Dans! - The Road to Heavies: 3 november 2013: een kleine wereld...
Een wedstrijd om de hoek: Lisa Lubbe Memorial Feis
Ik had het al eerder gelezen, maar toen was het nog wat onduidelijk, maar het klopt. Voor de Lisa Lubbe Memorial Feis (de naam zegt het al, dit is een Feis-ter-ere-van) is als locatie de Zuid-Oost Beemster uitgekozen.
Ha! Normaal moet ík behoorlijk ver reizen en wonen enkele deelnemers betrekkelijk dichtbij, nu zijn de rollen omgekeerd. Ik kan er zelfs gemakkelijk op de fiets heen om te gaan kijken.
Ondanks dat ik nu al bijna een maand niet meer gedanst heb, ga ik tóch. Ik weet inmiddels hoezeer zo'n wedstrijd mij de energie weer terug kan geven en probeer toch een beetje 'in' het wereldje te blijven.
Nog niets gedaan met nieuwe school
Ik moet eerlijk zijn: ik heb nog helemaal niets met het gegeven, dat er in Amsterdam dansles gegeven wordt, gedaan. Dat gaat op dit moment ook gewoon niet. Na m'n werk ben ik volkomen kapot en 'even zitten' betekent eerder dat ik diep in slaap val en pas tegen middernacht weer wakker wordt.
Na een korte controle op de kaart, ga ik op pad. Dat blijkt niet makkelijk. Vanwege de oktoberstorm die het land 5 dagen eerder gegeseld heeft, kom ik enkele bomen op het fietspad tegen: ze liggen niet genoeg in de weg om al geruimd te zijn.
Daarnaast waait het ook vandaag stevig en als ik in de buurt van de locatie kom, ben ik al aardig aan het hijgen.
Een lange rechte weg strekt zich links van mij uit. Na een paar gebouwen resteert er niets dan leegte, met in de verte een gebouw dat bij nader inzien een basisschool en tegelijkertijd buurthuis blijkt te zijn.
Even twijfel ik of ik goed zit, maar dan ontwaar ik op de parkeerplaatsen een grote wandelende blonde pruik (lees: het is een vrouw, maar de pruik is werkelijk enorm) die een koffer achter zich aan trekt.
Geen twijfel mogelijk! Ik zit goed!
M'n fiets is de enige in het fietsenrek. Iedereen is uiteraard met de auto en enkelen per OV. Ik verbaas me over de basisschool, die, naar mijn eigen basisschoolervaringen, immens is en zich niet hoeft te schamen met een enorme gymzaal en dito daaraan vastgebouwd podium met zelfs een echte coulissen-ingang.
Verbazing bij de entree
Licht hijgend loop ik naar het tafeltje om entree te betalen. 'One spectator ticket, please' zeg ik, en de man achter het tafeltje begint te stamelen: duidelijk een Nederlander. Ik ben er al redelijk aan gewend dat de voertaal over het algemeen Engels is. Nu is hij verrast direct in het Engels aangesproken te worden en ben ik verrast over het feit dat het geen Brit of Ier is.
Maar de verrassing wordt nog groter. Als hij verbaasd vraagt waarom ik zo hijg en ik antwoord dat ik op de fiets ben, vraagt hij vervolgens waar ik woon.
"Purmerend." Zeg ik vrij nonchalant.
"Nee... dat meen je niet!?" Zegt de man, "Waar dan?"
"Purmer Noord, zegt het Gildeplein u wat?"
"Jazeker... welke straat woon jij dan?
"Edelsmidstraat, ambachtenbuurt.
"Nou, verrek, de organisatrice en tevens de directeur van de school van de Feis van vandaag, woont dan zo'n beetje om de hoek!"
Krijg de ziekte, is het eerste wat ik denk. Dat dat zo dichtbij zou kunnen zijn...
Ik krijg ook de vraag of ik daar ook bij dans, maar leg uit hoe de vork in de steel zit. Ik krijg te horen dat ik, als er tijd is, maar even met haar moet gaan praten.
Helaas is die tijd er niet, maar ik krijg nog wel wat van de wedstrijd mee. Gezeten naast iemand van de Kilkenny School, die inmiddels het nodige weet over de verschillende dansen, hoor ik hoe een van de meiden die klaarstaat een bepaalde dans doet die met iets van 2 minuten fors wat langer duurt dan de gemiddelde dans en dat je dat vaak gaat zien. En inderdaad, zelfs ik, met redelijk ongeoefende ogen, zie halverwege de vermoeidheid toeslaan. Het gaat niet meer zo vloeiend als in het begin.
Na een minuut of 30-45 heb ik het wel weer gezien. Het is niet zozeer dat het niveau me tegenvalt, maar het is enorm warm in de zaal.