Dans! - The Road to Heavies: les 69, 12 juni 2015

LOS! Een prachtige dansruimte en een nieuwe, razendsnelle dans

Ik oefen deze vrijdag ook nog even op m'n werk. Dat doe ik normaal niet omdat er in de avond dansles is, maar woensdag begon m'n pauze later en donderdag belette een enorme hooikoortsaanval me dat.
De Saint Patrick oefen ik en krijg ik in 1 keer goed. Wat me opvalt bij enkele bewegingen is dat ik links en rechts nu redelijk in balans lijk te hebben. Waar de meeste aanslagen met rechts vaak 'spot-on' of in ieder geval duidelijk hoorbaar zijn, heb ik nog de nodige moeite om met links altijd de vloer te raken.
Nu is links ineens duidelijk aanwezig en mis ik geen enkele aanslag. Als ik vervolgens gewoon als proef een serie trebles start, merk ik ineens dat m'n benen écht loskomen. De aanslagen met rechts worden luider en zeker met links buitengewoon trefzeker vergeleken met alle keren daarvoor.

Mijn vermoeden is dan ook dat ik iets fout doe. Niet dat het slecht is voor m'n lichaam, maar meer dat ik sterk vermoed dat m'n armen (slecht stilhouden) of m'n houding (slecht uitkruisen) er onder te lijden heeft.
Nou ja, ik ben allang blij: het lijkt ineens zoveel makkelijker te gaan dan voorheen.

Op naar een andere danszaal. Bestemming: Amsterdam West

De dag heeft nog een andere verrassing in petto. Als ik thuiskom en iets me voor de zekerheid nog even m'n mail laat nakijken, is dat maar goed ook. De lerares heeft bericht gekregen dat de ruimte waar we normaal zitten, nog steeds bezet is door het decor. De uitnodiging, dat de andere ruimte ook bruikbaar is, legt ze begrijpelijkerwijs naast zich neer: die is te gevaarlijk.

Ze besluit uit te wijken naar een studio in de voormalige Chassékerk in Amsterdam Oud-West.
Oei! Dan moet ik even uitzoeken hoe laat ik weg moet. Met de pauzewandelingetjes van enkele jaren terug in gedachten, toen ik nog in die buurt werkte, is m'n beste herinnering dat het in de buurt van de Willem de Zwijgerlaan lag. Dat blijkt te kloppen. Sterker nog, ik blijk niet eens eerder weg van huis te hoeven gaan om er toch op tijd te zijn. Nog makkelijker is dat ik zelfs eerder ben dan op de NDSM-werf, ondanks dat de tram zich een aardige tijd door het immer drukke centrum moet persen.

Weer drukkend warm

Het is een herhaling van vorige week vrijdag. Het is ook vandaag buitengewoon warm, of vooral broeierig, met het verschil dat de regen en het onweer ons nu echt links laat liggen.
Ik hoop dan ook dat de airconditioning in het complex niet al te 'zwaar' staat ingesteld. Dat blijkt gelukkig mee te vallen. Het is een goed uitgekiend systeem waarbij de uitlaten goed afgedekt zijn om koude luchtstromen zo goed mogelijk te voorkomen. Zodoende is de hele ruimte op een aangename temperatuur zonder dat je ergens een kou-bombardement te verwerken krijgt.

De zaal zelf is een verademing vergeleken met de NDSM-hal. Allereerst zijn er buitengewoon ruime kleedkamers. De zaal zelf is prima verlicht, één wand is volledig van spiegels voorzien en ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat de zaal twee keer zo groot is. De vloer voelt zeer solide aan, is schoon en zonder slijtage van het gaffer-tape op de naden van het beschermrubber.

Ook handig (voor de docente voornamelijk) is dat er eindelijk geen geklooi meer met kabels en mengtafels nodig is. In de muur zit een handig soort stopcontact waar direct een MP3-speler ingeprikt kan worden om 2 flinke luidsprekers te voorzien. Mijn indruk is wel dat de lage tonen ervan nogal zwaar afgesteld staan, want het moderne Ierse deuntje waarmee we opwarmen knalt wel erg nadrukkelijk door de ruimte.

Light Jig met hobbels

Het opwarmrondje zelf is meteen heel anders nu we zoveel ruimte hebben.
Het zachte schoenenwerk gaat wel aardig, al is de Light Jig nog steeds lastig. Een van de meiden vraagt wat ik precies tegen die dans heb, maar verder dan dat het mijn dans gewoon niet is kan ik eigenlijk niet redeneren.

Met het optreden van zondag naderend, wordt het zachte schoenenwerk wat beperkt gehouden. Als ik m'n harde schoenen aan heb en een paar trebles start, merk ik het verschil in de vloer. Het geluid klinkt stukken indrukwekkender en het maakt iets anders oefenen terwijl de meiden oefenen stukken lastiger. Ook de docente moet meer moeite doen om boven de schoenen uit te komen.

Voor het optreden neemt de docente de scenes door: ik (en de anderen) weten nog niet wat er allemaal bedacht is. De andere groepen, van de andere lesdagen, doen ook mee in de voorstelling en alleen het verhaal, The Children of Lir, is ons globaal verteld.
Ik ben niet zo blij als ik hoor dat ik de koning voor moet stellen en alleen maar op het podium zal staan.
De docente benadrukt nog dat ik niets hoef te doen, maar dat is nu juist mijn grootste bezwaar. Bij wedstrijden vind ik het op een rijtje staan wachten tot je moet dansen het meest verschrikkelijke moment dat ik ken. Eenmaal begonnen is het voor mij alles of niets, maar ervoor zak ik het liefste door de grond.

Ik vraag nog duidelijkheid over de passen die ik op m'n harde schoenen moet doen, maar de docente en de rest begrijpen me niet.
Uiteindelijk laat ik de kwestie, die ook na 3 keer uitleggen nog niet duidelijk is, maar rusten, maar het zint me niet. Perfectionistisch als ik ben wil ik het wel góed doen en de onduidelijkheid speelt me parten.

Het stuk dat wij voor het optreden zullen uitvoeren gaat goed, al vind ik het niet helemaal eerlijk dat de docente na afloop zegt dat ik de enige was die geen foutje maakte, daar ik voor m'n gevoel minder doe dan de meiden.

We oefenen het nog een keer, waarna de docente tevredener is, maar er blijkbaar nog iemand een foutje gemaakt heeft. Ik grap nog dat we anders voor het optreden gewoon het geluidsbestand met de taps er over gemonteerd, gebruiken, dan valt het niemand op, een grapje dat de docente met een niet gemeende dodelijke blik afdoet.

Een nieuwe dans: een Hornpipe

Nadat ook de Saint Patrick nog even de revue gepasseerd is, krijg ik samen met m'n mede-beginner en een van de relatief-nieuwelingen het begin van een hornpipe aangeleerd.
De docente waarschuwt nog dat die geniepig is en dat ze die dans ook haat.
Het zijn min of meer 2 trebles kwa bewegingen, maar dan sneller, waarna je even pauze moet houden met het been dat je op dat moment in de lucht hebt, waarna je een venijnig pittige beweging naar voren en achter moet maken.

Mwah, ja, zo los oefenend lukt dat wel. In de tijd dat een van de meiden iets anders moet dansen, kunnen wij met z'n tweeën even de passen doornemen.
Daarna moeten we het op muziek dansen. Bij wedstrijden was ik tot nu toe nooit in staat het startmoment te vinden. Nu wel, maar als de docente begint, ben ik werkelijk volledig verrast als ik zie hoe snel het gaat. Ik probeer mee te komen, maar het gaat zo hard, daar kan ik niet tegenop.

'Dat is iets voor volgende week...' is iets wat door m'n hoofd spookt en ik besluit in te pakken.
Ik ben zo gewend aan het ontbreken van kleedkamers dat ik me omkleed in de dansruimte zelf en weer naar buiten loop.
Helaas staat de airco toch nog vrij pittig afgesteld, want zodra ik het portiek uit ben, valt er een klamme warme deken over me heen en heb ik eigenlijk spijt dat ik m'n trui aangetrokken heb.