Geen plezierige start van de dag

Nu ik voor de vierde keer op pad ga naar Den Haag merk ik het al in de ochtend heel sterk: ik sta niet met plezier op.
Waar ik het gevoel eerst nog wel kon negeren en na een half uurtje en een ontbijt positief op pad ging, is het nu onoverkomelijk: het begint me op te breken. Die 2 uur durende reis erheen en de 2 uur durende reis terug slopen me, hoe graag ik dat ook anders zou willen zien. Ik weet dat m'n conditie een probleem is, maar mis alle energie er wat aan te doen. Elke dag, niet alleen na dansles, ben ik helemaal gaar.

Extra geestelijke klap

Daarnaast ben ik ook de geestelijke klap nog niet te boven. Ik heb nog niet geaccepteerd dat ik volledig overnieuw moet beginnen. Daar komt een extra geestelijke klap bij: die harde schoenen een beetje onder de knie krijgen, is veel moeilijker dan ik dacht.
Deze les heb ik ze voor de eerste keer bij me, om het in ieder geval te proberen.

Ik heb ze ingelopen en ik heb ook wel wat geoefend op m'n werk, maar het heeft niet veel geholpen. Het kost zo verschrikkelijk veel kracht! Wat ik op m'n sokken kan, lukt me voor geen meter in die schoenen.
Na een keer of 10 van m'n hielen op m'n tenen gaan staan en m'n hielen weer terug op de grond laten zakken verga ik van de pijn en het enige wat ik dan nog wil is ze uitdoen.

De druppel

Het zachte schoenen werk bij les wil totaal niet. De leraar spoort me nog aan om door te gaan, maar het gaat écht niet meer. Ik ben op. Ik sta te trillen op m'n benen en als ik vlak voor het wisselmoment voor de zoveelste keer iets fout doe wordt het me teveel. Ik krijg heel veel zin m'n harde schoenen aan te trekken, puur om er een extra barst in de spiegel mee te trappen.

Ik ga naar buiten en laat me zuchtend vallen op de trap. Ik overdenk het allemaal eens. Waarom het me zoveel moeite kost, waarom alles me zo zwaar valt.
Met stip op nummer 1 staat het verwerken van het feit dat ik helemaal terug bij af ben. Accepteren dat ik vrijwel volledig overnieuw moet beginnen en dat de eerstvolgende Feis niet binnen handbereik is, is op dit moment echt een groot probleem. De docent vroeg nog wel verbaasd waarom ik niet aan de eerstvolgende Feis mee zou doen, maar dat zie ik nu echt niet zitten.

Daar komt bij dat ik elke dag het idee krijg dat alle energie uit me stroomt en ik maar niet weet waar het stopje voor de afvoer daarvan zit. Uitgeteld plof ik elke avond in m'n stoel en val vaak in slaap. Ik ben op. Leeg. Wil opgeven. Daar tegelijkertijd niet van weten. Maar toch. Opgeven. Rust. Energie terugvinden. Ik merk gewoon dat wat ik ook doe het uiterste vraagt van mezelf en m'n lichaam.

Laatste overdenking...

Ik overdenk alles voor een laatste keer. Trams denderen langs en ook het autoverkeer perst zich onverminderd door de straten. Na een laatste verdwaalde gedachte over waar al die mensen heen gaan besluit ik na bijna 30 minuten doelloos staren tot dé keuze: stoppen.

Het besluit doet pijn, maar het is op dit moment echt beter. Zijn het niet de lessen die zo zwaar zijn, dan is het wel het reizen van en naar dansles toe. Valt de rit erheen me al zwaar, vooral de rit terug sloopt me en ik zie er ook telkens tegenop, omdat het gewoon een enorme zit is na zoveel inspanning. Daar komt dan de dag erna enorme spierpijn door het stilzitten bij.

Schoenen weg. Gedachten weg. Stoppen. Wat een vergissing...

Thuisgekomen ben ik kapot, maar ook blij dat ik voor nu een beslissing heb genomen. Niet een die ik graag wou nemen, maar wel noodzakelijk was.
Na een paar uur open ik m'n tas. Ik pak m'n heavies eruit. Ik open m'n kledingkast en berg m'n harde schoenen op. Zo ver mogelijk uit het zicht. Zelfs in de kledingkast wil ik ze niet kunnen zien als ik de deur ervan open doe. Op dit moment denk ik zelfs aan stoppen, alleen niet even, maar voorgoed. Wat heb ik me hier enorm in vergist...