Geen foto's van de werkelijke situatie, maar een kort verhaal van een weersituatie die me op deze augustusdag overkwam. Fotomateriaal is niet van de dag zelf.
Ik werkte toen bij een bedrijf in de Achtersluispolder in Zaandam. Het was me toen al meer opgevallen dat onweer in die regio wel vaker erg stevig uitpakte en dit was geen uitzondering.

Wisselvallige augustus met veel onweer

Hoewel de maand niet uitzonderlijk warm verliep, was het in de regio Noord-Holland geregeld vies benauwd, met flinke vochtigheidswaarden. Waar in andere delen van Nederland geregeld onweer voorkwam, bleef verkoeling in het noord-westen uit.

Ook 26 augustus leek in eerste instantie te verlopen als de dagen ervoor. In de ochtend was de vochtigheid al weer ver opgelopen en was het erg klam. Ik liep van de bus naar m'n werk en keek even omhoog. Dat het wederom totaal bewolkt was, was niet nieuw. Dat was al enkele dagen vaste prik.

Werken op zolder... Flitsen?

Terwijl ik op de nog warmere zolder aan het werk moest bij het in elkaar zetten van een magazijnstelling, viel me rond kwart over 9 ineens iets op. Zag ik nou een flits?

De zolder, die slechts daglicht krijgt via een aantal semi-transparant beschilderde lichtkoepels, is verder raamloos, dus vertrouwde ik m'n ooghoeken niet direct.
Ik voelde wel enige spanning en het voelde zelfs wel wat griezelig, zo zonder zicht op de buitenwereld. Ik had immers geen idee wat er boven mij gaande zou kunnen zijn.

Ik ging door met het in elkaar hameren van de stelling. Vanwege de herrie droeg ik daarbij oorbescherming, dus donders zou ik zeker niet zo snel waarnemen. Weer trok een flits in m'n ooghoek mijn aandacht.
Toch maar even naar de tekenkamer, die, gelegen op de tweede verdieping, een magnifiek uitzicht over de Achtersluispolder biedt.

Kijkend naar het westen was er geen twijfel mogelijk: ver aan de horizon was een vlijmscherpe scheiding zichtbaar. Van boven mij tot bijna aan de horizon was het egaal grijs. Daaronder was het gitzwart, alsof iemand een potloodlijn had getrokken.

Een flits lichtte de hemel toevallig op. Met groot genoegen zocht ik m'n werkplek weer op. Daar hoefde ik inmiddels niet meer m'n ooghoeken in de gaten te houden. De flitsen waren beter zichtbaar geworden en nu duidelijk te zien via de lichtkoepels.

De luxaflex opgetrokken: kijken naar het naderende noodweer

Slechts enkele minuten later hoorde ik, met m'n oorkleppen op ineens een diep gerommel. Nu al?
Ik legde even m'n gereedschap neer en besloot nogmaals de tekenkamer te bezoeken.
Daar was het nu overduidelijk dat er iets zwaars aan zat te komen: de luxaflex waren door meerdere collega's opgetrokken, die even gefascineerd als ik naar buiten keken.

Onder de nog steeds scherpe scheiding in de lucht werd nu langzaam een kolkende wolkenmassa zichtbaar, mintgroen van kleur, regelmatig belicht door bliksemflitsen.
Ik ging terug naar m'n werkplek. Een flits vond plaats en een aantal seconden later volgde de donder.
De flits die daarna volgde, bracht een donder die bijna precies een kilometer dichterbij was. Zo kwam elke flits steeds dichterbij, tot het tot angstaanjagende knallen kwam. Ik besloot nog 1 keer de tekenkamer te bezoeken. Het was inmiddels bijna nachtdonker en flinke valstrepen maakten duidelijk dat er een regengordijn in aantocht was.

Rammelende stellingen door donderslagen

Terug op m'n werkplek waren de flitsen niet meer te missen. Er zat soms maar 10 seconden tussen en de donders waren inmiddels zo hard dat de stellingen op de rest van de zolder, rammelden. Sommige donders deden m'n buikwand trillen.

Enkele luide tikken op de lichtkoepels kondigden de regen aan. Zonder waarschuwing ging het toen ineens helemaal los. Tussen de flitsen en de donders zat amper nog vertraging en de klappen waren enorm. Geregeld kwam het tot een soort kanonslagen waarbij ik de indruk kreeg de luchtverplaatsing zelfs binnen te kunnen voelen.
De regen overstemde inmiddels grotendeels het gedonder. Slechts de klappen die binnen een paar honderd meter vielen, bleven hoorbaar.

Voor ik begon met werken, had ik gezien dat beneden een grote overheaddeur (zo'n 3,5 meter hoog) openstond en gezien de enorme regenval, besloot ik even te kijken of die niet dicht moest.
Terwijl ik langzaam de trap afdaalde, kwamen via de inderdaad openstaande deur meerdere donders me tegemoet. Terwijl ik even bleef kijken zag ik recht voor m'n neus meerdere blikseminslagen plaatsvinden, waar soms ontelbaar snel met fluit-tonen en klikkende geluiden enorme donders op volgden.

Met enige angst besloot ik uiteindelijk naar de knop te reiken om de deur te sluiten. De bedrijfsleider kwam toen net langs, die ook even naar buiten bleef kijken. "Beste bui!" Zei hij lachend. "Kan me niet herinneren dat ik ooit eerder zo'n stevige mee heb gemaakt!" Dat vond ik wel wat zeggen. Hij was toen een jaar of 60, dus hij moest toch al de nodige buien meegemaakt hebben.
Als ik toen ook in een gewoon huis gezeten zou hebben, zou ik zeven kleuren gescheten hebben, maar in het compleet metalen bedrijfsgebouw, met zware stalen constructie en metaalbeplating aan de buitenkant, maakte ik me weinig zorgen.

Na ongeveer 10 minuten onweer: zonneschijn

Ik vertrok weer naar boven, onder luid geruis van de regen en donders die hun best deden de toehoorder zoveel mogelijk schrik aan te jagen. Zo'n 10 minuten na het eerste gerommel werd duidelijk dat het onweer aan het wegtrekken was. De regen nam af en ook de tijd tussen flitsen en donders nam toe.
Na pakweg 15 minuten was het even snel als het begonnen was ook weer afgelopen en begon de zon zelfs te schijnen. Belangrijk was dat het sterk afgekoeld was en ook de vochtigheid grotendeels verdwenen was.

---