Dans! - The Road to Heavies: les 65, 15 mei 2015

Geen wedstrijd. De Light Jig... Saint Patrick en de eerste passen voor het optreden

Kans nummer 2 voor de Primary Reel. Helaas, ook dit keer gaat de Light Jig niet zoals ik het wil. Ik eindig ergens weer met het verkeerde been waardoor ik uiteindelijk de mist in ga.
Het is frustrerend om te zien dat m'n medebeginneling inmiddels voorligt, maar ik moet ook eerlijk zijn en me niet teveel aan haar spiegelen. Haar dochter is een Open-danser, dus zij kan haar alles leren als ze iets vergeten is of verkeerd doet. Die mogelijkheid heb ik niet, dus vergelijken is niet redelijk.

Geen wedstrijd vanwege gebrek aan deelnemers

Een enorme teleurstelling is het feit dat de wedstrijd voor mij niet doorgaat. Er zijn simpelweg te weinig deelnemers van mijn leeftijd om tot een leuke competitie te komen.
De docente oppert nog dat ze een competitie wou maken met 2 van m'n klasgenoten erin, maar daar is de lol snel vanaf. Ik weet ook niet of ik dat zo leuk zou vinden, want ik zou dan met m'n 27 de jongste zijn én tegen twee primaries staan te dansen. De kans dat ik dat win lijkt me niet groot.

Op dat moment wens ik eigenlijk dat ik er eerder mee begonnen was, dan had ik dit probleem niet. Terwijl ik dat denk, realiseer ik me ook hoe ik hier aan begonnen ben. Dat ik dát ooit zou zeggen!
Deel van de teleurstelling is ook het feit dat m'n grootmoeder nu bij een wedstrijd komt kijken waar ik niet aan meedoe. Een van de zeer zeldzame momenten dat een dergelijke wedstrijd voor mij om de hoek is en ze, 95 jaar oud, daardoor in staat is te komen kijken terwijl ik niet meedans, vind ik ontzettend jammer.
Gelukkig zit er nog een optreden aan vast.

Die verrekte rocks in de Saint Patrick

De Saint Patrick is een welgemeend 'oh jee' moment. Ik heb erop geoefend, maar de timing vind ik nog steeds niet. Bepaalde bewegingen doe ik vast te snel of te langzaam, waardoor ik uiteindelijk verderop weer in de knoop kom en zeker de rocks totaal niet kan plaatsen. Van de docente hoor ik dat heel veel mensen daar moeite mee hebben.

Met het optreden valt het gelukkig mee. De passen die ik krijg zijn betrekkelijk simpel vergeleken met dat wat er aan voorafgaat, al sta ik echt wel even moeilijk te kijken als de docente ze voordoet. Ik krijg in ieder geval voor het eerst een 'tip-hit' (geen idee hoe de beweging heet). In ieder geval met je voet achter je en de zool van de schoen ongeveer haaks ten opzichte van de vloer met je tenen recht naar beneden de tip tegen de vloer slaan.
Ik vroeg me altijd af of dat geen pijn deed, een gedachte die telkens bovenkwam als ik dat iemand zag doen
Dat blijkt heel erg mee te vallen. Het is puur door de klap die het geeft dat het lijkt alsof je tenen het zwaar te verduren krijgen, maar in werkelijkheid voel je er weinig van.

Nadat ik ook de Reel, die ik op m'n harde schoenen moet dansen voor het optreden, met een onderbreking afwerk, draai ik me om voor de laatste passen en probeer mee te komen, maar dat is nog knap lastig.

Als ik als afsluiting nog een keer de Saint Patrick mag dansen, gaat het wéér mis. Ik begin die dans te haten. Veel bewegingen ervan lijken op passen uit de Treble Jig en die doe ik dan ook.
Aan de andere kant weet ik ook dat het een hele simpele én korte dans is. Als velen het kunnen, kan ik het ook.

De Saint Patrick... al val ik erbij neer!

Ik ga deze week wéér oefenen op m'n werk en neem m'n geluidsrecorder en een koptelefoon mee.
De set gaat redelijk, al kom ik bij de eerste twee 'tip-down-step's' in de problemen als ik over moet stappen op m'n andere voet. Een deel doe ik waarschijnlijk te snel en het andere deel weer te langzaam, daarna moet ik echt vliegensvlug met m'n andere voet 2 'tip-down-step's' doen om bij te blijven.

Als ik vervolgens bij de rocks kom probeer ik het wel, maar het lijkt nergens op. Ik eindig veel te vroeg en terwijl de muziek duidelijk nog in een ander deel zit, werk ik paniekerig de laatste passen af.
Nogmaals! Ik begin overnieuw, begin het muziekje al betrekkelijk zat te worden en probeer het tot een goed einde te brengen. Raak ik na de tip-down-step's niet in de war, dan doe ik wel de verkeerde beweging bij het overstappen op m'n voet. 10 minuten lang werk ik me in het zweet en dan is de pauze voorbij.

Saint Patrick: Nóg een keer op oefenen

Donderdag de 21ste ga ik nogmaals aan de gang.
Het lieflijke muziekje schalt wederom met enorm volume uit m'n koptelefoon. Blijkbaar heb ik de vorige keer weer een zacht bestand geluisterd, want zo hard zou ik 'm normaal niet zetten.

Ik begin nu bij het begin, maar erg veel zin heeft het niet. Het begin van deze dans zit er inmiddels wel aardig in en bij de set gaat het tot nu toe steeds mis. Al snel spoel ik dan ook maar door.
'Hop-hop-back, tip down-step, tip-down-step and swing on your heel...' hoor ik m'n docente in m'n hoofd zeggen. Ik snap nog steeds de timing niet en ga de mist in.

Opnieuw! Na een keer 8 of weet ik in ieder geval de rocks te verwerken in het geheel, met inbegrip van de laatste 4 passen die erna komen. De timing klopt van geen kant, maar het is nu wel bijna helemaal en dat is al heel wat. Ik ben wel totaal kapot en het zweet loopt in druppels over m'n bril naar beneden.