Dans! - The Road to Heavies: 24 januari 2015. De Antwerpen Feis...

Na 4,5 uur slaap gaat rond kwart over 4 de wekker. Ik zet 'm over het algemeen een half uurtje te vroeg om nog bewust even te kunnen genieten van m'n warme bed. Ik hoor de regen tegen het raam slaan en krijg acuut zin om te blijven liggen...

Tegen kwart voor 5 moet ik er toch echt uit en ik heb wel een idee dat dat makkelijker gaat door het korte extra slapen van de dag ervoor. Ik zet direct m'n telefoon aan om te kijken of ik nog een bericht terug heb van m'n vervoer. Tegen 5 uur komt er een bericht binnen, ze gaat proberen 10 minuten vroeger te zijn. Daar heb ik geen rekening mee gehouden, dus ik ga een poging doen ook wat eerder te zijn.

Slecht weer heeft woord gehouden

Die hoop vervliegt als ik buiten kom. Alle wegen hebben een oppervlak dat veel weg heeft van mat glas en zijn glad. Met een pittig windje is de combinatie van ijsregen, hagel en sneeuw buitengewoon snijdend koud.
Langzaam fiets ik richting het busstation in het centrum waar ik afgesproken heb. Er werd nog aangeboden me thuis op te halen, maar de Purmer Noord ligt vanaf beide afritten van de snelweg betrekkelijk ongunstig. Onderweg ga ik, ondanks banden die ik een beetje leeg heb laten lopen een paar keer bijna onderuit.

Bij het busstation aangekomen zet ik m'n fiets neer en snel ik naar het tankstation waar ik zou staan te wachten. Gelukkig! Het dak ervan biedt in ieder geval beschutting tegen de neerslag. IJsberend en rondjes lopend wacht ik af, tot er ineens een auto verschijnt. Gezien het feit dat het zo goed als de enige auto is die ik tot nu toe gezien heb, kan het niet missen.

Eerste ongeluk in zicht...

Gelukkig is de auto lekker warm en snel sluit ik de deur weer. Op naar Amsterdam, om dansgenote nummer 2 op te halen. Al bij het oprijden van de snelweg vanuit het centrum zijn de eerste blauwe zwaailichten zichtbaar: een vrachtwagen is geschaard en zo te zien daarna door de vangrail geschoten. Het moet al een tijdje geleden gebeurd zijn, want de sleepwagen is al ter plekke.

Gaandeweg wordt de sneeuw alleen maar dikker en de weg alleen maar slechter: ik vermoed dat de rit van Purmerend naar Amsterdam normaal hooguit 25 tot 30 minuten kost, het gaat nu op z'n minst een kwartier langer duren. Ik SMS m'n tweede dansgenote dat het wat later wordt. Zij staat te wachten in de buurt van de snelweg, zonder al teveel beschutting.

Ik stap in Amsterdam uit en ga achterin zitten. Ik ken mezelf, als ik na 1,5 uur rijles uitstap heb ik al 'last' van m'n rug (niet pijnlijk of altijd dezelfde plek, maar prettig is anders). Daarom had ik bewust het eerste deel van de rit voorin gezeten om daarna achterin plaats te nemen. Zo heb ik nog enige beweging tussendoor.

Als we onderweg voor een sanitaire stop een tankstation opzoeken, blijkt hoeveel sneeuw er op de weg ligt. Met veel lawaai perst de sneeuw zich onder (en tussen) de wielen en de auto.
Op het tankstation zelf blijkt hoe dik de vlokken inmiddels zijn en hoe hard het sneeuwt: hier kan geen strooidienst tegenop.

Terugdenken aan de Kilkenny Feis van 2012

Als we weer onderweg zijn komen er herinneringen bij me op aan de Kilkenny Feis van 2012. Dat waren dezelfde omstandigheden en ontwrichting, al heb ik nu geen flauw idee hoe het in de rest van Nederland gaat. Veel beter dan bij ons zal het er niet zijn. Het grootste verschil is dat ik er nu niet alleen middenin zit, maar ook afhankelijk van ben. Angstvallig kijk ik zo nu en dan op de klok en zie de tijd verstrijken, terwijl we op veel plekken hooguit 50 tot 60 kunnen rijden.

We brengen onze docente nog op de hoogte (die kan de competitie nog even 'open' houden als nog niet iedereen er is) maar krijgen er geen antwoord op.
'Daar gaat ons halve uur speling...' Zegt onze chauffeuse als de klok half 9 aanwijst en we de Belgische grens dicht genaderd zijn en we volgens oorspronkelijke planning al op de plaats van bestemming hadden moeten zijn.
Als het 5 over 9 is en we nog altijd onderweg zijn, begin ik er serieus rekening mee te houden dat ik op z'n minst de Reel zal moeten missen. Met een beetje pech kom ik zelfs helemaal voor niets...

Meer dan een uur vertraging...

Half 10 voorbij draaien we de parkeerplaats op, waar een goede 5 centimeter sneeuw ligt.
Ik zou wel naar binnen willen rennen, maar het lijkt me allerminst verstandig met de sneeuw die er nog ligt. Daarnaast ben ik van het lange zitten knap stijf, dus dat helpt ook niet.

We snellen naar binnen, kleden ons vliegensvlug om en ik hoor nog net een omroep dat de competities uitgesteld zijn vanwege het slechte weer. Het is écht net de Kilkenny Feis.
Ik ben wel zenuwachtig, maar erg veel tijd om daar bij stil te staan krijg ik niet: ik heb net m'n overhemd aan als ik merk dat ik ontzettend nodig naar de wc moet. Een van m'n klasgenotes spoort me nog aan om als de wiedeweerga m'n docente te zoeken, maar ik heb eigenlijk niet meer zo'n zin in nog meer ren- en vliegwerk. Eerst dat maar doen wat echt nodig is: oftewel me volledig omkleden en dan een toilet opzoeken.

Hoe moet dat ook weer? Zo'n nummer bevestigen?

Als ik uiteindelijk naar de wc ben geweest en m'n docent gevonden heb om m'n deelnemersnummer in ontvangst te nemen, ben ik zo bevangen door de haast en waarschijnlijk vermoeidheid, dat ik totaal niet meer weet hoe ik m'n nummer moet bevestigen. Ik heb er al wel gaatjes in geprikt met de veiligheidsspeld, maar ik moet echt even voor me uit staren en vervolgens denken hoe het ook weer moest. Zelfs dat helpt niet, want uiteindelijk kijk ik nogal nadrukkelijk naar de jurk van een klasgenote, waarbij supersloom een soort handleiding in m'n hoofd opgedreund wordt: 'eerst de speld door je nummer heen... dan de speld door je overhemd heen... dan de speld weer door je nummer heen...'.

Door diezelfde vertraging zit ik ook even voor me uit te staren als diezelfde klasgenote me nog eens aanspoort tot het ondernemen van actie, daar er al deelnemers op een rijtje gezet worden. Dat blijkt 'mijn' Reel te zijn. Ik loop naar de 'official' toe en verontschuldig me dat ik zo enorm te laat ben, maar dat geeft niet, er zijn - en waren - er veel te laat.
Ik wordt nog tussen enkele deelnemers geplaatst en daarna kunnen we het podium op.

Podium op, podium af

Dat gaat niet geheel vlekkeloos, kort nadat we zijn gaan staan, wordt ons gevraagd het podium alweer te verlaten, om het enkele minuten daarna weer te betreden.
Dan start de muziek en is het alles of niets: het is niet dat ik super zenuwachtig ben, eerder dat ik merk dat het vele gehaast me geen goed gedaan heeft. Natuurlijk heb ik ook geen enkele opwarming kunnen doen. Kwa passen maak ik me absoluut geen zorgen: deze dans zit nu 3 jaar geramd.

Precies op het moment dat ik naar voren wil lopen om klaar te gaan staan roept iemand achter mij dat, wat me een beetje uit m'n concentratie haalt.
Ik sta rustig in m'n hoofd te tellen, het moment afwachtend dat ik aan het dansen moet gaan en ben volledig uit m'n concentratie als ik achter me ineens luid '5-6-and off you go!' hoor. Mens! Hou je kop! Je verstoort m'n concentratie! Ik merk dat ik net even uit m'n timing ben als ik start, maar gelukkig vang ik dat gaandeweg op.

De Reel werk ik dan ook vlekkeloos af, al is er 1 moment dat ik bijna de mist in ga als ik de verkeerde passen doe. Ik ga echter dóór en sta na 32 bars klaar voor het toewerpen van een buiging, wat ik bijna vergeet. Na die buiging sta ik even te twijfelen. Normaal wordt de muzikant ook een buiging toegeworpen, maar waar zit die in vredesnaam? Ik buig dan ook maar niet en loop terug de rij in.

Ik zie er overigens meer Feis-gangers mee worstelen: de buiging 'richting' muzikant is halfbakken omdat ook zij niet precies weten waar 'ie zit, of blijft, net zoals bij mij, achterwege. Pas later port een van m'n klasgenoten me en zie ik op het podium iemand achter een keyboard zitten. Die valt totaal niet op als je op de vloer moet dansen en ook vanuit het publiek mis je 'm door de pilaren tussen de 2 gedeeltes van de zaal al snel.

Moeilijk compliment van de docente

"You did good!" Zegt m'n lerares die ineens voor me staat als ik van het podium terugloop richting publiek.
Ik kijk waarschijnlijk wat verbaasd, want ze herhaalt het en voegt er 'with the reel' aan toe.
"Uhm, yes, I know." Zeg ik wat verbouwereerd. Ik ben niet zo van het 'joehoe!' en weet zelf ook wel dat ik het dit keer wel tot een goed einde heb gebracht.

Aan een klasgenote vraag ik daarna of zij ook zo uit haar concentratie was gehaald door het typje dat achter ons zo luid het begin stond aan te kondigen. Ik blijk niet de enige te zijn en ook van anderen hoor ik dat het eerder afleidend werkte.

Hier komt de kramp...

Na enkele minuten wachten ben ik aan de beurt voor de Slip Jig. Al bij het klaar gaan staan merk ik het: in m'n rechterbovenbeen komt kramp op. Ik neem wat minder stevig de starthouding aan en voel de kramp iets afnemen. Zo moet het nog wel lukken...
Die hoop vervliegt gelijk als ik m'n been de lucht in gooi voor de eerste pas van de Slip Jig en in m'n been kramp op voel komen en merk hoe de tenen van m'n rechtervoet zich in de knoop vouwen.

Ik probeer nog in te houden, dan breng ik dit nog wel tot een goed einde. Als ik echter overstap op m'n linkervoet en een poging doe m'n rechterbeen de lucht in te gooien hoor ik een soort oerkreet door m'n lichaam gaan. Ik doe wat ik kan, maar m'n rechterbeen is van lood en komt hooguit 30 graden los. Alles trekt samen en is zo zwaar dat er geen beginnen meer aan is. Dit gaat écht niet meer en na een pas of 5 moet ik noodgedwongen opgeven. Ik stap uit de rij en rek onmiddellijk m'n tenen. Mijn hemel wat doet het zeer! Na een minuutje rekken stap ik terug in de rij. Pech gehad. Dit was te verwachten gezien het feit dat ik niet op kon warmen.

Kort erna ben ik voor de Single Jig aan de beurt. Omdat de Slip Jig nog wat langer duurt op het andere podium, krijg ik de kans wat op te warmen en zodoende spring ik wat op en neer. Een van m'n competitiegenoten vraagt hoe het met m'n enkel is, omdat hij het idee kreeg dat ik er doorheen was gegaan. Ik leg uit dat ik kramp kreeg en hij toont begrip.

Bij de Single Jig moet ik nog steeds opletten dat ik niet enthousiast de hele dans doe. Ook bij dansles heb ik vaak nog een korte aanzet tot het vervolg van de dans.
De Single Jig gaat in ieder geval goed en daarna is het voor mij gedaan. Ik kijk nog naar de competities van 'onze' chauffeuse en van m'n klasgenote die met me mee was en nadat ook zij klaar zijn, is het wachten op de resultaten.

Ingetogen uniform van enkele Vlamingen

Ik kom met enkele Vlamingen naast mij aan de praat. Ze zijn allemaal van dezelfde school, maar hun verschil in uniform valt me op: enkele klasgenoten hebben een vrij ingetogen jurk met wit en blauw en hier en daar wat goud glitterspul, maar 4 anderen dansen in een simpele zwarte rok en een wit overhemd.

Het blijkt voor hen de allereerste Feis te zijn, daar ze nog maar 6 maanden terug begonnen zijn. Als degene die het verste weg zit opvangt dat het over de jurken gaat, onderbreekt ze ons: 'Awel hè! Die jurken!' en maakt daarna een gebaar met haar handen van een explosie, om aan te geven hoe overdreven uitbundig ze zijn.

Als een tijdje later de resultaten opgenoemd gaan worden, staan we met z'n allen te wachten en wordt er van alles besproken. Onbewust spring ik in de gesprekken vaak meteen op het Engels over, ook omdat een Franse deelnemer ons anders niet kan volgen: voor de rest zijn het alleen maar Nederlands-sprekende deelnemers.

Een van de meiden vraagt zich af of ze haar schoenen uit mag doen voor de prijsuitreiking, daar haar ghillies oncomfortabel beginnen te worden. Mijn beste gok is dat het op ons niveau niet uitmaakt, daarnaast is de prestatie al geleverd. Het is wél leuk om te merken dat diezelfde vraag anderen ook bezig houdt: bij de Europese Feis vorig jaar was dat ook de eerste vraag die door m'n hoofd schoot en waar ik het antwoord overigens (nog steeds) niet op weet.

De solden

"Gaat gij ook nog naar het Meire?" Vraagt een van de mannen in het gezelschap. Ik had er wel wat over gelezen, dat het een of andere winkelstraat in Antwerpen was, maar daar ik niet zo'n winkelen-om-het-winkelen liefhebber ben en we natuurlijk nog een aardige rit terug voor de boeg hadden, had ik me er verder niet in verdiept.
"Nee, we moeten nog 2,5 uur terug."
"Awel, het zijn wel de laatste dag van de solden hè."

"De solden?"
"Awel... hoe noemen jullie Hollanders dat?" Een van de andere meiden vult aan met 'Koopjes' en 'Uitverkoop'. Leuk om te weten dat de uitverkoop in België nog overheidsgereguleerd is.
"Maar waar komen jullie dan vandaan?" Vraagt een van de anderen aan mij, als die hoort hoe lang we er over gedaan hebben. Ik leg het uit, dat het ons 3 uur en 3 kwartier had gekost om er te komen vanochtend.
Schuldbewust slaat een van de vrouwen een hand voor haar mond: 'Amai zeg... da was vanuit Brasschaat vanochtend 30 minuten rijden en da von'k al vroeg.'

De resultaten zijn, na lang wachten op alle leeftijdscategorieën voor ons, eindelijk daar.
Van de organiserende school wint een van de leden de eerste prijs en als ik het me goed herinner staat een ander lid ervan op plaats 2.
"In third place, contestant number one-hundred-twenty-seven, Menno Voorloop, Redmond School.'
Ik kijk vlak na het noemen van het cijfer omlaag, naar m'n nummer: Verrek! Dat ben ik! Die had ik op z'n zachtst gezegd niet verwacht.

De chauffeuse (of m'n docente, ik kan het verschil amper horen) brult nog iets van "Go Menno!" naar het podium en ja... stiekem vind ik dit toch best wel leuk...
Met een gematigde glimlach neem ik m'n bronzen plak in ontvangst. Dit maakt het opgeven van vorig jaar helemaal goed.

De 4de plaats van de Single Jig is ook aardig, al vind ik de medaille een beetje onzin. Desondanks ben ik toch beter geweest dan de helft van het 'veld' deelnemers en laat ik 4 anderen achter me.
De medaille die ik ook voor de Slip Jig krijg vind ik écht een onzinmedaille, daar ik zo ontzettend snel op moest geven. Laatste worden (6de in dit geval) en toch een medaille krijgen voelt gewoon niet verdiend.

Wachten op de resterende resultaten

Daarna zit het er voor mij op. Ik wacht op de uitreikingen van m'n klasgenoten, of beter, van m'n reisgenoten. Pas na een tijdje wordt me duidelijk dat we nog op enkele resultaten wachten.
Na een tijdje wachten besluit ik even wat frisse lucht in te gaan ademen en kleed me om zodat ik even naar buiten kan.
Ik hou er rekening mee dat het niet al te lang meer duurt en loop een kort rondje in het gebied rond het Kielpark.

Na een minuut of 15 keer ik terug in het pand, maar helaas zijn we nog geen resultaten rijker en kunnen we dus ook niet weg.
Ik heb helaas geen contanten bij me en kan dus ook niets kopen bij de bar. Ik vraag er nog naar in het Engels, maar stamelend wordt me in beperkt Vlaams met een stevig Frans accent meegedeeld dat pinnen niet kan.

Tegen een uur of 2 besluit ik nog maar eens te gaan lopen. Ik maak nu een veel groter rondje en kom uiteindelijk in een drukke winkelstraat terecht. Ik vind er een PIN-automaat en hoop er meteen even te kunnen pinnen om m'n docente te kunnen betalen. Ik had aan bijna alles gedacht, behalve het geld voor de Feis.

Na het pinnen, wat niet helpt (er komt alleen maar 50 euro uit het ding) loop ik een stukje het Kielpark in (geen bordje dat zegt dat dat zo heet, maar de gelijknamige tramhalte die er vlakbij ligt, zal er wel naar vernoemd zijn)
Ik kies er een bankje uit en blijf er een uur zitten. Tegen half 4 loop ik pand Zappa, waar de wedstrijd gehouden wordt, weer binnen. Helaas. We zijn nog geen resultaten rijker. Pfff... ik begin het nu wel zat te worden...

Bank met verrassing

Ik dool wat heen en weer en in het dolen tref ik m'n docente die zegt dat er een prima bank in een tussenruimte staat. Ik besluit erheen te lopen en zie de zetel zoals de Belgen dat zeggen staan. Ik laat me in de rechterhoek vallen, om er vervolgens achter te komen dat er een gat in de ondersteuning zit en ik zo'n beetje opgegeten wordt door de bank. Vlak ervoor zag ik de enkele ouders die lijdzaam af zaten te wachten al verwachtingsvol kijken, wachtend op het volgende slachtoffer van 'de bank' en als ik de pineut ben, wordt er dan ook gretig gelachen.

Ik raak aan de praat met de man naast mij, die zit te wachten en net moet gapen.
"Waiting for your daughter to finish?" Vraag ik 'm.
"Well, my son actually." Zegt hij lachend: ik ben hoogstwaarschijnlijk niet de enige die gezien het ontzettend lage aantal jongens en mannen automatisch uitgaat van een meisje of vrouw.

"You are waiting for friends?" Krijg ik als wedervraag.
"Well, no, I'm waiting for my transport to get their results and then we can go home..."
"You dance!?" Vraagt hij verwonderd. Hij is - hoogstwaarschijnlijk vermoed ik zo - niet de enige die er gezien het lage aantal jongens en mannen automatisch van uit gaat dat ik slechts lastdrager van een dansende vriendin of vrouw ben.

Ik antwoord dat ik inderdaad ook zelf dans.
"Are you just finished than?"
"I was already done around 10 AM, but so far the Over 30 Primary results aren't completely known yet."

Kort erna komt z'n zoon aanrennen op z'n harde schoenen. Het kereltje groet z'n vader, die op zijn beurt zegt dat ik ook dans.
"Wow! Primary or Intermediate!?" Vraagt het kereltje direct.
"Gee! I wish I was Primary or Intermediate, I'm just a beginner yet." Zeg ik, waarop het kereltje een moeilijk gezicht trekt en naar zijn vader kijkt. Dát kan hij niet rijmen met de leeftijd.

Tot je erbij neervalt: Ierse dansriedels die op de zenuwen werken

Ik voel koppijn opkomen en werk 2 pijnstillers naar binnen. Hoewel de pijnstillers ongetwijfeld hun werk zullen doen beginnen de dreunen van de dansriedels, die ook in dit achteraf-hok aardig doordringen, me op m'n zenuwen te werken.
Ik besluit nóg eens naar buiten te gaan, maar daar eerst m'n vervoer van op de hoogte te brengen.

Als ik net 10 minuten onderweg ben besluiten m'n klasgenoten dat ze niet langer gaan wachten op de resultaten en naar huis gaan.
Het SMS-bericht daarvan mis ik (mijn telefoon geeft een discreet piepje en trilt drie keer, iets wat ik wel eens mis) en niet zo heel veel later wordt ik dan ook gebeld. Op dat moment ben ik (natuurlijk) net aan het einde van de winkelstraat die ik bij m'n tweede rondje 'vond' en hoe lang dat precies duurt om af te lopen heb ik niet bijgehouden.

Mijn beste gok is een kwartier, wat met enige verbazing door de andere kant voor kennisgeving aangenomen wordt.
Dat ik bij de toegangsweg naar het pand aankom, komt de auto met mijn klasgenoten erin al aanrijden. Met vlug instappen zijn we onderweg.

Honger op de terugweg!

Zo zonder sneeuw gaat het stukken sneller, al begint mijn maag zich tegen half 7 wel te roeren. Het plan is om bij een Ikea te gaan eten, maar als we daar aankomen is de rij enorm en met de vele gezinnen met jonge kinderen is het er enorm luidruchtig. Ik zie dan ook liever dat we ergens anders gaan eten. Gelukkig vind onze chauffeuse het ook te druk en besluiten we onverrichter zake de winkel weer te verlaten. Dat betekent wel de hele winkel door... M'n klasgenote reageert nog droog dat ze in ieder geval eens een keer een Ikea van binnen gezien heeft, iets dat voor mij net zo goed op gaat. Ook ik heb nog nooit een vestiging met een bezoek vereerd.

We besluiten even door te rijden naar een McDrive van een McDonalds er vlakbij, waar we de bestelling wegens een storing in de winkel moeten doen, maar 'm gelukkig mee kunnen nemen om in de auto op te eten.

Dat verbroedert in zekere zin wel, zo ergens op een slecht verlicht parkeerterrein met z'n drieën een snelle hap naar binnen werken. Voor mij ook lang geleden, zo'n McDonald's maaltijd, die vanwege de glutenintolerantie van m'n broer niet meer tot de mogelijkheden behoort.

Daarna gaan we opnieuw op weg en na een klasgenote in Amsterdam afgezet te hebben, komt de 'haven' in zicht. Na nog eens 25 minuten autozitten stap ik uit, wens m'n vervoer een goedenavond en stap op m'n fiets. Na een minuut of 15 op de fiets stap ik tegen half 9 's avonds volkomen gaar het huis weer binnen.