Nadat m'n vader wat aan het monteren is geslagen, is dinsdag 16 juni een video-opname van het optreden van mijn groepje klaar.
Dolenthousiast kom ik beneden om het te zien, wat wel opvallend is omdat ik voor de aanrijding een bloedhekel had aan mezelf terugzien, of dat nou op foto of video was.

Nu kom ik enthousiast bij m'n ouders in de huiskamer zitten.
Als ik, na bijna anderhalve minuut stilstand in beweging kom, ben ik volledig verrast. Wat een soepele benen heb ik! Yes! Ein-de-lijk weet ik zeker dat ik de 'flow' gevonden heb.
Waar in Haarlem tot de laatste les zo op gehamerd was, de vloeiende lijn aanhouden en niet zo 'hoppend' bewegen en wat steeds maar niet wou lukken, hoe vaak de leraar dat ook voordeed en hoe vaak ik dan ook vond dat het er fantastisch uit zag... het zit er gewoon duidelijk in.

Ik vind wel dat ik m'n benen slecht omhoog gooi, maar verder ben ik uiterst tevreden, het ziet er inderdaad erg makkelijk uit (daarnaast blijft er voor mij altijd wat te zeiken ;) )