Dans! - The Road to Heavies: les 59, 27 maart 2015

Chaos... en 'dat ging maar net goed...'

De dag begint normaal. Tot rond kwart voor 10 de radio in de werkplaats ermee ophoudt en als die tegen een uur of 11 weer terug is langzaam berichten binnen druppelen over stroomstoringen in diverse gemeentes, waarna al snel blijkt dat de storing gigantisch is en zo'n beetje de gehele provincie Noord Holland betreft.

Geen treinverkeer

Ach... we zien het wel. Tegen 4 uur komt een collega, die dezelfde trein naar huis moet hebben als ik, naar beneden met de mededeling dat er nog steeds geen treinen rijden en dat ik een ander plan moet verzinnen.
Met een van de 3 buslijnen naar Amsterdam die voor de deur van m'n werk stopt, moet het vast goedkomen en vol goede moed ga ik dan ook om kwart voor 5 het pand uit. Het busstationnetje waar deze bussen vertrekken is ietsje drukker, maar niet zodanig dat je onmiddellijk de indruk krijgt dat er wat mis is.

De bus naar Amsterdam die voor komt rijden is ook niet druk, iedereen kan zitten en hij is op tijd.
Pas de laatste 5 haltes in Amsterdam verandert dat: nu wordt het druk en met nog 3 haltes te gaan begint de bus al aardig vol te raken.
Ik merk ook dat er veel mensen in de bus zitten die normaal niet met de bus gaan: de stroomstoring is hét gesprek. Bij het Mosplein aangekomen moeten er nog een tiental mensen mee, terwijl we naar mijn mening eigenlijk al vol waren.

Desondanks kunnen we met passen en meten weer verder, totdat het in de IJtunnel al 'mis' is. Voor ons rijdt het langzaam en net de IJtunnel uit staat het stil. Werkelijk elke kruising is 1 massa auto's en bussen en er is geen doorkomen aan.
Ik zie de klok half 6 passeren: dat wordt een beetje haasten thuis om nog op tijd bij dansles te kunnen zijn.
Langzaam schuiven we door richting de eerstvolgende mogelijkheid om de bus te kunnen verlaten. Ik zie de klok 10 over half 6 aantikken... voordat ik in de bus terug zit is het minstens kwart voor 6 en de bus waar ik nu in zit is nog niet eens bij de halte.

Kruipend naar de halte

Kwart voor 6... in het zicht van de haven staan we bij de Odebrug stil. Uiteindelijk stap ik om 10 voor 6 de bus uit en ren richting het station. Daar binnen gekomen is het een vertrouwd beeld, alleen heeft het nu niet hevig gesneeuwd of gewaaid en is er ook geen zware aanrijding geweest. Overal zijn groepjes reizigers er maar bij gaan zitten, overal staat informatiepersoneel, de stationshoreca draait overuren en bij de aankondiging van een van de weinige treinen die wel zal vertrekken zetten enkelen zich met grote haast in beweging om het juiste perron op te zoeken.

Ook op het busplatform is duidelijk dat de gevolgen van enkele uren zo massaal zonder stroom zo midden op de dag, enorm zijn: het is er ontzettend druk. De chaos is inmiddels zo groot geworden dat de Connexxion bussen naar Zaandam al niet eens meer op het busplatform komen, maar aan de andere kant van het IJ naar de pont rijden.
Naarmate het aantal reizigers groeit, vraag ik me af of we wel allemaal in 1 keer mee kunnen met de eerste 304 of 307.
Dat blijkt, gelukkig, mee te vallen. Iedereen kan zitten en we vertrekken vrijwel direct. Helaas weet ik ook dat de rit 'moeilijkheden' zal kennen: De rotzooi waar de 391 waar ik net in zat zich doorheen moest werken moet ik nu weer door, maar dan met de 307...

Dat lukt dan ook niet: kwart over 6 zijn we nog niet eens verder dan de Odebrug. Ik stuur een sms'je naar de docente, dat ik dansles niet ga redden.
Dat is overigens niet puur omdat ik zo laat thuis zal zijn, maar meer omdat ik ernstig twijfel of het allemaal opgelost is als ik tegen 10 voor half 8 alweer met de bus in het centrum van Amsterdam aan zal komen.

Als ik uiteindelijk kwart voor 7 's avonds thuis aangekomen ben, werk ik direct m'n avondeten naar binnen, bel de docente op om te vragen of ik mee kan rijden (wat geen probleem blijkt) en spring snel onder de douche. En zo zit ik tegen 10 voor half 8, minder dan een uur nadat ik Amsterdam achter me gelaten heb, al weer in een auto op weg náár Amsterdam.

Nieuwe beginners

Bij dansles zijn vandaag weer 2 nieuwe beginners en ik moet eerlijk zijn, het voelt fijn om nu eens niet de beginner-beginner te zijn...

Het is desondanks wel heel herkenbaar om te zien dat ze met dezelfde dingen worstelen als waar ik in het begin mee worstelde (de neiging om te gaan lopen, enorme afstand af te leggen)

De Reel gaat foutloos. De Light Jig lukt me gedeeltelijk, maar gaat een paar keer mis. Ik start echter zo snel mogelijk weer in, óók met de pas die me tot nu toe zoveel moeite kost en zelfs de side-step, die ik amper geoefend heb en amper ken, probeer ik mee te doen.

Enorm m'n enkel verzwikken

Ook de Slip Jig gaat probleemloos. Tot de laatste 4 of 5 passen tenminste... Ik heb energie genoeg, ben niet wankel op m'n benen, ben ook niet zenuwachtig omdat er mensen staan te kijken, maar heb gewoon net even domme pech...

Ik spring over op m'n rechtervoet en volkomen onverwacht klapt m'n enkel geweldig onder me vandaan en omdat ik hoog op m'n tenen sta, krijgen m'n 2 kleinste tenen de klap te verduren.
De docente schrikt zich rot en ik hoor ook een siddering door de zaal gaan. Nadat de muziek onmiddellijk gestopt is vraagt de docente of ik m'n enkel gebroken heb, maar gelukkig, zo ver is het niet gekomen. Wel besef ook ik dat ik geluk gehad heb en met een uitdrukking op mijn gezicht van 'dat ging maar net goed...' loop ik terug naar de achterkant van de zaal.

Enkele klasgenoten denken dat ik tegen de muur geschopt heb, maar ook dat is niet het geval. Ik heb gewoon m'n enkel verzwikt. Het moest er na 3 jaar en bijna 60 lessen, een keertje van komen.
Gelukkig heb ik erg ruime buitenste enkelbanden, dus m'n enkel is totaal niet pijnlijk. Het zijn m'n 2 kleine tenen die ik nu duidelijk voel, al vind ik ook dat nog wel meevallen.

Als ik de Slip Jig nog eens vanaf de side-step moet dansen, is het toch wel snel einde verhaal. Het doet pijn, téveel pijn om door te gaan. Ik trek m'n schoen eens uit om de schade te bekijken, maar behalve wat rode huid vanwege de wrijving in m'n schoen, is er niets te zien.

Met het harde schoenenwerk gaat het de eerste zoveel passen wel. Ik merk dat bij bepaalde bewegingen m'n tenen duidelijk voelbaar zijn en uiteindelijk geef ik toch maar op.
"Die ga ik morgen voelen..." flitst door m'n hoofd. Lastig, want ik heb ook meteen in de ochtend rijles.

Ik krijg nog wat passen mee voor de Saint Patrick, maar ik heb m'n schrift niet bij me om ze op te schrijven. Op hoop van zegen oefen ik ze even en hoop ik dat ik ze nog weet als ik thuis kom.