Dans! - The Road to Heavies: les 76, 30 oktober 2015. Weer die verrekte Light Jig

Er was 2 weken terug een les, maar hard aan rust toe, besloot ik me de eerste week van m'n vakantie gewoon koest te houden. Even geen verplichtingen en gezeur aan m'n hoofd van werk, gewoon rust.

Deze vrijdag, die nog in m'n vakantie valt, heb ik dan ook niet te klagen over een gebrek aan energie. Enkele dagen ervoor ging het vanzelf en oefende ik alles wat ik wist (op de hornpipe na)
Een van de meiden heeft nieuwe ghillies en wordt vakkundig ingesnoerd door de dochter van de docente.

Het ziet er wat koddig uit, omdat ook ghillies (dat wist ik uiteraard niet) een maat te klein gekocht moeten worden en uiteindelijk uitrekken. Daardoor lijkt haar voet nu gigantisch en het paar ghillies op knappen te staan.

Het is dus vergelijkbaar met de pijn in m'n zachte schoenen die ik moest doorstaan toen ze net nieuw waren.
Als ze vervolgens ook op moet warmen en er met een lach van pijn een rondje door de zaal 'gehuppeld' wordt, staan we er allemaal een beetje besmuikt om te lachen: we weten allemaal hoe dat voelt.

Kort na dat moment krijg ik ineens een beetje onverwacht het wedstrijdstrookje in handen geduwd. Ik zie alle zes dansen staan. Of ik ze allemaal doe, moet nog blijken. De lerares wil alles zien wat ik weet en als dat te vaak fout gaat, wordt de dans geschrapt.

De Reel gaat goed en ik voel me de koning te rijk. Ondanks weinig oefening gaat het me prachtig makkelijk af en ziet het er waarschijnlijk gelikt uit. Ik vraag me zelfs af of het wel klopt dat het zo makkelijk gaat, maar misschien heeft die 3 weken rust me wel beter gedaan dan ik dacht.

Als de docente daarna een groepje Primaries voor zich heeft en de MP3-speler oppakt om het juiste muziekje op te zoeken, vraagt ze zich verbaasd af of ze zojuist Beginners heeft gedaan. Wij knikken van ja en dan blijkt waarom het zo makkelijk was: ze had per ongeluk Primary-muziek gestart. Geen wonder dat het zo makkelijk ging...

De rest gaat ook goed. Ik wil wel iets te graag door met de Slip Jig, maar dat is gewoon opletten. De Slip Jig wil de eerste twee keer niet. Bij de laatste passen ga ik steeds de mist in en denk ik aan de Single Jig, waar de passen nogal gelijkend van zijn.
Na twee keer denk ik dat die dan maar moet laten schieten, maar de docente wil het nog 1 keer zien. Dan gaat het wél goed.

Met de Light Jig heb ik minder mazzel. Als ik die even buiten oefen voordat ik dat in de zaal moet doen, ga ik op een gegeven moment verschrikkelijk onderuit. Ik voel m'n rechtervoet wegglippen op een laagje zand. Onderweg naar een stap voorwaarts land ik gelukkig niet rechtstandig op m'n stuitje maar pijn doet het hoe dan ook en ik de voel de klap behoorlijk in m'n rug omhoog schieten.

Ik begeef me meteen naar de zaal, mocht ik ineens vergaan van de pijn ben ik in ieder geval op de goede plek.
De Light Jig gaat daarna wel goed, al is het doorbijten.
De Single Jig gaat gelukkig ook goed, al ga ik bijna door met de resterende passen, die helemaal niet gevraagd worden op de Feis.

De Slip Jig verpest ik nog even door te vroeg te beginnen, maar in de herkansing gaat ook dat prima. Ik verstap me wel even, maar ik ga dóór. Uiteindelijk kan ik dan ook al m'n zachte schoenwerk voor de wedstrijd afstrepen.
Met de harde schoenen gaat het gelukkig ook goed, zeker als ik bedenk dat ik die al weken niet aangehad heb. Het komt wél hard aan, aan het einde van de les loop ik met groot genoegen op m'n sokken hoog op m'n tenen, om die eens lekker te rekken.

Bij het uitdoen merk ik overigens ook dat er iets in m'n rug niet helemaal lekker zit...