Dans! - The Road to Heavies: 5 februari 2012. De Kilkenny Feis
Voorspoedig begin
Samen met een (inmiddels) ex-leerling en een kennis van haar bezoek ik de Feis in een schoolgebouw in Voorburg. De reis er naar toe verloopt in eerste instantie voorspoedig: de trein naar Leiden staat al klaar, maar wel met 15 minuten vertraging. Ach, we kunnen in een warme trein plaatsnemen. Het anders zo drukke (ja, ook op zondag) CS is nu onnatuurlijk uitgestorven.
Nadat we een minuut of 10 in de betreffende trein gezeten hebben vernemen we van de omroep buiten dat de betreffende trein helemaal niet meer zal vertrekken en er op spoor 1 een trein zal komen die ons wel naar Leiden zal brengen. Dat is inderdaad het geval en zonder al teveel extra vertraging komen we uiteindelijk in Leiden aan.
De klad erin
Om niet al teveel uit te wijden: vanaf dat punt is de reis 1 fiasco. We stapten eigenlijk al op het verkeerde station uit, stapten vervolgens in de verkeerde bus, die ons naar het verkeerde Wellant College bracht (wist ik veel dat er in die regio maar een stuk of 20 van zijn!). Na intensief contact met 'de wal' (lees: thuis) krijgen we een alternatieve route door.
Na een dik uur en een kwartier bussen komen we uiteindelijk in Voorburg aan. Na nog eens 20 minuten lopen en in eerste instantie de verkeerde kant op lopen treffen we gelukkig een voorbijganger die wel weet waar het is.
Na nog eens 10 minuten ploegen door de sneeuw, treffen we een levendig Wellant college aan. Net dat we binnen zijn barst er een applaus los: ik voel me wat opgelaten en probeer zo stil en onopvallend mogelijk binnen te komen. Ik zoek vergeefs naar een tafeltje of balie waar het entreegeld geheven wordt, maar vindt het niet.
Wat is dit!?...
Twee schoolgenoten begroeten me, al heb ik dat in eerste instantie niet door: ja, de stemmen herken ik en vaag zegt hun uiterlijk me ook wel wat, maar wie het zijn?
Pas na enige seconden dringt het tot me door. Omdat ze nu allebei de officiële kleding van de KSID aan hebben herken ik ze niet zo 1-2-3, zeker niet omdat zij een opsteekpruik draagt.
Dat, samen met de andere, hoe zal ik het zeggen, opvallende jurken en de vele pruiken hebben dan ook een hoog 'Wat is dit!?' gehalte. Voor m'n gevoel ben ik echt in een goed verborgen wereldje gestapt en wat ik zie had ik echt nooit voor mogelijk gehouden. Ik voel me gek genoeg ook bekeken, omdat ik vast enorm opval als nieuweling.
Het applaus wat we net hoorden blijkt de aanloop naar een korte pauze, dus kunnen we een beetje rondstruinen langs het kleine marktje en vooral de 'catering-area': allerlei (veelal zelfgebakken) lekkernijen zijn er te krijgen: De vriend van die kennis hoort van haar dat de citroentaart erg lekker is, tipt mij erover en binnen de kortste keren hebben we alledrie een punt citroentaart achter de kiezen.
In de pauze krijg ik van de docente te horen dat alleen de hoogste niveau's nog moeten dansen en we dus het neusje van de zalm te zien krijgen. Door de sneeuw-chaos zijn veel dansers niet in staat geweest naar de wedstrijdlocatie te reizen, waardoor het programma sterk ingekort is en we nu al de laatste competities ingaan.
Dat is ook de reden dat er geen entree meer geheven wordt.
Snel een plaats vinden voor 'Dance to the bell'
Ik neem tijdig plaats op een van de vele stoelen, nieuwsgierig als ik ben om erachter te komen wat 'All dancers will dance to the bell' nu betekent. Dat las ik in de syllabus, maar ik kon me er niets bij voorstellen. Ik heb al wel een wat forse hotel-bel zien staan op het tafeltje van de jury.
Druk is het er overigens niet, al hoor ik her en der dat deze wedstrijd écht rustig is vanwege het weer. Desondanks moet je er geen massapubliek verwachten.
Zo wachtende op hervatting van de competities zitten we de menige jurken te keuren: sommige jurken zijn een lust voor het oog en met z'n drieën bespreken we voorzichtig wat we de mooiste jurk vinden. De weinige mannelijke deelnemers vallen bijna in het niet met hun veel ingetogener kleding.
Nadat de eerste 2 dansers begonnen zijn aan hun dans en de beoordeling daarvan door de jury zit ik met spanning af te wachten: ik heb nog geen bel gehoord! Ik zit redelijk op te letten op het aantal bars. Ook al ligt het niveau veel hoger, ik kan de telling volgen én hoor wanneer de dansers moeten starten.
Met bewondering volg ik het voetenwerk en daardoor volkomen onverwacht klinkt er ineens een luide 'ping': de dansers staan ogenblikkelijk in de uitgangspositie en verroeren even geen spier. De jury noteert wat en nadat ze nogmaals een tik op de bel geeft mogen de dansers de nodige buigingen toewerpen en het podium verlaten (of eigenlijk: dat moeten ze)
Negatieve verrassing
Wat een stijf gedoe! Is het eerste wat ik denk. Niets voor mij, die strakke geregiseerde 'onzin'. Ik ben eerlijk als ik zeg dat het een verrassing is, maar dan wel een met een negatief smaakje.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik geen bewondering heb voor de dansers. Vooral een jongen uit Noorwegen doet z'n dans schijnbaar zonder enige moeite. Hij valt ook positief op tussen de anderen, een mening die we collectief delen. Ook al is zijn uniform, een zwart overhemd met blauwe stropdas een van de simpelste, hij zal uiteindelijk winnen. Terecht vinden wij alle drie.
De set-dans* (of zoiets) is leuk om mee te maken, omdat het publiek daar meer bij betrokken wordt: onder enthousiast geklap werken de dansers één voor één een stuk solo af.
* 28-5-2017 Bij nader 'onderzoek' blijkt dit de 'Treble Reel Competition' te zijn, waarbij het gebruik van armen toegestaan kan zijn.
Wat me zelf te wachten staat...
Na ongeveer anderhalf uur van de Feis meegemaakt te hebben is deze ten einde. Omdat we niet heel veel tijd meer hebben vangen we vrijwel direct de terugreis aan. Ik vooral een ervaring rijker. Ongeveer alles wat ik zojuist gezien heb staat mij dus in oktober te wachten en zelfs nu al schieten zo nu en dan de zenuwen door m'n lichaam.
De negatieve kant van het verhaal is toch vooral die bel. Dat ligt waarschijnlijk ook aan het feit dat toen ik begon ik het competitieve gedeelte meer bijzaak vond: eerst maar zien hoe ver ik zou komen, aan een wedstrijd mee doen kon altijd nog.
Daardoor vond ik het nu waarschijnlijk ook allemaal stijf en strak geregisseerd overkomen. Ach, ik zie wel hoe het in oktober gaat.