Dans! - The Road to Heavies: 3 juli 2016, Class Feis
Een wedstrijd in MFC de Boomgaard te Zuidoostbeemster
Vandaag is de zogenaamde Class Feis. Dat betekent dat je nu min of meer allemaal in hetzelfde schuitje zit omdat elke deelnemer van dezelfde school is.
Een voordeel is dat de (heel) hoge niveau's ontbreken (of in ieder geval sterk ondervertegenwoordigd zijn) en er daardoor ook geen kampioenschappen bestaande uit meerdere dansen zijn. Daardoor loopt de wedstrijd amper uit en is er veel minder wachttijd.
Wel loop ik nog bijna verkeerd bij de ingang: de kantine van het gebouw is in gebruik voor een verjaardag en waar de ingang voor de Feis is, is niet zomaar zichtbaar. Pas als de dochter van de docente ineens achter de menigte vandaan komt, zie ik een tafeltje staan.
"I made it!" Tja, Purmerend blijkt toch wel wat groter bij daglicht
Als ik de zaal binnenkom, waar een aantal klasgenoten al omgekleed en wel klaarstaan, wordt ik bijna direct vastgepakt door de Ierse in ons vrijdagavond-klasje. Die vraagt eerst hoe het met me gaat en zegt daarna ontsteld dat ze het heeft gehaald. Met een onbetaalbare uitdrukking op haar gezicht zegt ze vervolgens dat Purmerend best wel groot is. Tot deze dag had ze bij Purmerend een beeld van een lieflijk klein stadje met veel boerderijen en groen.
Nu ze Purmerend bij daglicht heeft gezien, blijkt het wel wat groter allemaal.
Zenuwen...
Ook ik kleed me om en terwijl we wachten, zie ik dat zij net zo zenuwachtig is als ik. We nemen dan ook allebei nog maar even wat dansen door terwijl de allerkleinsten als eerste aan de beurt zijn.
Hoewel ik schreef dat er weinig uitloop is, zijn wij (de 'volwassenen') waarschijnlijk wel verantwoordelijk voor de uitloop die er wél is.
Nadat de allerkleinsten zijn geweest en er blijkbaar van uit gegaan wordt dat we begrijpen dat wij aan de beurt zijn, blijft het podium even leeg, totdat de docente de microfoon grijpt en ons tot de orde roept.
We gaan snel naar het podium via een 'trap'. Het ding bestaat uit delen van een 'kast' (lees: turntoestel) omdat de coulissen-ingang niet bereikbaar is vanwege die verjaardag. Het lastige van die trap is dat 'ie enorm veert en ik ga, zeker bij het afgaan van het podium, bijna onderuit als ik me vergis in de zachte toplaag.
De kop eraf
De Reel gaat goed. Ik maak een foutje maar ga tenminste door met dansen.
De Slip Jig verpest ik. Wederom kan ik het ritme niet vinden, begin verkeerd en is het afgelopen. Ik mag het nog eens proberen, maar helaas. Ik lach beide keren overigens wel breed-uit. Het is gebeurd, ik kan er toch niets meer aan veranderen.
Voor het harde schoenenwerk worden competities juist weer uit elkaar getrokken, waar alle andere competities met de 14 tot 17-jarigen of iets dergelijks gecombineerd waren. Dat geeft even wat verwarring, maar is al snel opgelost.
Gezelligheid aan de zijkant van het podium
Wel vind de docente het grappig dat het haar zoveel moeite kost om een beetje vlot door te gaan. We staan vaak voorzichtig te praten, te oefenen of volledig opgezogen te kijken naar de anderen, waardoor we vergeten tijdig plaats te nemen.
'Come on! Next two! Jesus... always the adults... the kids are easy, you're a handful!' Zegt ze terwijl ze twee deelneemsters maant hun plek in te nemen.
Terwijl we staan te wachten, moet op een gegeven moment iemand van de verjaardag tussendoor om spullen op te ruimen. Dat is belachelijk, zeker omdat er mensen op het podium staan maar helaas is enig geduld ver te zoeken.
Het is sowieso irritant, omdat er kort daarvoor nog keihard Frans Bauer uit de kantine klonk, zo hard dat het in de danszaal gemakkelijk te horen was.
Bij een van de dansen gaat een klasgenote de mist in: ik zie haar ogen alle kanten op gaan terwijl ze zich bedenkt wat ze ook weer moet doen, maar uiteindelijk geeft ze op en loopt ze terug.
De docente, die erin stampt dat stoppen uit den boze is, gebaart ook nog naar haar waarom ze in vredesnaam gestopt is, waarop zij met lichaamstaal terug gebaard dat ze het gewoon niet meer wist en er ook niets aan kon doen.
Doe ik iets fout?
Met de Treble Jig vorm ik met een klasgenote van mij een 'duo'. Terwijl ik met de lead-around bezig ben, zie ik halverwege de docent een wat geschrokken uitdrukking op haar gezicht tonen.
Ik vraag me kort af of ik wat fout doe maar besluit daar al snel mee op te houden als ik bijna de mist in ga.
Pas als ik terugloop samen met haar, vang ik nog net iets van 'why did you do that?' op, duidelijk tegen mijn klasgenote, het is dus niet voor mij.
Bij de Saint Patrick's Day blijkt een klasgenote per ongeluk over het hoofd gezien. Als iedereen geweest is, mist de jury iemand op haar overzicht en komt het probleem al snel boven.
De klasgenote in kwestie zegt dat ze het niet zo'n groot probleem vind en al langer twijfelde of ze nog wel aan wedstrijden mee wou doen. Bij gebrek aan vooruitgang is de lol er voor haar wel een beetje vanaf.
Een Championship...
Terwijl we even moeten wachten, vraag ik aan een van de topdansers die aanwezig zijn hoe het met het Championship zit. Daar staat dat ik 1 zachte schoenendans en 1 harde schoenendans mag doen.
M'n twijfels zitten vooral in het begrip 'Primary Hard shoe'. Ik ken de Primary Treble Jig op z'n zachtst gezegd niet goed genoeg (niet eens compleet) om die op een wedstrijd te doen.
Dat blijkt echter niet uit te maken en ik krijg uitgelegd hoe zo'n Championship in elkaar zit. Al zit je heel hoog, als je je prettiger voelt bij een dans van een lager niveau, dan mag dat gewoon. Uiteraard volgt wel de kanttekening dat als je als Intermediate een Beginnersdans doet, je kansen op prijzen natuurlijk behoorlijk dalen.
Ik ga dus voor de Beginners Treble Jig en hoewel ik ook nu een foutje maak, gaat die beter dan de eerste keer vandaag.
Het eindresultaat
Van de prijs-uitreiking weet ik helaas nog maar weinig details: ik kom ergens mee op de tweede plaats, maar warmee weet ik echt niet meer.
Alleen m'n Championship heb ik onthouden. Er is een podium met drie plaatsen voor 1, 2, en 3 neergezet. Hoewel ik weet dat we met vijf deelnemers zijn, sta ik toch raar te kijken als plaats 5 en 4 omgeroepen zijn en ik daar niet bij zit. Als de docente vervolgens 'Top 3 forward please' zegt en we alle drie wat verbaasd een paar stappen naar voren doen, voelt het helemaal raar.
Ik ben op de derde plaats geëindigd en daar komt ook een bijpassende medaille bij. Alleen twee klasgenoten, die allebei behoorlijk Intermediate-niveau halen, moet ik voor laten gaan, maar dat vind ik geen verrassing.
Voor de goede orde: bij gebrek aan 'echte' concurrentie tellen de resultaten niet mee. Alle plaatsen die normaliter recht geven op 'promotie' naar een niveau hoger, doen dat nu niet. Dat wist ik al en toch voelt dit wel goed, zo'n derde plaats, op zo'n podium.