Dans! - The Road to Heavies: les 23, 7 september 2013. Geen harde schoenen...

Inderdaad, nog geen schoenen, hoe graag ik het ook had gewild. De website die ik gekregen had was wel heel vreemd. Ja, je kon er van alles op het gebied van Ierse dans kopen, maar daar hield het dan ook op. Niet alleen de website zelf zat op een aantal punten slecht in elkaar, allerlei zaken rondom de verzending, prijzen en eventueel retourzenden waren zo vaag geregeld dat geen haar op m'n hoofd erover dacht zaken te doen met het betreffende bedrijf.

Ik ben vrijwel altijd als eerste bij de Grote Pyr in Den Haag, waar de lessen gegeven worden, iets dat puur aan het OV ligt. De ene keer ben ik bijna 25 minuten te vroeg, maar als ik een tram mis vanaf het station ben ik 10 minuten later.

Vandaag ben ik vroeg en komt al snel een klasgenote aanlopen die vraagt of de deur open is. Ik heb het niet geprobeerd omdat het er nogal doods uitzag, maar het blijkt dat de deur wel vaker door de beheerder of iets dergelijks van binnenuit geopend wordt.
Uiteindelijk verzamelen meer mensen zich voor de deur, tot ook de docent aankomt.

'Buitensluiting'

De docent begroet iedereen en steekt de sleutel in het slot. Hij draait 'm om, geeft een ruk aan de deur om 'm te openen, maar die blijft potdicht. Hij twijfelt of hij de deur niet op slot gedraaid heeft en draait de sleutel terug. Nee, hij heeft 'm echt van slot gedraaid en draait 'm dus weer terug maar de deur gaat niet open.
"Oh no.... I think it's locked from the inside...'

Er wordt gebeld, in de hoop dat de verlosser in de buurt is. Ik vraag aan de danser waar ik vorige week schoen-advies aan vroeg hoe het met die website zit.
Dan blijkt dat ik het verkeerd verstaan heb. Onder het geweld van een aantal paar harde schoenen en luide muziek heb ik het website-adres verkeerd verstaan en bij toeval op een website uitgekomen die óók handelt in dansbenodigdheden.
Dat de brandweer kort erna met gillende sirenes de straat in komt rijden geeft onze buitensluiting wel iets lachwekkends.

Het dansen zelf wil niet: hoe goed ik ook m'n best gedaan heb, ik heb niet onthouden wat ik eigenlijk moest oefenen.
Groot nadeel is ook de rit van huis naar Den Haag: ik zit bijna 2 uur stil. Opwarmen duurt daardoor lang en ik merk echt verschil als ik dat te kort doe.

Harde schoenenwerk op zachte schoenen

Ondanks het gebrek aan harde schoenen wordt ik gewenkt mee te doen met dat gedeelte van de les. Dat voelt best een beetje gek en zelfs een beetje als een valse start.
Er wordt vooral gekeken hoe goed je in staat bent om de basisbewegingen te kunnen. Die basisbewegingen zijn vooral 'brush out' 'brush in' en op de tip gaan staan.
Ik kan het overigens afraden om dat op danssneakers te oefenen. Het is leuk om de bewegingen te oefenen, maar het verschil in de schoenen is er - naar mijn mening - te groot voor. Waar de harde schoen 2 kleine raakvlakken heeft die erg glad zijn, is de zool van de danssneaker fors en van een soort rubber, dat op vrijwel elk oppervlak in ieder geval meer wrijving oplevert.

Van het 'brush out' en 'brush in' komt dan ook niet zoveel terecht. Zoals de docente zegt: 'It tends to dig into the floor': ('de schoen heeft de neiging in de vloer te 'haken') een nadeel dat je met harde schoenen echt niet hebt.

Niet strekken bij het harde schoenenwerk

Ik doe het overigens ook nog fout in het begin: ik strek m'n hele been netjes na het 'uitbrushen'. Maar dat is niet de bedoeling. Moet je bij het zachte schoenenwerk alles strekken en krommen tot je er bij neervalt, het harde schoenenwerk is exact het tegenovergestelde.
"No no no... Try to be floppy...' De docente grijpt in en doet het even voor, wat er (uiteraard) fantastisch vloeiend en makkelijk uit ziet.

"Try to get your legs as floppy as possible." Ze schudt haar benen los en haar voeten lijken er wel met elastiekjes aan vast te zitten. Alles lijkt van rubber en is zo los als maar mogelijk.
Iets waar ik nog aan kan werken... Na een korte tijd besluit ik er toch mee op te houden. Ik ben al gesloopt van de les ervoor en kan amper nog met m'n hielen van de grond komen. Ik merk echt dat ik wel wil, maar mijn benen daar anders over denken.
Toch een ervaring rijker ga ik weer op huis aan.