Dans! - The Road to Heavies: les 61, 10 april 2015
WAAA! Een céili (2) En een moeilijke beweging in het verschiet
Een wat onaangename verrassing treft me als ik op de bus sta te wachten en die, 3 minuten na vertrektijd, ineens opgeheven wordt. Nu nog naar de andere halte rennen (ik woon precies tussen 2 buslijnen naar Amsterdam in) wordt enorm krap en wachten op de volgende is een garantie om de pont te missen.
Ik loop terug naar huis en zie bijna thuis de andere bus voorbij karren: dat had ik dus echt niet gered.
Ik bel de docente op om te vragen of ik mee kan rijden, wat gelukkig geen probleem blijkt.
Bij de hal aangekomen is de groep voor ons enorm aan het treuzelen. Er wordt gezellig nagekletst, terwijl het allang tijd is.
De tussendeuren staan open en enkele anderen werpen een blik naar buiten en zie ik een verbaasd gezicht trekken. Wat er te zien is weet ik niet, maar ik ga maar gewoon met de opwarming aan de gang.
Als ik na mijn eerste rondje langs de tussendeuren kom, zie ik iemand met een grote grijns de deuren sluiten en zie ik kort een frituurpan, vlaggen en andere feestelijke versieringen.
De docente vraagt verbaasd of iemand de tussendeuren dicht heeft gedaan waarop ik antwoord dat iemand ze inderdaad gesloten heeft. Ze doet ze weer open en vrijwel meteen komt de jongen die ze net dicht gedaan heeft weer aanlopen om ze weer dicht te doen.
Met 'We hebben een feestje en jullie muziek is niet echt mijn smaak' denkt hij de lerares duidelijk genoeg gemaakt te hebben waarom hij de deuren dicht wil hebben, maar wij hebben 'ons feestje' en de muziek van de ander is waarschijnlijk onze smaak niet, dus de deur gaat weer open. Maar nee, het verzoek is toch of de deur dicht kan blijven, dus uiteindelijk doen we dat maar.
Juiste muziek-tempo?
Als ik met de Reel moet beginnen, lijkt het net alsof er iets met de muziek is, al zou dat niet moeten kunnen. Desondanks kan ik het tempo zo goed bijbenen dat ik zelfs te snel ga. Ook bij de Slip Jig of de Light Jig, ik weet niet meer welke van de twee, krijg ik de indruk dat de muziek iets langzamer speelt dan gewoonlijk.
Op een gegeven moment ga ik, voor de laatste passen van de Light Jig, even naar buiten. Inmiddels is het er warm genoeg voor geworden, dus we kunnen ook weer in de hal oefenen.
In de hal staan ook een aantal zeecontainers en superschoon als deze zijn, kan ik het niet laten even met m'n hakken van m'n zachte schoenen te kijken hoe dat klinkt, zo in een container, iets dat ik later ook nog even op m'n harde schoenen zal proberen. Het geeft machtig harde klappen, dus na een paar keer hou ik er ook direct mee op.
De twee beginners die er 2 weken terug ook bij waren, zijn er nu ook weer bij. Dat scheelt, want samen met iemand die de Light Jig machtig is, oefen ik even de complete dans. Ik merk dat ik nog steeds vaak met het verkeerde been eindig, vooral bij de 'afsluitende' pas na een serie van 3 dezelfde passen.
De Single Jig wordt dit keer overgeslagen, vanwege de groepsdans die ook nog gedaan wordt.
De Treble Jig gaat niet makkelijk: ik heb moeite het tempo bij te benen en eindig enkele keren verkeerd. Bij de side-step gaat het dan ook mis en stop ik even om later weer in te starten. Tot zo'n beetje de laatste serie passen gaat het dan goed, tot ik opnieuw verkeerd eindig en met veel gestuntel uiteindelijk opgeef.
Ik oefen nog even buiten, waar ook een van de beginners zich op haar harde schoenen waagt. Ik zal er niets van zeggen, omdat ook ik nog goed weet hoe moeilijk het was, maar het is nu leuk om eens niet de beginner-beginner te zijn. Waar ik relatief makkelijk een treble doe, is het bij de beginner nog veel geschuif, waarop ze stamelt dat ze de beweging wel snapt, maar dat dat mooie tikken van ons er nog niet in zit. Ik denk alleen maar terug aan de frustratie die ook ik voelde, toen het zoveel moeilijker bleek dan verwacht, dus ik begrijp hoe ze zich voelt.
Voor mij is de Saint Patrick de volgende dans. Ik heb wel geoefend, maar het tot een vloeiend geheel samensmelten, dat is er nog niet bij. Vooral de tip-step-down, waarbij ik eerst 2 keer met m'n linkervoet moet tikken waarna ik m'n rechtervoet tegen de vloer moet laten 'vallen' in plaats van 3 keer met links en daarna met rechts, gaat er maar moeilijk in. De beweging voelt ook nog helemaal niet logisch.
Moeilijke passen in het vooruitzicht
Ik krijg het laatste deel van de passen nog, die kon ik vorige week niet opschrijven en dus ook niet oefenen. Ik dacht toen dat ik wist wat het moest worden, maar dat bleek fout te zijn.
Nadat de docente heeft laten zien wat we allebei moeten doen, legt ze uit dat we volgende week onze eerste rocks krijgen. Ik en mijn medebeginner trekken een wat moeilijk gezicht en ik zal eerlijk zijn dat ik best een beetje nerveus ben voor die beweging. Hoewel ik 'm al eens gedaan heb, was dat op m'n sneakers en met hulp van een bar.
Nu zal ik het op m'n harde schoenen moeten doen en het belangrijkste, een bar, die hebben we hier niet...
Nou ja, dat komt volgende week wel.
Groepsdans, herkansing
Nu is het tijd voor de groepsdans. Dat is dezelfde dans als de vorige keer, maar nu we met negen personen zijn, kunnen we langer doorgaan.
Ik heb als man (blijkbaar) een vastgestelde positie, ik wordt in ieder geval letterlijk op mijn plaats gezet en moet aan de buitenkant van een rijtje van 3 mensen gaan staan.
De eerste zoveel maten hoeven wij nog niets te doen, we moeten toch wachten tot de andere groep tegenover ons komt te staan.
Het gaat zeker niet vlekkeloos, maar dat had ik ook niet verwacht, maar de lol is er niet minder om. Wel raak ik de draad kwijt als ik op een gegeven moment in het midden moet staan, terwijl dat naar mijn mening niet de bedoeling was.
Ik heb nu een beetje medelijden met de 2 beginners die erbij zijn. Allebei kregen ze de Reel nog eens volledig, daarna krijgt een van hen de Light Jig en het eerste harde schoenenwerk en aan het einde worden ze ook nog bij de groepsdans betrokken...
En zo rustig als we normaal zijn, zo uitgelaten zijn we na de groepsdans. Iedereen lacht en lijkt wel veel losser dan normaal.
Inmiddels begrijp ik dan ook beter de lol van een groepsdans en ben ik eigenlijk wat excuses aan mezelf en enkele dansgenotes schuldig, toen ik een aantal maanden terug zei dat ik het wel grappig vond hoe enkele dansgenotes elkaar juichend in de armen vielen toen ze toestemming van de docente kregen om een Two-Hand-Reel te dansen en ik zei dat ik dat wel grappig vond.
Nu begrijp ik dat beter. Het heeft een bepaalde sfeer die de lol behoorlijk verhoogd. Voor volgende week staat er een andere groepsdans op het programma, benieuwd hoe dat zal gaan.