Ook deze week heb ik mazzel: mijn ouders zijn dinsdagavond allebei even de deur uit en dus schuif ik de meubels weer aan de kant. Ik probeer me te herinneren wat ik moest oefenen, maar als dat me niet meer lukt, pak ik toch m'n schrift er weer eens bij. Helaas helpt dat niet veel als ik de indruk krijg dat ik iets verkeerd doe, maar er niet achter kom wát.

Terug naar de basis...

Het gaat voor m'n gevoel wel beter dan de week ervoor. Ik oefen sowieso nog even de jump-hop-back en ben alweer kwijt met welk been ik daarmee moet eindigen. Zelfs terug naar de basis, een 1-2-3, is nodig om de passen, die ik daarna heel langzaam oefen, er in te krijgen.

Vrijdagmiddag lijkt het wel alsof ik ziek wordt: m'n hoofd barst uit elkaar, ik voel me buitengewoon rot en besluit op m'n werk, zo'n 15 minuten voor het einde van de dag maar naar huis te gaan. Ik voelde me woensdag en donderdag ook al niet helemaal goed, maar toen bleef het beperkt tot een neus en keel die wat geïrriteerd waren. Niet voldoende dus om voor thuis te blijven.

Nu is het anders. Als ik thuiskom en door een trein eerder de tijd heb om eerst te douchen en dán te eten, twijfel ik in de badkamer nog sterk of het wel zo'n goed idee is om te gaan. Een enorm gevoel van lamlendigheid heeft zich meester van me gemaakt in de trein naar huis en ik denk er over om thuis te blijven.

'Ach joh... Een paar pijnstillers en je kunt er weer tegenaan...' Mijn gebruikelijke houding 'niet zeuren, doorgaan' komt weer boven. Ik werk 2 paracetamol naar binnen, stap onder de douche, eet een normale avondmaaltijd en ga daarna nog even 30 minuten in bed liggen.

In de bus twijfel ik nog steeds en er zijn zelfs momenten dat ik denk om uit te stappen en de eerstvolgende bus terug te nemen.
Bij dansles aangekomen gaat het gelukkig wat beter. In de bus heb ik wat kunnen slapen en vooral het lopen naar de zaal, met frisse lucht heeft een positieve invloed.

Als ik me omgekleed heb en met mijn tas en andere spullen de deur van de zaal opentrek, tref ik de docente. Die loopt even achteruit terwijl ze naar mijn benen kijkt.
"Ooooh... those legs need some fake-tan..." zegt ze droogkomisch. Ik schiet in de lach. Ik vind het zelf ook nog steeds geen gezicht, die 2 behaarde, nogal witte benen die onder m'n korte broek uitsteken, maar er iets aan doen gaat me wat te ver.

De vloer is glad!

Als het bijna tijd is om op te warmen waarschuwt de docente dat de vloer nogal glad is. Ik zie ook een vreemde waas op de spiegels zitten, maar denk er verder niet bij na.
Bij het opwarmen blijkt inderdaad hoe verschrikkelijk glad de vloer is. Al na 1 rondje ben ik meerdere keren uitgegleden. Het komt niet tot een val, ik weet net op tijd te corrigeren, maar ook de docente valt op dat een bepaald deel van de vloer wel heel erg glad is.

Als ik uit nieuwsgierigheid een vinger over de vloer haal, blijkt het wederom iets olie-achtigs te zijn: m'n hele vinger glimt.
Pas als ik even op de tafel ga leunen, wachtende op de eerste groep voor me, valt me op dat de tafels ook wel erg glad zijn. Als ik dan ook de waas op de spiegels weer zie, valt bij mij het kwartje. Ik krijg de indruk dat er dansers waren die iets in hun haar hadden en op de grond tegen de spiegel gezeten hebben.

Als ik ook een vinger over de spiegel trek, komt daar hetzelfde goedje vanaf. Teruglopende naar de tafels vallen meerdere glimmende vlekken op: het spul zit werkelijk overal.

De docente vermoedt dat de groep voor ons iets met moderne dans gedaan heeft en de dansers olie in hun haar hadden. Het vele over de vloer rollen heeft het spul rijkelijk verspreid en er is daardoor amper aan te ontkomen.

Iedereen krijgt een stukje tape onder z'n schoenen (een trucje om op gladde vloeren overeind te blijven) maar veel helpt het niet. De docente vraagt iedereen dan ook uit te kijken en sprongen beperkt te houden.

Ik merk zelf ook dat het bij de Primary Reel nog steeds heel glad is en moet opletten om niet onderuit te gaan, vooral bij de draaien.

Nog een groepsdans

We doen ook nog een groepsdans. Het begin gaat goed: we lopen 'm eerst voor het patroon. Het lastige is dat er wederom iets van 'skip-2-3's in zitten, een beweging waar ik solo al zo'n moeite mee heb omdat ik 'm niet doorgrond, laat staan dat ik 'm in groepsverband moet kunnen.

Na het rustig enkele keren oefenen wordt besloten het op tempo en achter elkaar te oefenen. Het begin gaat goed, maar als we ongeveer op de helft komen gaat de ene helft met de juiste passen door en doet de andere helft een andere serie passen. Dat geeft hilariteit alom en er wordt ingegrepen om helemaal overnieuw te beginnen.

Nog even terug naar zacht

Aan het einde van de les worden nog enkele solo-dansen herhaald. Die wil ik voor de vorm nog even meedansen, dus van zachte schoenen ga ik weer naar hard.
Als m'n dansgenote naast mij vraagt hoe een bepaald deel van de Saint Patrick ook weer ging en we zonder aftellen of overleggen exact hetzelfde stuk beginnen te dansen, staat de docente toevallig net voor ons. Ze is net het rijtje afgelopen na enkele vragen en ziet ons beiden oefenen.

Ze kijkt met een blik van onbegrip even naar ons en daarna naar de anderen: 'It's just scary, you two. Your minds are like one... both writing stuff down in a schrift...'

Ik moet lachen: ze heeft wel gelijk. Ik kan het goed vinden met die dansgenote in kwestie en soms hoeven we alleen maar naar elkaar te kijken om te weten wat we willen oefenen.

• Les 91, 8 april 2016
• Les 93, 29 april 2016. Openbaring en... dat gaat nog niet eens zo slecht...

---