In één woord: verdomme. M'n nieuwe baan sloopt me. Mentaal. Fysiek. Compleet. Als ik aan het einde van de dag nog energie over heb om rechtop te zitten, is dat al heel wat.
Ik kamp aan het begin van de periode met een overbelaste rechterenkel en ook m'n linkerschouder geeft al snel aan niet meer verder te willen.

Volledig uitgeput oefen ik niets meer, rek ik niet meer (ik val eerder in m'n stoel in slaap dan dat er nog wat zinnigs gebeurt) en baal ik. Ik loop alleen maar achter op deze manier en ik ben het inmiddels wel zat. Er is elke keer wel iets waardoor ik m'n voortgang in rook op zie gaan.

Was ik eerst nog in staat om dingen te doen aan het einde van de dag, nu loop ik aan het einde van de dag vaak mank om de pijn in m'n voeten op te vangen en laat dansles schieten. Niet 1 keer, maar een maand lang. Ik kan niet meer en moet er ook niet aan denken vrolijk nog een uur te gaan springen en bewegen.

• Les 73, 28 augustus 2015. Op vertrouwde grond.... spekgladde grond
• Les 74, 3 oktober 2015. De eerste les in 4 weken tijd

---