Dans! - The Road to Heavies: les 57, 13 maart 2015. Zenuwen... zenuwen...
Als we de gewone ruimte openen, staat deze helemaal vol met muziekinstrumenten, versterkers en microfoons. We wijken uit naar een andere ruimte, waar het betrekkelijk fris is en de vloer een soort bouwhout is. Er is echter een laag lak op aangebracht, wat de vloer ontzettend glad maakt. Positief is dan wel weer dat een groot gedeelte van de wand een flinke spiegel heeft.
Het opwarmen gaat nog wel, al merk ik dat de vloer beduidend gladder is met m'n zachte schoenen aan. De zolen van m'n zachte schoenen zijn inmiddels gepolijst, zo smerig en geplet is de onderzijde bij de tenen, dus dat helpt niet mee voor de grip.
Als ik de Reel moet dansen, is het snel over met de pret. Ik heb echt te weinig grip en ben bijna constant aan het zorgen dat ik niet uitglij. Ik trek m'n sneakers aan en wil weer door. Maar helaas, de zenuwen slaan toe en waar ik de eerste keer opgaf vanwege te gladde schoenen, geef ik nu op omdat ik zelf veel te veel na begin te denken en de passen vergeet.
Perfectie...
Het overgrote deel van de zenuwen is het feit dat ik in m'n eentje voor de 4 dansers rond-dartel, factor nummer 2 is dat ik pas nu het startmoment kan oefenen. Hoewel in de muziek de laatste 3 bars of zo echt duidelijk te horen is wanneer ik moet, heb ik er een hekel aan om zonder doel op het podium te staan en voor me uit te moeten staren of iets dergelijks.
Liever loop ik dan de laatste 8 bars in de maat richting het midden van de groep om op precies het juiste moment in te starten. Tja... perfectionisme...
Als ik het voor de derde keer probeer en het dan halverwege al mis is, besluit ik het bijltje er bij neer te gooien en er mee te kappen. Ik ben boos en niet zo'n beetje ook. Springend verlaat ik de ruimte om in gedachten verzonken de hal rond te gaan dolen.
Later vraagt een van m'n dansgenotes waar het 'm in zit, want de passen kunnen het 'm niet zijn. Inderdaad, de passen zijn het probleem niet. De Reel heb ik voor m'n gevoel al een miljoen keer gedanst. Het zijn de zenuwen, de spanning. Maar ook privé is er de afgelopen week iets teveel in 1 keer op m'n bordje gekomen. Het is jammer dat ik niet wat beheersder de ruimte uit ga, maar het is zo wel duidelijk dat ik niet gestoord wil worden.
Ik krijg nog een vierde poging aangeboden en ga op dat aanbod in, maar als ik verbaasd een van m'n klasgenotes mijn plaats in zie nemen, heb ik ook geen zin meer om in te grijpen. Ik twijfel of ik überhaupt wel aan het optreden van komende zondag mee moet doen.
Uiteindelijk zal het optreden voor mij niet doorgaan, als ik de zaterdag ervoor laat in de avond door migraine uitgeschakeld wordt. Ik baal die dag desondanks wel als een stekker, omdat het voor mij toch voelt als falen en ik eigenlijk liever wél bij het optreden was geweest, ondanks m'n twijfels.