Dans! - The Road to Heavies: les 109, 21 oktober 2016
Met de wedstrijd in de Zuidoostbeemster naderende wordt er steeds meer geoefend.
Voor mij is de Primary Slip Jig nog steeds een twijfelgeval: naast al het beginnerswerk én de Primary Reel zou de Primary Slip Jig erbij wel eens wat teveel van het goede kunnen zijn.
Het beginnerswerk wil even niet en her en der vergeet ik wat passen. Vooral de Light Jig doe ik meerdere keren fout, maar ondanks kort stoppen probeer ik wel door te gaan.
Bij de Single Jig is m'n hop in de sidestep niet netjes genoeg. Naar voren toe moet die meer richting mijn knie dan nu het geval is. Daardoor lijkt de hop teveel op de hop naar achteren, wat zeker niet in m'n voordeel wat betreft punten werkt. Daar ga ik dus op letten.
De Primary Reel lukt, maar ik verpruts voor de zoveelste keer de volgorde in de laatste paar passen. Daardoor kom je met het verkeerde been uit en dat opvangen is knap moeilijk.
Ik blijf het oefenen, maar op de een of andere manier wil de volgorde maar niet blijven hangen, terwijl de logica heel duidelijk is. Als ik het verkeerd doe, kan je ook niet verder. Ik probeer al heel wat lessen te onthouden dat ik twee keer achter elkaar 'point-hop-back' moet doen, maar met 2 verschillende benen: met rechts eindigt het, met links begint de volgende pas.
Zelfs met dat 'ezelsbruggetje' blijft het vaker niet dan wel hangen.
Nieuwe, doodgewone veters voor m'n heavies
Voor het harde schoenenwerk heb ik thuis nog snel de veter van m'n rechterschoen vervangen.
In plaats van nieuwe te kopen, besloot ik, op aanraden van m'n ouders, eerst thuis in het hoopje veters dat we hebben, te gaan zoeken. Daar bleek een geschikte set veters tussen te zitten die even lang en - zo te zien - nog nieuw waren.
De Primary Treble Jig wil wel, maar moeizaam. Ik mis veel trebles en m'n balans lijkt weg. Het stuk met de tenen wil echt nog voor geen meter en gaat te snel. Dat oefen ik nog even op Intermediate muziek, maar dan heb ik juist weer moeite met het begin, waar ik inmiddels behoorlijk aan de snelheid gewend ben en op moet letten dat ik niet te snel wil.
De moeite die ik heb met de Treble Jig is echter niets vergeleken met de Saint Patrick, die ik echt keer op keer verklooi.