Dans! - The Road to Heavies: 19 - 21 november 2014. De eerste bibberaties...

Het gaat me eigenlijk al een tijd prima af. Ik ben niet zenuwachtig en alles gaat z'n gang. Daar moet ik wel bij zeggen dat ik dolblij ben dat ik nu een baan heb, waardoor ik er niet aan kán denken. Zonder baan zou ik mezelf nu waarschijnlijk op hebben zitten vreten.
Pas woensdagavond overvalt me voor de eerste keer een gevoel in m'n maag dat ik op z'n minst als 'onprettig' beschouw, maar het is eigenlijk vrijdagmiddag dat ik pas echt een berg zenuwen voel. Het doet me zelfs denken aan de periode voor m'n hoornvliestransplantatie, toen ik ook zo'n sterk gevoel had dat het leven als een soort film aan me voorbij trok en ik meer naar mezelf zat te kijken dan dat ik het zelf meemaakte.

Aan het begin van vrijdagmiddag begin ik wel behoorlijke koppijn te krijgen, maar de werkdag was er dan ook wel een van ultieme chaos, wat ook niet meehielp.
Gelukkig heb ik aan het einde van de dag tijd over en besluit ik op Den Haag CS aan te koersen om het verrassingsoptreden gade te slaan dat om 18:00 uur gepland staat vanwege het 10-jarig jubileum van de RTME-Feis (RTME = Registered Teachers Mainland Europe)
Nog net op tijd ben ik op Den Haag CS en vat post vlakbij het informatie-hokje in het station.
Ik sta (waarschijnlijk opvallend) rond te kijken of ik groepjes samen zie klonteren of dat ik iemand van schoenen zie wisselen, maar ik zie niets.
Langzaam maar zeker komen er nog wat meer mensen rondom het hokje staan, maar die blijken allemaal iemand op te halen.

18:00 uur... ... ... ...

Dan is het 18:00 uur: ik hou m'n ogen en oren open, maar het blijft stil en het leven gaat door zoals het altijd door gaat.

Ook 5 over 6 gaat voorbij: niets. 10 over 6 komt en gaat... Tegen kwart over 6 geloof ik er niet meer in. Ik heb het behoorlijk koud gekregen en besluit iets te zoeken waar ik wat te eten kan krijgen. Met de wedstrijd van morgen in het vooruitzicht wil ik niet kiezen voor mijn gebruikelijke 'friet met'. Ik vind uiteindelijk bij een Subway in de buurt van het station een aardig broodje dat er nog redelijk gezond uit ziet ook. Het geeft me daarnaast een aardige kans even te zien waar ik ongeveer heen moet, morgen, het ligt op de route naar het theater.

Ierse danseressen in de massa

Nadat ik het broodje in ontvangst genomen heb, loop ik weer terug naar het station, waar het net wat warmer is en vooral veel minder tocht.
Op m'n gemak eet ik m'n broodje op en ontwaar dan ineens in de mensenmassa een groep Ierse danseressen.

Voor de leek is het een normale groep reizigers met misschien een wat overdreven hoeveelheid bagage, maar de vele koffers met labels er nog aan maar vooral de wig-vormige tassen waar de jurken zich in bevinden, die bovendien ook nog eens met glitters bezet zijn én vaak ook hier en daar nog wel een keltenknoop bezitten, laten geen twijfel bestaan over de reden van hun aanwezigheid hier.
En zo passeren er wel meer vrouwen die overduidelijk voor de naderende kampioenschappen en wedstrijd op deze stad afgekomen zijn.

De nacht: ik slaap wel, maar om nou te zeggen dat ik uitrust, nee. Toch moet ik zeggen dat ik het veel erger had verwacht.