorige 2 helemaal klaar zijn) denk ik ook dat er wat overredingskracht nodig is, want ze twijfelen allebei of ze al moeten of niet.
Rustig het podium op... rustig...
En dan is het mijn beurt. Ik loop niet het podium op, nee, ik doe dat meer in een soort ren-pas. Daar krijg ik ook meteen commentaar op van m'n docente, die de deelneemsters in de juiste volgorde plaatst voor ze het podium op gaan en me in het voorbij gaan toesist dat ik rustig moet lopen.
De muziek start en... de knop gaat om. Ik merk wel dat ik het enorm warm heb, maar de Reel gaat goed. Bij de sidestep leg ik bijna teveel afstand af naar mijn mening: ik verdwijn nog net niet achter het gordijn voor m'n gevoel.
Gelukkig gaat de Reel goed. Ik buig naar de jury nadat zij gebeld heeft en naar de muzikant en verlies bij die buiging bijna m'n evenwicht en loop daarna terug de coulissen in, klaar voor de volgende dans.
De bel is dit keer overigens geen hotelbel, maar een soort Twee-voor-Twaalf belletje dat met de hand gerinkeld moet worden. Dat lijkt mij, gezien het aantal keer dat ze dat op een dag zal moeten doen, erg vermoeiend.
De kop eraf
Als ook de laatste deelneemster is geweest nemen we allemaal zuchtend en puffend weer plaats op het trapje. 'Bloody hell! That was scary!' komt er met een zwaar Iers accent uit de monden van een van de vrouwen en ze krijgt onmiddellijk bijval van de anderen. Om het in perspectief te plaatsen: dat komt uit de mond van een vrouw die op z'n minst een jaar of 40 is. Ook voor hen is het dus dood-eng om daar te staan.
Het blijkt ook hun eerste wedstrijd te zijn. Met wapperende handen en een enkele voorzichtige vreugdekreet is iedereen blij dat de eerste dans er op zit.
Zelf heb ik inmiddels een kledingprobleempje gemerkt. M'n overhemd lijkt wel wat groter geworden. Ik denk eigenlijk dat m'n schouders meer ontspannen zijn vergeleken met eerdere wedstrijden, maar ik merk dat de mouwen van m'n overhemd zo'n beetje in m'n handpalmen rusten. Daarmee nemen ze prima het zweet op maar het danst ook irritant.
Ik maak het knoopje van de linkermouw los en knoop 'm vast op het binnenste knoopje, zodat de mouw boven m'n pols blijft. Rechts krijg ik los, maar met m'n zweethanden absoluut niet meer vast.
'I'm sorry, can you help me... I can't get it fixed with my slippery hands.' Vraag ik aan de vrouw rechts van mij.
'Oh! Sure!' en zo wordt ik binnen de kortste keren geholpen met m'n overhemd, al voelt het vreemd (dat ligt ook aan de leeftijd van de vrouw in kwestie, maar verder is dat slechts een nummer)
Bij de Light Jig sta ik heel gespannen te kijken om te zien wanneer ik moet stoppen, maar helder denken lukt me niet en als de eerste groep gestopt is, ben ik ook volkomen kwijt waar ze gestopt zijn. Dan maar het beste ervan maken.
Ik loop het podium op, of nee, ik ren min of meer het podium op, wat me wederom op commentaar van m'n docente komt te staan. Ik wil ook wel anders, maar erg mezelf ben ik niet.
De muziek start en volkomen geroutineerd begin ik aan de dans waar ik zo verschrikkelijk tegenop zag en waarbij ik rekening hield met het feit dat die fout af zou lopen.
Ik moet wel even zien waar m'n dansgenote zich bevindt, maar die blijkt niet binnen gevaarlijke afstand van mij aan het dansen te zijn. Ook hier lijkt m'n sidestep erg vloeiend te gaan, maar of dat echt zo is, vind ik moeilijk te beoordelen als je zelf danst.
Ik stop precies op het juiste moment en loop weer terug naar het beginpunt. De jury belt en ik buig naar de jury/zaal en naar de muzikant. Bij die laatste verlies ik weer bijna m'n evenwicht en opnieuw een extra stap naar links voorkomt dat ik daadwerkelijk val.
De Slip Jig: Veel en veel te vroeg...
Ik loop weer het trapje op. Tijd voor de Slip Jig.
Als ik nog steeds niet normaal het podium op loop en m'n docente voor de derde keer een opmerking maakt, probeer ik me voor te nemen bij de Single Jig gewoon rustig aan te doen.
De muziek start en meteen slaat de paniek bij me toe: ik hoor het ritme niet... Als ik denk dat ik moet beginnen, blijk ik veel en veel te vroeg. Ietsje te vroeg beginnen is nog op te vangen door even te vertragen, maar in dit geval zou ik 2 maten goed moeten maken, voor zover dat mogelijk zou zijn omdat de jury ingrijpt.
De jury grijpt dan ook in. Ik maak een afwerend gebaar van 'sorry' en loop even in gedachten terug naar m'n plek. Lullig is dat ik het ook verpest heb voor de dansgenote rechts van mij, die door mijn actie volledig de draad kwijtraakte. Omdat de jury ingreep, is de muziek al snel gestopt.
'I think you started with the wrong leg did ya?' Vraagt ze.
Ik reageer niet, omdat ik volgens mij gewoon juist begon, alleen wel 2 maten te vroeg.
Als ze de vraag herhaalt en ik verbaasd op mezelf wijs van 'bedoelt u mij?' knikt ze.
'Oh, I'm sorry. Could be, but I also completely messed up the rhythm, so yeah...'
'You want to try again?' Ze vraagt het op een buitengewoon warme, uitdagende manier. Als je echt denkt dat juryleden bij zo'n danswedstrijd op dit niveau allemaal stijve harken zijn en blijven, heb je het mis.
'Echt wel!' hoor ik een stemmetje in m'n hoofd zeggen. Ik weet wat ik moet doen, met m'n gevoel voor ritme is ook echt niets mis en dit was gewoon pech.
'After the last one, you can try agian, ok?' (ook dit komt er trouwens met een heerlijk Iers accent uit)
Ik knik, ben even in gedachten en vergeet plaats te maken voor de groep na mij, maar zoek dan toch de coulissen op.
Ik zie de groep na mij aan het werk. De jury heeft me enorm aan het denken gebracht. Ik ben met rechts begonnen en voor zover ik dat nu weet, klopt dat. Ik merk alleen ook dat ik helemaal niet zo zeker ben óf ik wel met rechts begonnen ben. Misschien dat ik in de zenuwen wel degelijk met links begonnen ben.
De Slip Jig nogmaals: in m'n eentje op het podium
Ik sta aan de zijkant van het podium de passen van de groep na mij mee te doen, waarbij ik niets vreemds merk en ben dan opnieuw aan de beurt. Het podium oogt nu veel groter, zo in m'n eentje. Vroeg ik me bij de competities een paar uur geleden, waar elke deelnemer apart op het podium stond, nog af hoe dat zou voelen, nu krijg ik alle kans om dat zelf te ervaren.
Helaas heeft het denkwerk me in m'n greep. De muzikant zit nadrukkelijk de maat aan te geven met z'n hoofd, maar met een onnavolgbaar 'Left or right? left or right? left or right... no... it is with right... no it isn't...' in mijn hoofd begin ik wederom te vroeg. Ik stop, maak een afwerend gebaar van, 'het spijt me' en loop terug naar m'n beginpositie. Echter, er volgt wel onmiddellijk applaus op m'n tweede poging, wat ik absoluut niet had verwacht.
Desondanks verlaat ik met enige grijns het podium. Het kan gewoon niet altijd goed gaan, hoe graag ik dat ook wil. Ik loop rustig terug, waar ik, de afgang die ik net heb meegemaakt, had verwacht zo snel mogelijk weg te willen zijn.
Het trapje wordt weer beklommen en ik krijg nog wat aanmoediging van enkele deelnemers.
We worden op een rijtje gezet voor de Single Jig. De docente roept of haar dochter het afstrepen even over kan nemen. Dat gaat opzich best goed.
Terwijl we nog wat schikken en schuiven om op de juiste volgorde te komen voel ik gek genoeg geen enkele druk in de categorie 'als deze maar wél goed gaat...' De Light Jig ken ik van al het zachte schoenenwerk gewoon het slechtste, het is niet anders.
Een verandering tijdens de Single Jig
Als ik uiteindelijk met de Single Jig bezig ben verandert er ineens iets na de eerste serie passen van de lead-around: ik krijg ineens een heel lollig gevoel, voel een grijns (denk ik, in ieder geval een hele andere blik) op m'n gezicht komen en besef dan dat het goed komt.
Waarom, geen idee, maar het is er ineens. Bij de side-step vlieg ik voor m'n gevoel over het podium en zonder enige schaamte dat ik waarschijnlijk m'n dansgenote voorlangs gegaan ben, rond ik af. Ik verlies wél weer bijna m'n evenwicht bij het buigen naar de muzikant, maar ach, het belangrijkste is geweest.
Voor de Treble Jig moet ik wisselen van schoenen. Gelukkig is daar de nodige tijd voor, daar eerst de resultaten van de Championships bekend gemaakt worden.
Ik trek rustig m'n harde schoenen aan en oefen wat. De oefenruimte is nu redelijk uitgestorven aan het raken. Buiten is het al donker. Een korte windvlaag doet heerlijk koele lucht via de geopende deur naar binnen waaien. Zwaar bezweet als ik ben (m'n overhemd ziet er naar mijn mening niet meer uit) loop ik even naar buiten. Als er uit de bestelbus die met geopende achterdeuren bij de ingang staat ineens een stem komt, schrik ik even.
"Are you Dutch?"
Ik raak aan de praat, ze vraagt of het goed gegaan was. Ze blijkt van de markt achterin de zaal te zijn. Ik praat in het Engels, maar gaandeweg krijg ik de indruk met een Nederlandse te maken te hebben als er een nogal duidelijk 'everyting' volgt.
"Excuse me, are you Dutch?" Vraag ik op een gegeven moment.
"Ja..." komt er twijfelend uit.
"Ik ook." Zeg ik droog, waarna het gezicht een hoogst verbaasde uitdrukking vertoond.
Ineens zie ik niemand meer in de oefenruimte als ik even naar links het gebouw in kijk. Ik denk dat we klaar staan voor de harde schoenen, maar zeker, geen idee.
Als ik richting het podium loop, blijken we inderdaad klaar te staan voor de harde schoenen en ben ik net op tijd, denk ik tenminste.
Een van de vrouwen vind het jammer dat de groep wat aan de kleine kant is, maar al snel komen er nog een aantal deelnemers bij.
Het begint erg warm te worden op het kleine trapje naar het podium toe. Ineens ontdek ik wc's boven. Ook een mogelijkheid om wat water te drinken!
"Maybe you all smell..."
Ik ben niet de enige en als ook een andere vrouw wat is wezen drinken, is de docente net weer terug: haar dochter is ineens verdwenen.
'Now where did she go?'? Vraagt ze aan ons. Wij weten het natuurlijk ook niet.
Een van de vrouwen die ook vandaag de nodige hand- en spandiensten verricht vandaag staat er droog bij te kijken.
'Maybe she finds that you all smell.' Zegt ze lachend.
"Well, that's a possibility...' Grapt een van de vrouwen op de trap, waarna ze vrijwel onmiddellijk bijval krijgt van de rest van de deelnemers.
Ik kan het niet laten: ik móet weten hoe het verloop gaat zijn. Gaan we in relais starten of niet? De docente begrijpt het even niet, maar uiteindelijk wordt duidelijk dat de muziek zal starten, er wordt gedanst en de muziek weer stopt en pas weer start voor de volgende.
"I don't like the long line on the stage," zegt ze nog grappend.
Geen illusies: geen succes met de Treble Jig
De Treble Jig start. Ik kijk alleen maar in bewondering mee. Ik maak mezelf geen illusies: hier schat ik m'n kansen absoluut laag in. Ik merk dat ik moe ben, maar weet daarnaast dat ik niet zo best ben met het harde schoenen werk, zo na die lange periode waarin ik geen les volgde, niet oefende én niet aan het rekken was.
Desondanks gaat het wel heel aardig. Ik merk nu dat ik zelfverzekerder de zaal in kijk maar ook belangrijk: een vast punt gevonden heb om naar te kijken. Was ik eerst nog overal en nergens heen aan het kijken als ik recht vooruit stond, nu heb ik een prachtige witte muur helemaal aan het einde van de zaal waar ik me op kan richten. Geen toeschouwers die ik kan zien, geen gedachten, alleen de dans. Toch gaat het aan het einde eventjes fout, maar ik dans dóór.
Als de deelneemsters na mij de trap weer opklimmen, grijpt een van de vrouwen naar haar schoenen.
"I kicked myself like... here, at my toes... shite, that hurts!" De manier waarop ze het zegt maakt duidelijk dat ze dat nog nooit eerder gedaan heeft. Ze krijgt wel bijval van mij en enkele andere deelnemers, die maar al te goed weten hoe dat voelt.
Daar moet ik wel bij zeggen dat ik er van uit ga dat jezelf schoppen op een wedstrijd minstens dubbel zo hard aan komt vergeleken met jezelf schoppen bij een les. Je geeft waarschijnlijk toch meer op een wedstrijd, waardoor een aanslag (onbedoeld) krachtiger is dan tijdens de les.
Dat het allebei pijn doet staat buiten kijf...
De laatste dans: de Saint Patrick
Met de St. Patrick wordt het even verwarrend: daarbij wordt, in tegenstelling tot wat ik dacht, wél een onderscheid gemaakt in leeftijd.
Netjes stellen we ons in nummervolgorde op, waarna de volgorde ineens wijzigt, als onderaan de trap duidelijk wordt dat de categorie 11 t/m 18 eerst danst en wij daarna komen.
Het vragen naar de dans die gedaan zal worden doet enkelen in lichte paniek antwoorden dat zij daar ook bij horen.
"No... this is under 18 and you're definitely over," zegt de docente droog. We lachen allemaal kort.
'Oh yeah... but only a little bit,' zegt de vrouw in kwestie nog naar beneden, waarop nog meer gelachen wordt.
En zo staan we te wachten, met z'n negenen.
De vrouw met het hoogste nummer in de rij wordt ineens zenuwachtig en begint het rijtje af te tellen.
"1-2, 1-2, 1-2, 1-2... oh shite..." zegt ze, als ze ontdekt dat ze alleen op het podium zal moeten staan, iets wat - ik kan er inmiddels over meepraten - doodeng is.
"First 3 please," zegt de hulpkracht.
"Oh! Thank god!" Er volgt meteen een knuffel tussen de laatste 3 vrouwen.
Concentratie-verstoring: muziekfoutje
Als een van de groepen start en het begin van de dans geweest is, veer ik verbaasd op als de muzikant het begin van de dans opnieuw speelt: dat is voor de timing geen probleem, maar als je het niet verwacht, kan het je best in de problemen brengen.
De jury is er al heel snel achter dat het mis gaat en driftig bellend wordt de boel stilgelegd. Ook de hulpkracht gebaart vanaf de zijkant van het podium onmiddellijk dat het fout gaat.
De muzikant excuseert zich vrijwel onmiddellijk. Hij beseft dat hij fout zat en verontschuldigt zich.
Er wordt wat heen en weer gepraat en het besluit is om weer in te zetten bij de set.
Dat wordt naar mijn mening niet duidelijk genoeg naar de dansers gecommuniceerd.
De muzikant start het laatste stukje van het begin (uhm, ik hoop dat dat begrijpelijk opgeschreven staat) van de St. Patrick en drukt daarna z'n pedaal in om het begeleidende basriedeltje te starten.
De 3 dansers blijven stokstijf in de 5th position staan, wachtend tot er 8 bars voorbij zijn om dan weer te starten.
De jury belt weer en na hooguit 2 maten muziek ligt de muziek weer stil. Mijn god... wat moet dat je uit je concentratie halen!
Er wordt nu duidelijker gezegd dat er vanaf de set gestart gaat worden.
De muzikant start hetzelfde stukje weer en nu gaat de dans verder alsof er niets gebeurd was.
Als ik aan de beurt ben, kijk ik makkelijk kaarsrecht naar voren. Blij dat ik een vast punt heb gevonden gaat het dansen daardoor beter, al blijft het moeilijk.
Bijna een losse veter!
Als ik klaar ben en de jury een buiging toe heb geworpen, loop ik kapot het trapje af. Ik zie dan ook dat ik buitengewoon mazzel heb gehad: een van de veters van m'n rechterschoen is al zodanig los dat als de dans iets langer geduurd had, ik er zeker last van zou hebben gekregen.
Ik wil weg. Heb honger en wil ook m'n vriendin niet al te lang meer laten wachten. Ik besluit dat het tijd wordt om in te pakken en te gaan. Een van m'n klasgenotes haalt me over in ieder geval de resultaten mee te maken en daarna naar huis te gaan.
Ik besluit dat ik een luchtje ga scheppen en dan weer terug kom. Net dat ik dat wil gaan doen zie ik een van de vrouwen die alleen op het podium moest staan, zitten. Ik complimenteer haar met dat feit, waarop gevraagd wordt of ik weet waar de bushalte is. Ik weet waar die is, maar hoewel niet al te moeilijk vindbaar lijkt het me een behoorlijke opgave om die te vinden, zo in het donker. Daarnaast kan je er, voor zover ik weet, niet zitten.
Ik biedt aan dat we nummers uitwisselen en dat ze me maar moet bellen als de resultaten er zijn en we daarna weg gaan en ik haar wel naar de bushalte breng, daar zij echt op de resultaten wil wachten.
Dat doen we dan ook en na een test-oproep kleed ik me om.
Net enkele minuten buiten, besluit mijn vriendin dat zij mijn koptelefoon in de tussentijd gaat halen, zodat we daarna direct naar huis kunnen (met de zenuwen was ik dat al weer vergeten). Het is dat zij op het punt staat om weg te gaan en op minder dan een minuut afstand van de zaal via een geopende deur hoor dat de resultaten volgen.
Medailles met waarde?
Kort erna gaat ook mijn telefoon, maar helaas ben ik dan al te laat. De docente die ik tref is druk bezig met voorzichtig opruimen van de eerste zaken en eigenlijk wil ik haar niet lastig vallen met de vraag naar eventuele medailles.
Die liggen aan de zijkant van het podium. Ik kijk even bij het tafeltje bij de podiumopgang rond, maar zie niets. Ach, het komt vrijdag wel. Kort daarop tref ik ook de docente, zeg dat ik niets gevonden heb en dat het vrijdag wel komt. Daarop loopt ze het trapje op en zelfs het podium. Tja. Hallo, daar begin ik mooi niet aan... er staan 2 mensen te dansen!
Ik krijg 3 medailles in handen. Sta ik te springen? Nee. Ik hou een stevige slag om de arm wat betreft mijn plaatsing. Ook bij de Antwerpen Feis kreeg ik een medaille terwijl ik als laatste geëindigd was, wat ik ontzettende onzin vond, wie weet hoe het nu zit. Daar komt wel bij dat Antwerpen 'een eerste keer' was. Dan wordt er als herinnering nog wel eens aan iedereen een medaille gegeven, ongeacht het resultaat. Toch geeft het wel de indruk dat ik het er redelijk vanaf gebracht heb.
Uiteindelijk kunnen we op weg en breng ik de dansgenote naar het busstation. Onderweg is zij lyrisch over het plaatsje en de huizen en ook Purmerend vind ze een leuke, kleine stad, waar ik een beetje om moet lachen. Uiteindelijk nemen we afscheid. Knap gaar kom ik uiteindelijk thuis aan...