Dans! - The Road to Heavies: les 100, 17 juni 2016
Heb je al een T-shirt?
De les begint met een nogal opmerkelijke vraag van de docente, namelijk of ik al een T-shirt van de dansschool heb.
Uh nee? Ik krijg er een toegeworpen nadat ze dat vorige week al had willen doen maar het toen was vergeten.
Ik krijg er een en vraag me een beetje af of het niet veel te groot is. Dat valt mee als de docente droog zegt dat haar dochter er graag in slaapt. Daar haar dochter dezelfde bouw heeft als ik, moet dat dus wel goed komen.
Waarom ik het T-shirt krijg is me overigens niet duidelijk. Is dit voor de naderende Class Feis? Of? Als ik wat navraag doe, blijkt dat ze er gewoon heel veel heeft in een maat die ze vrijwel niet kwijtraakt.
Als iemand anders vraagt of zij er dan ook 1 kan krijgen en al snel een tweede klasgenote volgt, kijkt de docente even rond en roept dan enthousiast 'Everyone get's a T-shirt!'. Het lijkt bijna op zo'n 'Give-away' show van Oprah, alleen gillen de vrouwen hier niet.
Veel fouten, maar wel vooruitgang
Over naar het dansen. Dat gaat niet lekker. Ik kén de Primary Reel, ik ken de Primary Slip Jig en toch gaat het constant fout. De Slip Jig zelfs meerdere keren. Na een fout of 3 wil ik opgeven, maar de docente is onverbiddelijk en wil dat ik opnieuw begin bij het punt waar het misging. Als ook de vierde keer mislukt vind ik het wel mooi geweest. Volledig gefrustreerd en opgenaaid heeft het geen enkele zin om het nog eens te proberen.
Als ik de Single Jig, die ik vanwege de vele mislukkingen over mag slaan, in de achtergrond mee dans met de anderen gaat dat wat ik ervan weet geheel vlekkeloos.
Met het harde schoenenwerk gaat het beter. De Beginners Treble Jig werk ik vlekkeloos af al merk ik dat ik aan het einde wat vermoeid raak. Daarna is de Saint Patrick aan de beurt.
Die is wat roestig, of beter, ik merk dat ik zelf moe ben of gewoon merk dat ik vaker moet rekken en oefenen. Ik heb behoorlijke moeite om de snelheid bij te houden.
Een heel-toe-click!
Wél leuk en voor mezelf buitengewoon opvallend is de heel-toe-click die ik op een gegeven moment weet te produceren. Daar heb ik al meerdere keren tot vervelens toe op geoefend, omdat het in de Saint Patrick en Primary Treble Jig echt een vereiste is.
Met jaloezie (ja, echt) stond ik altijd te kijken hoe menig klasgenoot een aanstekelijke 'klik' produceerde. Hoe ik het echter ook probeerde, verder dan een een doffe klap van de leren neus tegen de harde hiel van de andere schoen, kwam ik niet.
Ik vermoed dan ook dat de oorzaak vooral in het uitkruisen ligt. Omdat ik zo slecht uitkruis, is de tip van m'n schoen met het platte vlak (bedoeld om het op je tenen staan makkelijker te maken) richting de hiel van de schoen ervoor gericht. Daardoor is het vrijwel onmogelijk een duidelijke 'klik' te veroorzaken, tenzij je waarschijnlijk heel hard de ene voet tegen de ander slaat, maar dat doet waarschijnlijk goed zeer.
Een andere oorzaak is misschien wel de schoen zelf. Als ik ze vergelijk met een klasgenote, die tweedehands, flink ingelopen schoenen heeft, valt me op dat de tip een andere hoek heeft.
Mijn heavies, Antonio Pacelli Ultra Flexi, een beginners-variant, hebben een plat vlak aan de neus die toe-stands makkelijker maken. Toe-stands zijn letterlijk wat de naam zegt: je gaat op de voorkant van je tenen staan. Dat vereist enorm veel kracht én balans en om dat wat makkelijker te maken, is de tip aan de voorkant vlak gemaakt.
Het valt me op dat bij mijn schoenen de tip als het ware schuin naar de hiel toeloopt terwijl hij bij m'n klasgenote recht naar beneden loopt. Dat maakt klikken voor haar makkelijker dan voor mij, omdat ik m'n voet omhoog moet trekken en vervolgens tegen de heel van de schoen ervoor moet tikken. Hoewel een deel in oefenen, oefenen en nog eens oefenen zal liggen, nodig ik je toch eens uit om dat (rustig!) te proberen: dan merk je ook al snel hoe moeilijk dat is.