Dans! - The Road to Heavies: les 66, 22 mei 2015

De Light Jig... (zucht) het optreden en... JAAAAAA! Eindelijk! De Saint Patrick.

We beginnen met de Reel en die gaat goed. Het verbaast me dat ik geen last heb van m'n linkerbeen, dat al de hele dag onverwachte kramp-aanvallen op me afvuurt.

Bij de Light Jig gaat het echter al snel mis en voel ik de kramp opkomen in het been waar ik zojuist nog geen last van had.
De docente heeft iets aan een van haar knieën, waar ze tape voor gekregen heeft (of zelf geplakt, dat weet ik niet). Een van de meiden begint ook met het plakken van tape en een van de anderen, die óók enkele stroken tape op een van haar benen heeft zitten paradeert er zelfs een beetje mee. Ze laat het trots aan iedereen zien en het lijkt er bijna op dat je er niet bijhoort als je géén tape op je benen hebt.

De jurk van een van hen wisselt trouwens ook van eigenaresse, het prijskaartje kan ik niet goed zien, maar goedkoop zal het vast niet zijn. De betere pruik, aan de commentaren van de docente te horen is het de prijs in ieder geval waard voor de kwaliteit die je er voor krijgt, kost ongeveer 9 tientjes. Ik heb me er uiteraard amper mee bezig gehouden als man zijnde, maar het zo terloops opvangen blijft leuk.

De Saint Patrick...

En dan volgt de dans die zo moeizaam blijft gaan. Ik krijg nog even de tijd die in de hal te oefenen en als het op de gewone snelheid niet lukt, grijp ik toch maar weer naar de optie om het geluidsbestand te vertragen. Op 90 procent van de snelheid begin ik. De set gaat goed, het overstappen na de tip-down-steps is nog steeds een ramp en ook het vele nadenken helpt niet mee, maar dan...
Ik kom bij de rocks en begrijp dan ineens hoe deze in het gehoor liggen. Voor m'n gevoel worden ze niet op dezelfde snelheid gedanst, wat waarschijnlijk aan het feit ligt dat de docente iets als 'and rock and rock' als uitleg hanteert, waarbij de eerste rock eigenlijk verwerkt zit in het achter je andere been plaatsen van je linkerbeen, even vooropgesteld dat ik met de juiste voet als eerste 'rock' want of ik dat goed doe weet ik nog niet precies.

Opnieuw! Ik loop weer terug naar een goede plek in de hal, start het volledige muziekje en begin. De eerste passen gaan goed, het begin van de set gaat goed en hoewel het overstappen nog steeds moeizaam gaat, kom ik weer in het ritme, tot ik bij de rocks kom. Die gaan op ritme. De trebles maak ik op ritme af, zij het dat ik iets te vroeg ben. Maar ik begrijp nu wel eindelijk de timing volledig. Na kort in de laatste houding te blijven staan, sta ik kort stil.

Euforie

Daarna begin ik gigantisch op en neer te springen. JAAAAAAAAAAAAAA! JAAAAAAAAAAAAAA! EIN-DE-LIJK!!! roep ik duidelijk. Ik maak vreemde sprongen en m'n medebeginner, die net de hal in komt lopen vraagt een beetje verschrikt wat er aan de hand is en het zal er vast ook een beetje debiel uitgezien hebben, maar ik spring letterlijk een gat in de lucht! Het is me eindelijk gelukt om de bewegingen in ieder geval te timen!

Helaas is dat eenmalig, want in de zaal bak ik er niets van, maar goed, het gaat langzaamaan in ieder geval steeds beter. Wat zeker niet helpt is dat ik me bij de eerste passen van de set geweldig voor m'n rechterscheen schop. Als ik er even op druk komt er een vlijmscherpe pijn op en even wil ik echt zeker weten of ik niet een botsplinter of iets dergelijks voel. Ik stop uiteraard en loop naar de kant om eens even goed te wrijven en te voelen, maar uiteindelijk gaat het wel weer. Een dag later is het wel een aardige bult en zie ik ook een korst zitten van een schaafplek. Ik kijk er niet eens meer van op, ik begin er aan te wennen.

Wat me opvalt: het T-shirt wat ik draag, een type dat ik ooit op m'n werk kreeg, is echt een ramp. In het begin gaat het nog, maar naarmate ik het warmer krijg en dus meer ga zweten, merk ik hoe het T-shirt werkelijk alles opzuigt en enorm zwaar aan begint te voelen.
Dat weet ik dan ook weer... dat T-shirt maar niet meer aantrekken voor dansles...

Geluidsopname met muziek en schoenen

Voor het optreden neem ik deze keer ook de schoenen op, om die later over de muziek heen te monteren. Dit omdat ik het spoor volkomen bijster was als ik alleen naar de muziek luisterde, iets wat me zelf nogal verbaasde. Waar ik moest beginnen met de passen op m'n harde schoenen: geen idee... De Reel, dat hoorde ik wel, maar de rest... Daarnaast heb ik in het algemeen ook gewoon nog steeds moeite met het startpunt vinden op harde schoenen. Met zachte schoenen, geen probleem, maar de eerste pas van de Treble Jig of de Saint Patrick is steevast een wat paniekerig gemaakte beweging, daar ik nét te laat ben. Dat hakt er dan ook veel steviger in als je 4 keer een losse beweging moet maken en daarbij dus op tijd moet starten.

Dat opnemen blijkt dan ook een goede beslissing, ik was een bar of 8 te vroeg. Tijdens het oefenen had ik al een vreemd gevoel dat het langer leek te duren dan wat ik had geoefend bij dansles en dat klopte dus ook.

Thuisgekomen probeer ik overigens meteen een geheel te maken van de schoenen en de muziek. Nou... 8 uur en talloze bewerkingen op het geluid van de schoenen later lijkt het ergens op, maar het origineel klinkt meer alsof er een groep mensen op een doos met veren staat te dansen. Vooral het ontbreken van een echo van de ruimte waarin we oefenen, doet de illusie, dat je naar een stel Ierse danseressen zit te luisteren, de das om. Het klinkt ontzettend saai, vlak en kort.
Daar komt bij dat de muziek het al snel overstemt.

Na bewerkingen om het geluid van de schoenen in ieder geval zo goed mogelijk even hard te krijgen (uiteraard zijn sommige aanslagen niet zo luid als andere) haal ik een deel van de lage tonen er nog uit, haal het hoog wat op, haal er daarna nogmaals een volumeregeling overheen om de schoenen wat pittiger te krijgen, haal, na veel synchronisatie, de muziek uit het bestand met de schoenen en mix het door elkaar.
Maar nee, het lijkt nog steeds nergens op.
Uiteindelijk maak ik de muziek behoorlijk wat zachter, waarna de schoenen tenminste duidelijk hoorbaar zijn. Verder heeft het nog steeds weinig weg van een duidelijk optreden.
Ik laat het m'n broer horen, die meteen zegt dat het waarschijnlijk vooral het ontbreken van ruimtelijke echo is die het zo saai maakt, iets wat ik ook al dacht, maar de 'Reverb' functie in Goldwave vind ik niet zo sterk en kent weinig keuze.

Ik haal de bestanden weer uit elkaar, haal er nog een volumeregeling overheen en pas een 'Reverb' toe.
Met een 'Room' reverb van bijna 1,5 seconde en ongeveer 16% sterkte klinken alleen de schoenen erg overdreven en zelfs ingeblikt. Maar, als ik het met de muziek mix, is het eindelijk juist. Nu klinkt het tenminste zodanig dat je zeker weet dat je naar 4 paar heavies in een middelgrote theaterzaal aan het luisteren bent.