Dans! - The Road to Heavies: Zondag 20 oktober 2013: Ragús in de Purmaryn
Samen met m'n moeder bezoek ik Ragús, een Ierse dans- en zangvoorstelling in de Purmaryn. Helaas blijkt de beschrijving in de gids van het theater niet waargemaakt te worden. 'Een voorstelling met traditionele Ierse dans' of iets van gelijke strekking stond er in de gids, maar dat valt tegen. Zowel de mannen als de vrouwen bewegen heel vaak hun armen dat het een lieve lust is en wat een van de mannen op zijn harde schoenen doet is opzich heel knap, maar heeft meer weg van tap-dans.
De lichtshow is aardig, al leiden een hele rits LED-spots die elke kleur van de regenboog kunnen tonen enorm af: vrijwel constant wordt er een looplicht in getoond en er zijn maar heel weinig momenten in de show dat de verlichting gewoon stilstaat.
Indrukwekkend vioolspel, maar geen bodran
Van de muzikanten is vooral de violist indrukwekkend: zonder dat je het idee krijgt dat hij iemand na probeert te doen kan hij goed los gaan op zijn instrument.
Wat opvalt is het ontbreken van een muzikant op een bodran: een iers slaginstrument bij uitstek.
De Uillean pipes zijn gelukkig wel vertegenwoordigd, naast een gitarist en een toetsenist (keyboard)
Het vijfde bandlid heeft zijn knoppen-accordeon perfect onder controle en speelt daar de sterren van de hemel mee, al is het jammer dat dat al snel overstemd wordt door het keyboard.
Verder wel aardig, maar ik zal 'm niet snel nog eens bezoeken.
Na afloop is er in de foyer een verkoop van de CD van de piper, fiddler en zangeres. Ik vermoed dat het storm zal lopen, maar dat blijkt mee te vallen. Ik ga dan ook bij het tafeltje staan en maak een kort praatje met de violist en daarna met de piper, omdat ik nog nooit een set Uillean pipes van dichtbij gezien heb.
Ingewikkeld ding om te zien, zo'n set Uillean pipes...
Ik sta werkelijk versteld van het enorm aantal knoppen. De Schotse doedelzak van m'n vader ken ik bijna uit m'n hoofd kwa uiterlijk en hoe je er geluid uit moet krijgen weet ik, al is dat mij zelf nooit gelukt. Nu zie ik een enorme set knoppen en kleppen waarmee van alles geregeld kan worden.
Hij legt uit dat hij met de flute speelt als hij in de band speelt en 'op de drones speelt' als hij solo werkt en dat de drones, in tegenstelling tot het notoire gebrom van een Schotse doedelzak, ook tijdens het spelen in- en uitgeschakeld kunnen worden.
Ik krijg de vraag of ik zelf ook speel, een vraag die de violist me ook al stelde: ik zie er blijkbaar geoefend uit...
Nee, maar m'n vader denkt erover over te stappen op een set Uillean pipes vanwege het volume van de Schotse die hij bespeeld heeft en vanwege de dans die ik zelf doe zou ik er ook nog wat aan hebben als hij dat doet... enz.
Vooral de piper is vol lof als hij dat hoort en ook de zangeres vangt het op. Ze vinden het knap omdat het zoveel toewijding (en tijd) kost.
Ik vertel dat het me zo'n 7 tot 8 uur van m'n vrije zaterdag kost en dat dat zwaar is, maar ik het er wel voor over heb. Ik kan nog steeds niet volledig accepteren dat ik het bijltje er (tijdelijk) bij neergegooid heb en lieg dus eigenlijk een beetje.
'The Hague? You should talk to Renske!'
"Quite some dedication then! You're taking classes in Amsterdam?" Vraagt de piper.
"No, The Hague." Zeg ik vrij verbaasd: of ze weten dat er in Amsterdam geen les is weet ik niet, maar het Ierse-danswereldje is klein in Nederland, dus de kans dat een stel muzikanten die dicht bij een 'troupe' staan op de hoogte zijn van het les-aanbod lijkt mij vrij groot.
De piper reageert als door een wesp gestoken: "The Hague? You should talk to Renske then!"
"Renske?"
"Renske is one of our dancers in the show, and, now what did she do? Was she like teaching or taking classes in Amsterdam or?" Hij vraagt even om bevestiging bij z'n collega's, maar het klopt.
"She dances in Amsterdam?" Ik herhaal het omdat ik m'n oren niet geloof: dit kan toch niet waar zijn?
"Yeah! Wait.... just write down your email-adress and I'll pass it on to her!"
Er wordt een folder van de band uit een houder getrokken en op een onbedrukt gedeelte kan ik mijn e-mailadres kwijt.
Nog dat ik daar mee bezig ben komt ze [Renske] toevallig de foyer inlopen. De piper zwaait met zijn armen en wenkt luidruchtig dat ze even bij ons moet komen, wat al snel de nodige aandacht op ons vestigt. Dat ligt ook aan de manier waarop haar naam uitgesproken wordt. De eerste 'e' valt zo goed als weg waardoor het nogal apart klinkt.
Ik heb een kort gesprek met haar. Tot m'n stomme verbazing blijkt de Redmond School of Irish Dancing in Amsterdam-Noord lessen te geven op vrijdag-avond.
Op ludiek aandringen van de piper schudt ik haar de hand en krijg daarna nog een stevige handdruk van hem: het moet er vast uitgezien hebben alsof ik de mensen in dat gezelschap al een aardige tijd ken en menig gezicht in de foyer is op ons gericht.
Op internet start ik een zoektocht. Waarom ik dat resultaat de vorige keer niet gezien heb weet ik niet, maar de wegen van het internet zijn soms ondoorgrondelijk, daarnaast kom ik er al vrij snel achter dat de Redmond School geen website heeft.
Maar inderdaad, vrijdagavond is in Amsterdam-Noord dansles. Sterker nog, er is zelfs een buslijn rechtstreeks vanaf mijn woonplaats naar de betreffende locatie én die stopt er - voor OV-begrippen - zo'n beetje voor de deur.
En tja... toch kriebelt het...