Dans! - The Road to Heavies: les 60, 3 april 2015

Faint Patrick... betere Light Jig en.... WAAA! Een céili!

Het zachte schoenenwerk gaat wel aardig, al raak ik een paar keer de draad kwijt, waarom weet ik niet precies.
De Light Jig gaat goed, zeker als ik naga dat ik die alleen in m'n hoofd geoefend heb. Ik heb de passen niet erg duidelijk opgeschreven en heb voornamelijk afgekeken van m'n dansgenote, die de complete Light Jig al wel kent. Ik ga een paar keer de mist in, maar ik ga wel door, hoe moeilijk de stappen ook zijn. Met links wordt het moeilijker. Waar ik al moeite heb met de step-hop, vind ik de bewegingen opzich al erg snel. Zoals ik al eerder schreef: het 'Light' in Light Jig slaat naar mijn mening absoluut niet op de moeilijkheidsgraad.

De Treble Jig gaat redelijk, al lijk ik wat moeite te hebben met het tempo.
Naast me worstelt m'n dansgenote nog steeds met het geluid uit de schoenen persen. Ik weet zelf ook nog hoe verschrikkelijk frustrerend het was om alleen maar schuif-geluiden te horen, waar je het liefst scherpe klikken zou willen horen.

De Saint Patrick wordt wat ik ervan had verwacht: ik weet de passen niet meer. Die krijg ik opnieuw maar mijn hemel... vooral de tip-step-down is moeilijk. Als de lerares het voordoet ziet het er natuurlijk prachtig uit, maar ik lijk ineens te moeten breken met een hele moeilijke logica, namelijk het door willen gaan met 1 voet in 1 beweging, terwijl ik nu ineens m'n rechtervoet (als ik met links begin) tussen de 2 bewegingen met links in moet bewegen.
Daarnaast krijg ik net niet genoeg tijd om de passen volledig op te schrijven. Ik zal de komende week daardoor de verkeerde passen oefenen.

Mijn eerste groepsdans

Nadat het harde schoenenwerk afgelopen is, staat er een verrassing op het programma: een van de leerlingen die druk in de weer is om haar docentendiploma te halen, wil het doceren van een groepsdans oefenen. En zo vind ze in 5 leerlingen en de docente een gewillige groep waarmee een 6-hand Reel gedanst zal worden.

En, heel gek: de uitleg zit vrijwel meteen geramd. Nou is de dans kwa beweging (het enige wat je doet zijn 1-2-3's) niet complex, maar desondanks moet je toch onthouden wie je allemaal vast moet pakken.

En opzich heb ik dat ook onthouden, maar ja, dan zie je diegene die je vast moet pakken tegenover je en besef je dat je nog anderhalve meter van elkaar verwijderd bent.
En zo gaat dat ook met diegene die ik rechts van mij vast moet pakken en diegene schuin tegenover me...
Wat me opvalt. Het is ontzettend moeilijk om dezelfde 1-2-3's, die ik nu al 3 jaar doe, nu ineens in een groepsdans te moeten doen. Zondermeer pittig ervaar ik die beweging achteruit. In die 3 jaar heb ik die beweging alleen maar op de plaats of vooruit gemaakt en achteruit is veel en veel zwaarder.

Veel moeilijker, dat groepsdansen

Ook moeilijk: de 1-2-3's doen als je 2 rondjes draait met de danser die je vast moet pakken... Ik raak constant de draad kwijt, probeer op te vangen, maar eindig waarschijnlijk steevast verkeerd.
Het wordt nog leuker (eigenlijk kan je daar beter niet bij nadenken, dan duizelt het je bij voorbaat) als we met z'n drieën elkaars handen vast moeten pakken en een cirkeltje moeten vormen. Als groepje draaien we om een onzichtbare as in het midden van ons drieën met de klok mee, maar terwijl we dat doen, draaien we als groep in het geheel in een denkbeeldige cirkel over de vloer tegen de klok in...

En dan heb ik ook nog de 'mazzel' dat ik in het cirkeltje met personen zit waar de docente deel van uitmaakt. Omdat die natuurlijk precies weet hoe het moet, worden we (ik en een dansgenote) aangemoedigd om meer snelheid te maken. Ik moet als eerste terugdenken aan de basisschool, waarbij je wel eens een spelletje speelde waarbij je aan elkaars armen hangend rondjes ging draaien, totdat het voor je gevoel te snel ging. Dat gevoel heb ik nu ook en ik krijg de indruk dat het er voor een buitenstaander uit ziet alsof ik in vliegende vaart aan 2 handen door de ruimte geslingerd wordt.

Als we eindigen, staan we weer als een rijtje van 3 naast elkaar, net zoals we begonnen waren. Het draait (wat toepasselijk) er bij deze dans dan ook om dat je 'm vrijwel eindeloos zou kunnen dansen. Als de groep maar groot genoeg is, ga je met nieuwe personen door, net zolang tot er geen mensen meer zijn, de mensen moe zijn, de muziek stopt of (in geval van live muziek) de muzikant er geen zin meer in heeft.

Oefenen op het beton vanwege drukte op het werk

Komende week stort ik me wat meer op het harde schoenenwerk. Die Light Jig wil best aardig, dus dat lijkt me onnodig om te oefenen.
Het oefenen doe ik nog steeds op m'n werk, maar is de laatste tijd wel moeilijker geworden: het is enorm druk in de werkplaats en het kunststof gedeelte van de werkvloer is al bijna anderhalve maand bezet met producten, waardoor dansen er uiteraard onmogelijk is.
Dat doe ik dan ook maar voorzichtig op het beton. Dat is echt opletten geblazen, want de toplaag is zeer egaal, glad en extreem hard. In ieder geval harder en vooral veel gladder dan de stelcon-platen die in de NDSM-hal liggen, want het dansen geeft niet de bekende afdrukken op het beton.

De Treble Jig oefenen (met de over-heel-step's, waarbij ik op m'n hiel moet gaan staan) is dan ook echt niet te doen. Ik neem me voor dat te oefenen door gewoon op de hele schoen te gaan staan, wat me gek genoeg nog best goed af gaat ook.