Met 2 uur productiewerk op donderdagmiddag en 4 uur productiewerk op vrijdag heb ik energie genoeg en protesteren ook m'n voeten niet: ik ga naar dansles, hoe dan ook. Ik rij ook dit keer met de docente mee. Dit keer vergeet ik nĂ­et te vragen hoe het zit met de Feis, of daar genoeg deelnemers voor zijn. Gelukkig heeft ze voor een 'Over 19' categorie gekozen: daardoor wordt het deelnemersveld groter en heb je minder kans met een gebrek aan deelnemers te zitten.

De Beginners Reel gaat nog wel, al merk ik dat ik ergens met het verkeerde been eindig. Als ik vervolgens ook nog de verkeerde pas doe, is het uit met de pret en stop ik maar. Ik moet het even later dan ook opnieuw doen.

Ik pak m'n mediaspeler en koptelefoon er maar bij om de andere dansen te oefenen, omdat ik geen idee heb wat de docente gaat vragen. Ik breek alleen m'n hoofd over de muziek... Ik ben ineens volledig kwijt welk deuntje bij welke dans hoort. Ik luister ze allemaal eens af en ben het spoor bijster. Als ik bij de Light Jig aankom is die ineens duidelijk, maar de Single Jig en Slip Jig ontgaan me.

De Single Jig kan ik gelukkig volledig dansen, de Light Jig wil in eerste instantie niet: ergens mis ik het ritme, ook al heb ik muziek in m'n oren. De lead-around gaat daardoor meerdere keren fout: ik wil te snel of ik mis een pas, ik kan er niet achter komen. Na de sidestep weet ik niet eens meer wat er ook weer komt.
Als ik de Slip Jig wil dansen, ben ik helemaal de draad kwijt: ik weet echt totaal niet meer hoe die begint. Als ik ineens het deuntje herken, weet ik ook de bewegingen weer. Het is toch een wonderlijk orgaan, dat brein.

Dat ik de Light Jig moet dansen in de zaal speelt het ritme me nog steeds parten: neeschuddend merk ik hoe ik al bij de eerste hop-back-1-2-3-4 de draad kwijt raak.
Ik ga ergens de mist in en hoewel ik heel hard nadenk hoe het ook weer precies moest, dans ik wel door, iets dat ik nogal een prestatie vind gezien het feit dat ik enorm aan het letten ben op wat ik precies moet doen.