Dans! - The Road to Heavies: les 63, 1 mei 2015

Nog niet echt 'rocken' maar wel: Revanche!

Ik heb de hele week niet geoefend. Niet omdat ik niet wou, maar omdat ik volledig in een soort roes leefde. Zaterdag 25 april werd ik tijdens een simpel fietsritje, zijdelings aangereden door een automobiliste die de regels niet helemaal begreep óf mij echt niet gezien had.
Met 15 kilometer per uur werd ik eerst nog de verkeerde kant uitgeduwd, waarna de as van m'n voorwiel met een daverende klap de bumper ontmoette en ik door de lucht vloog.

En op dat moment was alles vredig. Geen moment had ik het angstige gevoel van 'WAAA! Ik val!'. Alles was rustig en als een lappenpop voelde ik alleen maar 'laat maar komen'.
Ik heb (volgens getuigen) een salto gemaakt, ben op m'n hoofd neergekomen, heb gebruik gemaakt van m'n lichaamsmassa (en de snelheid die ik had) om door te rollen en ben daarna opgestaan alsof er niets gebeurd was.

Zorgvuldig ben ik nog nagegaan of ik echt niets had, maar nee, geen schrammetje, geen kneuzingen, geen breuk. Niets.

Eindelijk rust

Vanaf dat moment merkte ik al snel dat ik eindelijk rust ervoer. M'n schouders zijn sinds die dag écht ontspannen naar beneden gezakt en de gedachtenstroom die ik sinds m'n oogoperatie in 2012 ervoer, was eindelijk tot stilstand gekomen. Wat maakte ik me druk om futiliteiten! Na 2,5 jaar onrust, op zoek naar antwoorden en drukte om veel dingen die er niet eens toe deden, heeft een aanrijding me eindelijk het laatste puzzelstukje gegeven van dat wat ik in 2012 allemaal kwijtraakte.

Het besef dat het heel anders af had kunnen lopen als ik een paar tienden van seconden eerder bij de uitrit was geweest waar de bestuurster in kwestie ineens volkomen onverwachts een dot gas gaf waardoor ik ten val kwam, of als ik m'n jas niet aan had gehad... Het bleek warmer dan gedacht, dus daardoor besloot ik rustiger te fietsen.

Was ik eerder bij de uitrit geweest, dan had ik waarschijnlijk een gebroken been of voet opgelopen, had ik harder gefietst, dan was het ook anders afgelopen.

De energie die ik nu ineens heb aan het einde van de dag is me bijna onwennig. Ik was zo gewend aan doodmoe thuiskomen dat ik op een gegeven moment al 3 dagen achter elkaar achter m'n hobbytafel kruip en massa's vooruitgang boek.

Buitengewoon dankbaar dat ik alles nog mag ervaren zoals ik gewend ben, dat ik zonder krukken rondloop én deze dag bij dansles mag zijn is het dan ook veel rustiger in m'n hoofd. Het boeit allemaal niet meer zoveel. Als het op een gegeven moment dan ook niet meer wil, denk ik dan ook alleen maar 'pech, volgende keer beter'.

Een enorme overwinning op mezelf is de Reel dansen op de muziek die gebruikt zal worden voor een optreden na afloop van de naderende Class Feis (de Redmond Feis, wedstrijd van de school waar ik bij dans)
Dat wat 2 maanden terug zo verschrikkelijk mis ging gaat nu vlekkeloos en ik krijg zelfs de indruk dat de lerares zelfs een beetje schrikt van de plek waar ik begin, waar ik vooral zoiets heb van 'uit de weg, ik kom eraan.'

Pittige passen op heavies

Ik ben net gaan zitten als de lerares met een moeilijk gezicht naar mij kijkt en voorzichtig 'Maybe....' zegt. Het liefst zou ze willen dat ik de passen op de harde schoenen leer. Passen die ze de vorige keer nog als te pittig voor mij bestempelde. Het feit dat ook Primaries en een enkele Intermediate moeite hadden met de passen, was aanleiding genoeg om te stellen dat ik het dan helemaal moeilijk zou krijgen (iets waar ik het overigens hartgrondig mee eens was)

Nu zou ik de uitdaging best aan willen gaan. Ik neem me dan ook voor om de muziek, waar ik de vorige keer om vroeg, dan maar op te nemen de komende week, om daarna ook de schoenen nog met een microfoon op te nemen en de 2 opnames dan later over elkaar heen te leggen, om zo een perfect oefenmiddel in handen te hebben.

Er zit namelijk een stuk acapella in. Voor een Intermediate of Open danser is het waarschijnlijk een koud kunstje om dat uit je hoofd te oefenen, maar voor mij is dat veel te lastig. Met alleen de muziek mis je de andere schoenen waardoor het oefenen alsnog erg moeilijk wordt, dus roep ik wederom de hulp van de techniek in. Ik had dat vandaag al willen doen, maar ben het opname-apparaat vergeten.

Oh ja: aan het einde van de les zijn aan beide kanten in m'n flanken 2 spieren voelbaar waarvan ik niet eens wist dat ik ze had... Toch van die aanrijding?