Het proberen moe, waag ik me de laatste maanden van 2013 geen enkele keer aan het oefenen van welke pas dan ook. De schoenen zijn nog steeds veilig opgeborgen en ik was niet van plan ze er snel uit te halen.
Desondanks zoek ik enkele keren toch nog eens wat op 'Ierse dans' op youtube. Stiekem laat het me niet los.

Een springtouw, eindelijk

Kort na het begin van het nieuwe jaar komt de zin het te blijven proberen weer terug. Vooral aan m'n conditie moet wat veranderen wil het weer de goede kant op gaan.
Op vakantie zie ik bij de Aldi een professionele springtouw-set liggen en besluit 'm te kopen: voor een tientje kan ik er geen buil aan vallen.

Ik had de hoop dat op het vakantiepark in de buitenlucht te kunnen oefenen, maar het weer werkt niet mee. In het vakantiehuisje blijkt met wat geschuif van de meubels net genoeg ruimte om binnen te springen, overigens wel heel voorzichtig op m'n danssneakers, want de plavuizenvloer is keihard.

De eerste paar keren dat ik het probeer wil het niet. Na 2 of 3 sprongen struikel ik over het touw. Vroeger was ik er ook al niet goed in. Touwtje springen als iemand anders het touw ronddraaide was geen probleem. Het touwtje zelf rond draaien om er vervolgens ook nog zelf overheen te moeten springen was echter niet aan mij besteed.

Spierpijn!

Als ik een dag later ineens 20 keer achter elkaar weet te springen zonder op het touw te stappen, gaat het al beduidend beter. De 'klap' komt een dag later: ik stap volkomen gebroken uit m'n bed. Wat een spierpijn! Ik kan echt duidelijk merken dat ik hier aan moet werken. Nu helpt het niet mee dat ik dezelfde dag ook nog 10 kilometer gewandeld heb, maar toch, de spieren in het midden van m'n voet doen enorm zeer.

Een paar dagen later gaat het veel beter en doe ik zelfs op hogere snelheid 100 sprongen zonder tussensprong.
Hoewel ik niet had verwacht ook maar 1 moment te kunnen oefenen op m'n harde schoenen, heb ik ze wel bij me. Zo nu en dan pak ik ze er even bij, kijk ernaar en snuif even de geur van het leer op. Ooit zal ik er wat op kunnen...

Harde schoenen terug in het zicht

Weer thuis plaats ik m'n schoenen terug in m'n kledingkast, maar wel zodanig dat ik ze kan zien als ik de kast open doe. Ze staren me aan en het begint een soort haat-liefde verhouding te worden. Ze lijken me uit te dagen: 'je kan het lekker toch niet...'

Zo nu en dan trek ik m'n schoenen dan ook thuis aan. Zoals gezegd is dat bloedlink vanwege het enorme uitglijrisico.
Langzaamaan komt met veel krachtoefening uiteindelijk zoveel kracht in m'n voeten dat ik de schoenen 'vrij' houdt van de grond en alleen de tip en hiel contact maken met de vloer.

Ein-de-lijk de treble

Pas halverwege januari komt ineens de 'treble' erin. Dat was bij een van de lessen al een beetje voorgedaan als eerste echte beweging, maar er werd me aangeraden toch eerst de basisbeweging te proberen.
Daarnaast lukte een treble me stomweg niet. Hoe vaak ik het ook probeerde, elke keer kwamen m'n benen bijna letterlijk in de knoop te zitten en snapte ik gewoon niet hoe dat ooit mogelijk was.

Het komt ineens tijdens de afwas 'binnen' en ik stop acuut met afdrogen. Ik probeer wat op m'n sokken en verrek! Het lukt! Het gaat nog niet vloeiend en erg stabiel ben ik ook niet, maar de basis is er!

Maar mijn hemel... wat kost een simpele treble al een snelheid én kracht! En dan doe ik het nog op een allerbelabberdst tempo! M'n bewondering voor al die professionals en al die anderen die het voor de 'hobby' doen stijgt keer op keer.

Eind maart 2014 heb ik weer een baan, bij hetzelfde bedrijf als vorig jaar, waarmee ook m'n 'oefenvloer' weer binnen handbereik is. Nu ik wat meer kracht heb probeer ik nog eens een treble, maar er blijft nog steeds een wereld van verschil zitten tussen het oefenen op sokken en op de schoenen: vooral het op de juiste manier op de tip staan duurt voorlopig nog wel even en de treble lijkt dan ook nergens op.

• 3 november 2013: een kleine wereld...
• 4 april 2014. De Kilkenny Feis.

---