Dans! - The Road to Heavies: les 22, 31 augustus 2013
Eerste les in bijna anderhalf jaar
Wegens een gebrek aan studenten eindigden de lessen in Haarlem in 2012, een alternatieve locatie was voor mij niet bereikbaar en m'n werk op zaterdag maakte het volgen van lessen in Den Haag onmogelijk.
Die baan heb ik niet meer, dus was de weg vrij voor het volgen van lessen in Den Haag.
Die klap komt aan...
Voor veel anderen blijkt de eerste les ook weer een van de eerste keren sinds maanden te zijn, dus voor hen is het bijna net zo zwaar als voor mij. Lichamelijk komt de klap hard aan: ik weet nu wat er van me verwacht wordt, dus ga er meteen vol tegen aan, iets wat ik al na een half uur merk.
Geestelijk komt de klap véél harder aan. Ik ben écht volledig terug bij af. Ik weet welke bewegingen ik moet maken, weet hoe die er uit moeten zien maar mis er de kracht en uithoudingsvermogen voor en daardoor ziet het er niet uit.
Mensen die ik nog nooit eerder gezien hebben maar na een praatje al 1,5 jaar mee blijken te doen zijn bij wijze van spreken 10 hoofdstukken verder. Ik ben 2 jaar geleden begonnen en zit nog steeds 'vast' op anderhalve dans.
Leren op volle snelheid. Niet dus.
Wat niet helpt is dat de docent meerdere malen bewegingen laat zien en daarbij vermeld dat we die bewegingen allemaal kennen, vermoedelijk omdat het niveau van de andere leerlingen wat hoger ligt of omdat ze de zomerlessen bezocht hebben. Ik heb er echter niets aan. Op volle snelheid is echt niet te zien wat de leraar nou precies doet en dat maakt het extreem moeilijk te volgen en de les voor m'n gevoel erg chaotisch.
Het is wel leuk dat er naast mij een absolute beginner is, die ik zie worstelen met diezelfde dingen waar ik in het begin zo mee worstelde. Het op tijd starten, over het denkpatroon van lopen heen komen, het evenwicht. Wel valt me op dat ze haar tenen extreem kan krommen. Ik heb uiteraard weinig tot geen vergelijkingsmateriaal, maar ze blijkt al een jaar ballet gevolgd te hebben. Als de docent weer een beweging op volle snelheid voordoet, ben ik blij als we elkaar vragend aankijken. Het ligt dus niet aan mij dat ik niet ontcijfer wat we precies moeten doen.
We worden nog even beoordeeld op onze springhoogte: ik wordt wederom als prima springer aangemerkt. Tja. Leuk denk ik, dat hoorde ik anderhalf jaar terug ook al, maar wat koop ik er nu voor? Niets lukt!
Wisselen naar harde schoenen, einde les voor mij
Na een minuut of 40 is het gedaan. Tijd om te wisselen van schoenen. Ik stap uit de groep, begin me om te kleden en in te pakken.
Ik sta compleet perplex als de leraar me tot de orde roept:
'Waar zijn je harde schoenen?' (probeer je dit voor te stellen met een stevig Iers accent...)
"Die heb ik nog niet want..."
"Kopen! Harde schoenen. Kopen!"
"Really?"
"Yes... Excellent technique, powerfull kicks. Volgende week, kopen!"
Een opsteker die ik wel kon gebruiken na alle tegenslagen.
Ik vraag een van de zeer ervaren dansers om wat advies kwa schoentype. Ik had wel eens gelezen dat je dergelijke schoenen het beste een maat te klein kon kopen. Door al het bewegen rekken de schoenen wat uit om uiteindelijk de juiste maat aan te nemen. Maar niet alles wat op internet staat is waar, dus ik vraag het toch maar even na.
Passen van de schoenen van een klasgenote
Het klopt. Je dient ze inderdaad iets te klein te kopen. Van een van de vrouwen wordt een paar schoenen gevraagd om even te passen. Er is niemand met schoenmaat 42, maar zij heeft 41. Omdat elk merk er een iets andere maatvoering op na houdt is het altijd de vraag of schoenmaat 41 niet 'de maat' is.
Ik wurm m'n voeten erin: mijn god wat zit dat oncomfortabel, zelfs zonder gestrikte veters! Dat de schoenen misschien iets te klein zijn helpt wat dat betreft niet mee. Het voelt ook bijzonder vreemd: bij m'n tenen voel ik duidelijk de tip, in het midden zit zo goed als geen enkele ondersteuning en pas bij de hiel voel ik weer iets dat op een verlengstuk van de vaste grond lijkt. Heel kort wrijf ik even met de tip over de vloer: vreemd gevoel.
Er wordt gevoeld waar m'n tenen zitten en besloten dat maat 41 voor mij toch net te krap is.
Na een website adres voor het bestellen van die schoenen gekregen te hebben (je kunt ze in Nederland niet in een tastbare winkel vinden...) pak ik in en stap op de tram.
Gesloopt. Totaal.... Gesloopt
Al onderweg merk ik het: dit gaat niet de goede kant op.
Thuis aangekomen ben ik gereduceerd tot een hoopje mens. Wou ik de allereerste keer alleen maar zitten, nu doet m'n keel pijn, barst m'n kop uit elkaar, heb ik overal spierpijn en voel ik me ziek. Ik stap direct m'n bed in en wordt na 4 uur wakker. Helaas voel ik geen verbetering.
Om een lang verhaal kort te maken: ik heb 4 dagen niet normaal kunnen lopen. M'n voeten en benen deden zo enorm pijn dat ik op m'n werk grote moeite had om in m'n stugge veiligheidsschoenen te lopen. Om de pijn te compenseren ging ik wat anders lopen en kreeg ik vervolgens weer last van m'n rug... Enkele keren heb ik nog net niet met tranen in m'n ogen rondgelopen omdat het eigenlijk niet meer ging.
Ik ben te ver gegaan en zal mezelf beter in de gaten moeten houden.