Terwijl iedereen zich nog net aan het omkleden is wordt de muziek gestart om op te warmen. Als ik enkele passen gezet heb merk ik dat het niet goed gaat komen. In m'n linkerbovenbeen komt een enorme kramp op die met elke stap die ik zet erger wordt. Ik rek zo goed mogelijk en probeer de plek warm te wrijven.

Desondanks gaat het tijdens het dansen geregeld mis. Bij sommige bewegingen merk ik hoe ik de kramp net aan de baas kan blijven, maar er zijn ook momenten dat ik moet stoppen omdat de zeurende pijn gewoon te erg wordt en acuut overgaat in een nietsontziende kramp.

Redelijk onverwacht krijg ik m'n wedstrijdbriefje voor de Kilkenny Feis 2016 in handen. Een duidelijke vraag van haar of ik wel of niet mee doe, heb ik niet gekregen voor zover ik weet, maar goed, ik onthoud niet altijd alles. Verbaasd zie ik dat ik niet meedoe aan de saint patrick. Dat wordt opgelost.

Een van m'n dansgenotes is door haar enkel gegaan en dat zou wel eens kunnen betekenen dat het WK voor haar niet doorgaat. Als ze het wel red om te gaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk zijn gevolgen hebben.
Nadat ze, met veel tape rond de gekwetste voet op het oog redelijk normaal opwarmt, breekt ze op een gegeven moment. Een berg tranen komen boven als duidelijk wordt dat het WK waarschijnlijk onhaalbare kaart is. Al het werk voor niets.

Ik kijk toe. Hoewel het niveau absoluut niet te vergelijken is, kan ik me wel behoorlijk voorstellen hoe het voelt om te beseffen dat al het harde werk voor niets is. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik in 2013 weer begon en erachter kwam dat ik volledig overnieuw moest beginnen en vooral hoe hard dat geestelijk aan kwam. Ik denk dan ook dat dit niet heel veel anders voelt, al zit er veel meer werk en toewijding in en is er een ultieme prijs mee te winnen.

Bij mij merk ik dat de concentratie niet wil. De dag ervoor is m'n grootmoeder op 87-jarige leeftijd, na een lang ziekbed, overleden. Sindsdien ben ik enorm onrustig, maar waarom weet ik eigenlijk niet. Gezien haar toestand zijn mijn ouders, broer en ik eerder blij dat het eindelijk voorbij is. Desondanks heb ik de dag ervoor, toen er muziek geregeld moest worden en ik Davy Spillane's Lament Caoineadh Cu Chulainn van de Riverdance CD wou plukken, in grote paniek gezocht naar die CD, terwijl die gewoon voor m'n neus stond.

Bij de Treble Jig glij ik bijna uit en mag ik overnieuw beginnen.

• Les 85, 12 februari 2016. Strompel, strompel...
• Les 87, 26 februari 2016

---