Dans! - The Road to Heavies: les 93, 29 april 2016
Openbaring en... dat gaat nog niet eens zo slecht...
Ik ben vorige week niet geweest: iets griep-achtigs maakte zich van mij meester en hoewel ik me eigenlijk niet echt ziek voelde, was ik wel dood- en doodmoe.
Volkomen 'on-dansles' hoef ik nu eens niet dringend naar de wc als ik uit de bus kom en sla ik de kleedkamer over. Ik kleed me wel om in de zaal zelf. Ik ben nog niet eens begonnen als ik m'n hoofd al breek hoe alles moet. Iets te lang niet eens aan het dansen gedacht moet ik bij 'Primary Reel' echt even denken hoe en wat.
Ik doe even mee op de achtergrond en ga de mist in bij de tweede serie passen. Ik oefen even door en probeer het juiste te doen, maar ben het laatste stukje van de tweede serie passen kwijt. De docente doet het even voor en dan weet ik het weer. Lastig is dat ik m'n schrift vergeten ben en dus niet kan spieken.
De Primary Slip Jig... hoe moet die ook weer?
De problemen worden groter met de Primary Slip Jig, waarbij de docente me nog vraagt of ik die al gehad heb. Ik antwoord van ja, maar ik moet echt goed nadenken wat er na de eerste passen van de lead-around ook weer kwam.
Ik oefen even en besluit het er gewoon op te wagen, ik zie wel hoe ver ik kom.
Als de muziek start en ik opzich goed meekom valt me al snel op dat ik in de knoop ga komen met m'n dansgenoten. Die zie ik namelijk een halve cirkel afmaken en ik moet iets creatiefs verzinnen of heeel ver naar rechts gaan om niet tegen ze aan te botsen.
Dan schiet het me ineens te binnen: Oh ja! De lead-around gaat in een rondje en ik beweeg keurig in een rechte lijn naar voren. Ik begin te lachen en stop om terug te lopen.
Primary Single Jig: terug naar de basis
Bij de Primary Single Jig ben ik echt de draad kwijt. Als een dansgenote van mij het even voor doet, weet ik het wel ongeveer weer, maar het is allemaal zo wazig dat ik eenmaal met muziek erbij zoveel na moet denken dat ik het na enkele passen op moet geven. Daar baal ik van, maar ja, het is niet anders.
Ik moet bij de 'jump-2-3' wederom terug naar de basis van een 1-2-3 om erachter te komen met welk been ik moet eindigen.
Bij de Primary Treble Jig wordt het moeilijk. Ik blijf m'n hoofd breken over de sprong die in het begin gemaakt wordt. Ik heb de passen die erna komen wel gehad, maar het moet wel blijven hangen.
De openbaring...
Echt moeilijk krijg ik het bij een 'hop-1-2-3'. 'Net zoals bij het opwarmen.' Probeert de docente nog. Ja... inderdaad, maar ik ben er nog steeds niet achter wat die anderen dan precies doen. Dat er een verschil in zit is duidelijk: waar ik een 1-2-3 doe, hoor ik bij de anderen een duidelijk 1-2-3-4.... 1-2-3-4 als ik de voeten die de vloer raken ga tellen, waarbij dat '4-tellige' ritme erg aanstekelijk klinkt.
Enkelen hadden al eens de moeite genomen het mij uit te leggen, maar ik kon, omdat het net te snel ging, niet ontcijferen wat ze precies deden. Zelf heb ik me er kapot op geoefend en eigenlijk elke oefening wel eens lopen 'improviseren' om te kijken of ik dat aanstekelijke ritme zelf te pakken kon krijgen om er zo achter te komen wat die anderen dan precies deden, maar het is me tot op heden niet gelukt.
Nu doet de docente het voor en mijn hemel, dat is zelfs enorm moeilijk. Ik moet breken met de neiging 1-2-3's te willen doen. Maar als ik 'm eens eenmaal een beetje voor elkaar krijg gaat er een wereld voor me open: nu begrijp ik de timing bij het opwarmen beter. Ook begrijp ik onmiddellijk waarom het in een groepsdans al snel fout gaat.