Dans! - The Road to Heavies: les 81, 8 januari 2016. Een nieuwe locatie

Het is even zoeken maar het blijkt makkelijker te vinden dan ik dacht. Vanaf het begin van het jaar hebben we de NDSM-werf definitief vaarwel gezegd. De vele verrassingen die we daar steeds troffen werden de docente te gorig. De Chasséstudio's waren slechts uitwijkmogelijkheid en te duur voor regulier gebruik.

De ruimte waar we nu zitten zit in een kantoorpand aan de Naritaweg in Amsterdam Sloterdijk: echt zo'n oord waar je niet heen gaat als je er niet hoeft te wezen. De bus, de 309, die sinds de nieuwe dienstregeling bestaat, brengt me op 5 minuten lopen afstand. Ik moet 6 minuten eerder weg en kom weliswaar wat krap aan (we beginnen een half uur eerder dan voorheen) maar het is te doen.

De ruimte is enorm: je kunt er met gemak met z'n achten naast elkaar dansen. Waar we vroeger nog wel eens een toerist verbaasd om de hoek zagen kijken op de NDSM-werf, komen hier complete treinen op enkele tientallen meters afstand langs.

Het is allemaal wat roestig om eerlijk te zijn. Ik heb weinig geoefend, ook bij gebrek aan de vloer op m'n werk.
De Reel gaat in 1 keer goed. Bij de Light Jig sta ik al aan het begin te denken hoe de sidestep ook weer moest, waardoor dat dan ook fout gaat na de lead-around.

De Slip Jig vergt ook wat denkwerk, maar even oefenend, weet ik die ook weer. Hij gaat lang goed, tot ik bij de laatste 3 passen kom. Ik maak een foutje (ik eindig met het verkeerde been) en probeer te corrigeren, maar dat mislukt. Ach, ik mag niet klagen.
De Single Jig mislukt na de lead-around. Ik probeer de sidestep, doe iets heel anders en stop. Ik start nog een keer en het mislukt nogmaals.
Geïrriteerd draai ik een rondje. Ik hoor het volgende startpunt in de muziek naderen. 'Come on... nail it this time!' hoor ik in m'n hoofd.

Ik start en dan gaat de hele sidestep wél goed. De rest hoeft niet, dat wordt op een Feis ook niet gevraagd.
Pas bij de Primary Reel moet ik echt m'n schrift even pakken om te weten wat ik ook weer moet doen. De side-step daarvan, waar ik nog steeds de timing niet helemaal van begrijp, gaat dan ook mis. De Slip Jig probeer ik op de achtergrond, maar erg veel wordt het niet.

Met de harde schoenen gaat het wonderbaarlijk genoeg best aardig: ik had flinke spierpijn verwacht, maar zonder veel moeite kan ik doen wat ik moet doen. Wel merk ik dat de volle werkweek (bijna 40 uur) en dat ook nog eens op de logistieke afdeling op m'n werk, z'n tol eist. Vooral m'n enkels doen pijn na een tijdje, waar ik enkele maanden terug ook al last van had.

Met de hornpipe gaat het anders. Ik ben het snellere ritme volledig kwijt maar schop daarnaast steeds licht tegen m'n rechterenkel aan (die heeft echt het nadeel van 'rechterenkel zijn', m'n linker raak ik vrijwel nooit) en een dag later doet dat veel meer pijn dan 1 goede harde schop met de tip.

Aan het einde van de les slaat de meligheid toe en staan we meerdere keren met z'n allen langsrijdende treinen uit te zwaaien.