Normaliter ben ik altijd klaar voor een onweersbui die me in de nacht overvalt. Rond deze periode waren er meerdere waarschuwingen, maar daar bleef het dan ook bij. Vaak wordt ik vanzelf wat slordig en vergeet dan accu's opgeladen te houden en apparatuur klaar te zetten.

In de nacht van 12 juli 2012 werd m'n onoplettendheid dan ook bestraft. Ik werd rond half 3 's nachts wakker van regelmatig gedonder, bedacht me geen moment en trok de camera met statief en al richting het raam. Toen kwam ik er achter dat er geen microfoon aangesloten was en daarna dat de camera-accu erin volledig leeg was. Zodoende liep ik een paar mooie donders en flitsen mis.

Na 5 uur slaap begon het opnieuw. Ik werd wakker van gerommel en schonk er weinig aandacht aan, omdat het daarna heel lang stil bleef.
Toen er na een minuut of 8 een geweldig felle flits volgde en er na seconden alsnog kanonslagen als donders volgden, was ik klaarwakker. De tijd tussen flitsen was behoorlijk lang, maar dat maakte het angstaanjagend, niet geholpen door de zeer luide donders die van positieve ontladingen afkomstig leken te zijn.

Na enkele beelden te hebben gemaakt vertrok ik naar de zolder voor beter zicht. Helaas heb ik de opname daarbij gestopt.
Ik kwam bij mijn broer binnen, die nog niet wakker geworden was van het onweer en daardoor wakker schrok toen ik de gordijnen opende.

Ik zei net nog dat de flitsen heel fel en de donders erg hard waren toen een korte, zeer felle flits volgde. Maar dit was anders: ik zag een schaduw van de raamkozijnen op de muur geworpen worden en die schaduw bewoog. Ik schrok me een ongeluk en hield sterk rekening met het feit dat wij getroffen waren.

Een onmetelijke dreun, waarbij de gordijnen zelfs bewogen onder de luchtdruk (de ramen stonden open) volgde. De vloer trilde zo enorm dat ik onmiddelijk tintelende voeten kreeg, het hele huis schudde op z'n grondvesten. Nadat het hardste geluid weg-ebte galmde de enorme klap over de stad, terwijl tientallen auto-alarmen de stilte doorbraken.

"Jeses! Potverdomme!" Ik hoorde m'n vader beneden schrikken. Die is niet zo snel onder de indruk van onweer, maar was nu in alle staten.
De slaapkamerdeur van m'n ouders vloog open: "Zijn wij geraakt!? Jemig wat een klap!"
"Uh.... dat weet ik nog niet..." zei ik, trillend op m'n benen.

Duidelijk was wel dat het dichtbij was: de aardlekschakelaar was uitgevallen en waarschijnlijk die van menig ander huishouden ook.

Balen natuurlijk dat ik de camera niet aan had staan, maar ja. Het overgebleven materiaal is ook niet mis. Door de adrenaline is het wel allemaal wat wiebelig.

Opmerking: omdat het buiten behoorlijk regende kon ik de microfoon niet naar buiten richten. Daarom stak ik die na elke flits tussen de kier van het kozijn en het raam door. Omdat dat vervelend hard geluid opleverde heb ik die stukken zo goed als volledig gedempt.

• Nacht- en ochtendonweer 12 juli 2012
  Een Youtube-video van enkele positieve ontladingen

---