Dans! - The Road to Heavies: les 79, 11 december 2015. Maar dan nu écht les 79!
Ik heb m'n hoofd een beetje lopen breken over hoe ik de docente aan zal spreken op de gebrekkige informatievoorziening.
Nu ik weet waar ik moet zijn is het handig om te weten dat ik een bus later kan nemen. Vooral het wachten op de pont en de lange overtocht ervan nemen veel tijd in beslag, die ik nu grotendeels goed maak door met de bus en tram te kunnen.
Bij les komt het helaas een beetje tot een confrontatie met de docente, als we elkaar even niet begrijpen en de gemoederen wat verhit raken. Het blijkt ook dat we niet in deze studio's blijven. Het is dat ik nu bij les ben en het hoor, anders had ik dat waarschijnlijk óók niet te horen gekregen.
Nou ja. Het dansen gaat opzich wel aardig, al merk ik dat ik ook een tijdje niet geoefend heb. Het zachte schoenenwerk gaat wel redelijk en ook met m'n harde schoenen kom ik wel een eindje. Moe ben ik wel en enkele spieren geven ook aan dat ik het niet te gek moet maken.
De hornpipe is een ander verhaal. Die is me volledig ontschoten. Als ik 'm even oefen en met een serie trebles als in de Jig start, stop ik. Ik start nog een keer, maar het zijn weer gewone trebles, terwijl de timing hierbij totaal anders ligt.
Als ik nog een keer start, schiet de beweging er ineens weer in.
We moeten 'm ook weer op muziek oefenen, maar nee, ook nu ben ik weer te laat. De bewegingen na de eerste serie passen ken ik nog niet. Ik krijg ze wel en schrijf ze ook op, maar als ik ze doorloop om te kijken wat ik moet doen, kom ik niet ver.
Aan het einde van de les staat er nog een groepsdans op het programma. Helaas is de naam me ontschoten. Het stukje wat we tot nu toe oefenen vind ik nog wel te doen vergeleken met andere dansen, maar dit blijkt ook maar een gedeelte te zijn.
Wel blijkt, net als andere keren, hoeveel valkuilen het examen kent. De klasgenote die voor het groepsdans-examen studeert, leert ons ook nu weer de dans. Maar de kleinste dingen kunnen in je nadeel werken: ze vergeet bijvoorbeeld te zeggen wat de 'top of the room' is, simpel gezegd, wat min of meer de startpositie is waar de dansers vanuit mogen gaan.
Daarnaast kan ook een kleinigheidje (1-2-3's in plaats van 'skip-2-3's) al op een opmerking van de docente rekenen. Niet ten onrechte, omdat het gewoon in het studieboek staat, maar het geeft wel aan hoe verschrikkelijk pittig de examens zijn.
Als we na de dans, die we (geloof ik, ik weet het niet meer) zonder muziek oefenen weglopen om naar huis te gaan of het tweede uur in te gaan, reageert een van de klasgenotes dat het een leuke afwisseling was. Dat komt er uit alsof ze nog nooit een groepsdans gedaan heeft (maar goed, ook ik had die ervaring tot voor kort niet) maar zegt ze vooral zo droog dat we allemaal dubbel liggen van het lachen.