Na diverse net-niet-onweersbuien en moe van de bui van de avond ervoor, blijf ik deze ochtend zonder verwachtingen in bed liggen als ik om half 9 wat gerommel hoor.
Na een eerste diepe dreun draai ik me om en val weer in slaap. Als kort daarna ineens een krakende donder klinkt, ben ik klaarwakker.
Ik kijk uit het raam naar het noordwesten en westen, maar zie alleen wat sluierbewolking, meer niet.

Als ik uit mijn zijraam kijk, schreeuw ik het uit (gelukkig zijn m'n ouders al wakker): dit is een cumulonimbus volgens het boekje!

Een enorme atoomwolk hangt in het oosten en de opkomende zon die een magnifieke stralenkrans rondom de top van de buienwolk projecteert, maakt het af. Ik maak meteen een foto, maar wat jammer dat ik niet meer vrij zicht heb!

Ik ren in pyjama de achtertuin in. Daar is het zicht iets beter, maar niet veel.
Met nog een rake klap en daarna gerommel op afstand trekt de bui al snel noord-oostwaarts.
Het zicht wordt helaas snel slechter door lage bewolking.

---