Dans! - The Road to Heavies: 22 november 2014

Dé Dag... Mijn eerste wedstrijd: RTME Feis 2014, Theater aan Het Spui, Den Haag.

Nu komt het echt dichtbij... Bij het opstaan ben ik wat wiebelig op m'n benen. Ik heb m'n tas gisteren al ingepakt, maar loop alles toch nog een paar keer door voor ik weg ga.

Bij het ontbijt ligt ineens een Euro-munt bij m'n bord, die m'n moeder daar neergelegd heeft.
Wat stom! Ik kan toch zélf wel voor m'n geld zorgen? Ik ben verdorie 26!
Ik draai de munt om en dan blijkt het een Ierse Euro te zijn. Ik stop 'm in m'n zak en krijg nog gelukswensen van m'n moeder, die vurig hoopt dat hij me geluk zal brengen. Ik ben niet zo van het bijgeloof, maar in dit geval vind ik de symboliek wel mooi en de munt is nog vrij zeldzaam ook: zo vaak krijg je in Nederland geen Ierse Euro in handen.

Mijn ouders gaan mee. Die vinden het toch wel leuk om m'n eerste wedstrijd te zien.
Kwart voor 10 stappen we op de bus naar Amsterdam, 35 minuten later zitten we in de trein die naar Den Haag zal gaan. In die trein besluit ik maar enkele proef-examens voor m'n rijbewijstheorie te gaan maken, om me zo lang mogelijk aan iets anders te laten denken.

Eerste stap op het perron en meteen een berg kriebels...

Als ik in Den Haag uitstap, voel ik bij de eerste stap op het perron een berg zenuwen. Oef! Het komt nu wel errug dichtbij!
We gaan op weg naar het theater. Mijn ouders zijn wat later, omdat ze nog wat contant geld moeten hebben voor de entreeprijs en daarvoor even gaan pinnen.

Ik heb het gebouw al in het echt en op een kaart gezien en het is niet te missen. Desondanks gaat de hoofdingang nogal anoniem door het leven. Ik loop dan ook echt even te zoeken naar een deur die opvalt. Als ik, vanaf een afstandje, net de hoofdingang gezien heb en er naartoe loop, gaat net voor me een grote pruik met oranje strik naar binnen. Dat kan echt niet missen.

Binnen is het al vrij druk, maar het valt me ook wel weer mee. Gezien de omvang van het evenement, waar ook een logistieke uitdaging aan verbonden is waar een gewoon mens geen weet van heeft, had ik het drukker verwacht.
Ik besef echter ook dat er op dit moment wedstrijden aan de gang zijn en de zalen dus ook redelijk gevuld tot vol zullen zijn. In de pauze zou het dan ook wel eens iets anders kunnen zijn.

Binnen. En nu?

Als eerste passeer ik de tafel voor de deelnemers. Ik meld me, al heb ik geen flauw idee wat ik precies moet doen. Nu al besef ik dat ik dat beter had kunnen vragen aan een klasgenoot of iets dergelijks.

Ik kan zo doorlopen en met knikkende knieën ga ik op zoek naar m'n lerares, om m'n deelname-nummer te halen. Ik vind haar in eerste instantie niet en bij het teruglopen van de zaal waar de kampioenschappen gehouden worden, komt er iemand op me afgelopen die me joviaal groet, zwaait én mijn naam roept. Tja... een grote blonde pruik, een berg make-up... maar wie is het?

Pas als ze vlak voor me staat (en zij het overduidelijk vreemd vind dat ik nog niet gereageerd heb) zie ik dat het een van m'n dansgenoten van de vrijdagavond is.
Ik groet en loop weer verder. Ik ga me eerst maar omkleden en zie dan wel weer wat er komt.
Bij een van de 'stewards' die bij toegang tot de zalen staat, vraag ik waar ik de kleedkamers en oefenruimte kan vinden.

Bordjes? Iemand?

De kleedkamers vind ik, na wat zoekwerk: een bordje met pijlen die er op wijzen was geen overbodige luxe geweest. In de kleedkamer die ik tref is het een soort zwijnenstal: de tafel ligt bezaaid met kledingstukken en de vloer eronder met schoenen.
Met wat schuiven maak ik nog net genoeg ruimte om zelf wat spullen neer te kunnen zetten.

Al snel valt me op dat ik de wedstrijd wel heel goed kan volgen. Kraakhelder kan ik duidelijk horen dat er een man danst, omdat er zo nu en dan een forse klik van reel-shoes te horen is, terwijl het, op de muziek na, verder stil blijft.
Mijn ogen glijden over de make-up wand, waar ik een enorm luchtrooster zie zitten. Maar we zitten niet in een film en zo duidelijk als ik de wedstrijd hoor kan dat echt niet door dat luchtrooster komen.
Dan ontdek ik ineens een klein wit kastje met een monitor-luidsprekertje. Blijkbaar staan er dus 1 of meer microfoons open. Het is allemaal zo goed te volgen dat het bijna niet anders kan.

Omgekleed en wel zit ik in dubio over wat ik met m'n spullen moet. Ze achterlaten vind ik een risico, maar om eerlijk te zijn vraag ik me ook af hoe al die anderen dat doen.
Uiteindelijk besluit ik alles maar in m'n tas te proppen en m'n tas mee te nemen, ook omdat m'n drinken er in zit. Mijn vader biedt vrijwel direct aan om m'n tas te dragen voor zolang dat nodig is en in dit geval ga ik graag op dat aanbod in.

Nog eens op zoek naar de oefenruimte

Onwennig en bloednerveus stap ik wat rond in de gang die om de zaal heen loopt. Oh ja, de oefenruimte... nog eens zoeken. Ik vind 'm weer niet, net zoals voor ik me omkleedde en ondanks de aanwijzingen van de Feis-stewards.
Ja, wel overal bordjes dat oefenen alleen toegestaan is in de oefenruimte, maar nergens wáár die dan is. Daarnaast is dat ook een erg gangbaar verbod: geen Feis doet het zonder.

Dan nog maar even zitten. Een van m'n ouders werkt een broodje naar binnen. Ik wil wel, maar krijg geen hap door m'n keel. Zelfs het beetje water wat ik net dronk stond me tegen.

Als ik m'n deelnemersnummer in handen krijg van m'n docente is het eerste wat ik denk: shit! Veiligheidsspelden. Dat is nou het enige wat ik wél vergeten ben mee te nemen.
Mijn moeder, die al had gezien dat ze bij een van de markt-kraampjes aangeboden werden, wijst me erop en voor 50 cent kom ik in het bezit van 10 spelden: die vergeet ik noooit meer.

De competities lopen uit...

Tegen kwart over 12 sijpelen de eerste berichten door dat de competities uitlopen en niet zo'n beetje ook. Als ik tegen half 1 richting de zaal loop, hoor ik dat er pas tegen half 2 pauze gehouden zal worden. Omdat m'n docente had gezegd dat ik er tegen 12 uur zou moeten zijn, leek 13.00 uur tot 13.30 me een vrij redelijke tijd om aan te nemen dat ik moest dansen.

Maar al snel wordt ook half 2 in twijfel getrokken. Daarna wordt onduidelijk óf er nog pauze gehouden zal worden (om zo tijd in te halen) en dan neemt ook de onduidelijkheid toe onder deelnemers. Wordt in de ene zaal de 25 to 30 gehouden en in de andere de 'over 30'? Gaan ze het combineren? Gaan ze het steeds om en om doen? Eerst denk ik nog dat dergelijke onzekerheid aan mijn gebrek aan Feis-ervaring ligt, maar ik kom er al snel achter dat ook meer ervarener deelneemsters in onzekerheid verkeren.

Ik wissel van schoenen, trek in plaats van m'n zachte schoenen m'n dans-sneakers aan, die heerlijk comfortabel zijn vergeleken met m'n zachte schoenen en merk dan dat het uur wat ik al rondgestapt heb op m'n zachte schoenen z'n sporen heeft nagelaten: m'n kuiten laten duidelijk merken dat ik al een flinke tijd een hak van 3,5 centimeter onder m'n hiel heb gehad.

Ah! De oefenruimte! Gevonden!

Ik vind uiteindelijk de oefenruimte, maar die is druk en daardoor krap. Veel ruimte om te oefenen is er niet en er wordt door de overige deelneemsters vooral met elkaar gepraat.
Even later vind ik ook nog een andere 'oefenruimte' bij de kampioensschapszaal, maar daar is het hetzelfde euvel. Veel gepraat en weinig ruimte.

Eindelijk bebording

Dan wordt, tegen 1 uur 's middags, zo'n 6 uur na het begin van de competities, eindelijk extra route-info aangebracht: onder alle A4'tjes die wijzen op het gebod alleen in de oefenruimte te dansen komt een extra papiertje waar met viltstift een pijl op getekend wordt en naar die ruimte verwijst.
Kort daarna wordt ook eindelijk duidelijker aangegeven wat er in welke zaal te vinden is: de zaal waar ik tot nu toe rondgehangen heb is 'mijn' zaal en bij de andere heb ik, vanwege de kampioenswedstrijden, niets te zoeken (ik mag er gaan kijken, daar niet van, maar ik zal er niet dansen)

Als duidelijk wordt dat er competities gecombineerd worden en het dus sneller zal gaan, stap ik uit voorzorg maar weer over op m'n zachte schoenen. Al snel blijkt er dan toch weer minder schot in te zitten dan ik had verwacht en na een minuut of 20 gaan ze toch maar weer uit.

Dit wordt zenuwen wegkijken... Het duurt maar en het duurt maar en het liefst wou ik dat het voorbij was.
Ik loop nog maar eens een rondje en ga uiteindelijk maar weer in de buurt bij de zaal-ingang staan. Die is, door het constante in- en uitgeloop van publiek en deelneemsters, vervelend druk.

Ik hoor iemand klagen over het feit dat alleen bij de zaal zelf te horen is welke competitie er gaande is en dat je in de foyer en oefenruimte niets meekrijgt van de voortgang. Dat vond ik ook al enorm hinderlijk, maar schaarde ik wederom onder mijn gebrek aan Feis-ervaringen.
Dat ik diegene aanschiet dat ik dat ook vind krijgen we meteen bijval van nog eens 3 vrouwen, die allemaal vinden dat de organisatie wat tekort schiet. Het gebrek aan informatie maakt even rustig in de foyer of ergens anders vertoeven knap onmogelijk als je niet weet of je misschien snel aan de beurt bent.

Ik dool wat rond, glij bijna uit op een brede metalen strip tussen zaalopgang en de gang daar naar toe, vraag me weer af of ik de enige ben die nu net precies op die strip stapt én er bijna door onderuit gaat, maar zie, als ik even blijf wachten, meerdere mensen verrast worden door het onderdeel dat ook nog een beetje uitsteekt en daardoor bij elke aanraking luid rammelt.
Had nou niemand daar een paar stroken gaffer-tape op kunnen plakken?

Ik sta niet alleen

Maar dan wordt het toch langzaam tijd. Ik ga bij de zaal-ingang staan, om te wachten op het (bijna) onvermijdelijke.
Terwijl ik daar sta gaat er ineens iemand voor me staan die me groet, maar in het schemerige licht én vanwege de hoed die ze op heeft, herken ik ook die klasgenote niet meteen en dan heeft ze niet eens een pruik op of jurk aan.

Kort erna wordt ik ineens vastgepakt en krijg ik bemoedigende woorden ingesproken door een vrouw in een donkerblauwe jurk en met een bescheiden zwarte pruik op: help! Wie is dat nu weer!? Ik ontwaak uit de stroom gedachten - opgewekt door een enorme berg zenuwen - en het gebaar komt voor mij volkomen uit het niets en ook hier duurt het even voor ik door heb dat het een van m'n dansgenoten van de vrijdagavond is.

Als kort erna nóg een klasgenote me groet merk ik dat ik echt verzwolgen wordt door de spanning: ze heeft de normale kleding aan die ze normaal aan heeft, heeft geen pruik op haar hoofd en toch herken ik haar niet.
Het doet me wel enorm goed: iedereen weet hoe erg ik er tegen op zie en het voelt fijn om te weten dat er mensen achter me staan, hoe dan ook.

Lichte paniek bij de organisatie

Als de organisatie ineens lichtelijk in paniek op zoek is naar de muzikant, wordt duidelijk dat men zo snel mogelijk met de beginners van over de 25 wil beginnen.
Volkomen inderhaast lijkt er ergens een setje afzetpaaltjes met van dat mooie rode koord gevonden te zijn, alsof het idee, de leeftijdscategoriëen te combineren, pas net bedacht is. Met de paaltjes en het koord wordt het podium in tweëen gedeeld, om zo de leeftijden van elkaar te scheiden. Aan welke kant de 25 tot 30-jarigen moeten en daarmee duidelijk wordt waar 'over 30' terecht komt, blijft echter een mysterie.
Het wordt dan pas voor meerdere deelnemers, mezelf meegerekend, duidelijk dat de leeftijden tegelijkertijd zullen dansen.

Uur U: Waarom ben ik dit in godsnaam gaan doen?

De organisatie vraagt om alle Beginners voor de Reel en dan is het zover. Ik wordt, samen met een aantal anderen, op een rijtje van chronologische volgorde gezet. De hoop, het eerste groepje van 2 gade te kunnen slaan om af te kunnen kijken hoe snel ze zich uit de voeten maken na hun dans en de volgende 2 de ruimte te geven, vergaat als ik voor de Reel de allereerste ben.

De zenuwen bereiken nu een toppunt. In een razend tempo strijden gedachten om voorrang en de hoofdmoot is toch vooral: 'kan iemand me vertellen waarom ik dit in godsnaam ben gaan doen?'
Naarmate we daar maar staan te wachten, stijgt bij mij de spanning zodanig dat ik overweeg om uit de rij te stappen. Dan maar niet. Stom gedoe!

'Spreekt er iemand Frans?' Klinkt er ineens vrij angstig - in het Frans uiteraard - vanuit de 'over 30' groep die tegenover mij opgesteld wordt.
Ergens gaat een hand omhoog en voor mijn gevoel gaat in een moordend tempo het levensverhaal van beide deelneemsters in enkele seconden over en weer. Mijn idee is dat ze het hier moeilijk hebben, omdat de voertaal Engels is. Zonder de Fransen over 1 kam te scheren is mijn ervaring dat Fransen Frans spreken en dat het daar bij blijft: of ze willen het niet, maar ik vermoed eerder dat de meesten het gewoon niet kunnen. Dan heb je het op zoiets als een Feis knap moeilijk.

'Stoppen... Het kan nog!'

'Je kan nu nog stoppen... Je kan nog...' flitst er nog eens door m'n hoofd.
Ik wordt aangestoten door de vrouw die direct naast me staat: of de Reel dat rondje rechtsom is. Eerst denk ik dat ik haar verkeerd versta en ze mij vraagt of ik weet of wij links of rechts op het podium zullen staan en wanneer ik antwoord dat ik denk dat wij (voor het publiek) links zullen staan, zegt ze dat ze de Reel bedoelt.

Daar een wat irritante, betweterige opmerking over maken, omdat ik de vraag wel wat vreemd vind, zo vlak voor het moment, zou oneerlijk zijn. Ik ga zelf dood van de zenuwen en waarschijnlijk gaat dat voor haar net zo goed op.
Desondanks vind ik de vraag wel bloedlink: er zijn nogal wat uitvoeringen van 'de Reel' en de kans dat ik helemaal geen rondje maak - en dat dus niet weet - is nogal groot.
Ik zeg 'ja' en ze bedankt.

Irritante drukte bij de podia in de buurt en: het onvermijdelijke

'Je kan nog uit de rij stappen...' Nog steeds schiet de gedachte door m'n hoofd en toch blijf ik staan.
Verdorie! Wéér verkeer uit de kleedkamers dat graag wil passeren. Dat was net ook al hinderlijk. Dat de organisatie 2 routes richting kleedkamers en oefenruimte aan heeft gebracht, zorgt ervoor dat de rij steeds meerdere keren gebroken moet worden om diegene te laten passeren.

Mijn laatste keer dat ik overweeg om het competitiebijltje er bij neer te gooien is ook echt de laatste keer, als iemand van de organisatie '25 to 30 ready to go on stage' zegt en ik dan nog slechts 2 opties heb: heel hard wegrennen of m'n lot tegemoet moet lopen.

Met m'n ogen zo nu en dan even wat langer dicht dan nodig, betreed ik het podium. Mijn god, er zitten nogal wat mensen...
Nadat ook de 'over thirties' het podium 'beklommen' hebben (er is geen trapje, het podium ligt gelijkvloers met de ingang ernaar) wordt gevraagd of de jury klaar zit.
Daarna start de aftelmetronoom op de laptop van de muzikant (de 'beat' zit voorgeprogrammeerd in de laptop, de accordeon speelt hij er live overheen) en haal ik diep adem... Nu is het alles of niets.

Angstvallig kijk ik zo subtiel mogelijk naar de deelneemster naast me. Dit hadden we nog zo geoefend bij dansles, dat 'relais-starten' en nu ben ik toch doodsbang dat ik niet tijdig naar voren stap. Desondanks doe ik dat gelijktijdig met de deelneemster naast me en wacht ik de resterende 4 bars op het onvermijdelijke moment.

Knop om en gáán

En dan... gaat de knop om. Ik dans wat ik moet doen en dat gaat vlekkeloos. Ik tel niet eens, hoe bang ik ook ben het fout te doen.
Wel kijk ik maar zoveel mogelijk naar boven: ergens op 2/3de van onderen kijk ik de zaal in. Dat voelt op de een of andere manier prettiger dan recht naar voren.

Het gaat na de twee side-steps de verkeerde kant op. Bij een van de heel-steps voel ik al hoe ik m'n ritme bijna verlies en moet ik ietsje corrigeren. Als ik vervolgens naar rechts ga, merk ik dat in de bewegingen tussen en na de side-steps flink wat afstand naar voren afgelegd heb. Dat ligt ook wel aan het feit dat het podium gigantisch lijkt, wat me uitnodigt teveel afstand af te leggen, maar ook dat ik de controle kwijt lijk: door de zenuwen wil het allemaal niet helemaal zoals ik het zou willen.

Angstig kijk ik voorzichtig naar links... Daar zit de jury. Ik zie toevallig een strook gaffer-tape van de vloerbescherming. Enkele meters naar links staat de tafel van de jury daar precies tegenaan en ik dans zo'n beetje tegen die strook tape aan.
Oh shit! Ik moet zodirect nog naar links bewegen én daarna moet ik een paar hops doen... Als ik nu niet wat naar achteren ga, schop ik vast tegen de tafel aan...

Mag het luik open? Dank u.

De laatste 8 bars gaan in. Bij een poging langzaam achteruit te dansen merk ik dat ik met m'n eigen enkels in de knoop kom, verlies m'n evenwicht een beetje en raak zover uit timing dat ik niet meer tijdig kan corrigeren door in ieder geval dóór te dansen.
Ik stop, knijp m'n ogen dicht en wens vurig dat er onder me een luik open gaat waar ik in weg kan zakken.
Máár... en dat is het belangrijkste, ik stamp niet kwaad op de vloer... hoe buitengewoon frustrerend ik het ook vind dat het me niet gelukt is, zo in het zicht van de haven.
Misschien net te lang door frustratie gevangen, loop ik voor m'n gevoel pas na een eeuwigheid terug de rij in.

Uiteindelijk belt de jury, na ons alle 5 gadegeslagen te hebben en moeten we de jury en muzikant een buiging toewerpen: dat vergeet ik bijna, in m'n frustratie.

We lopen het podium af en nadat ook de 'over thirties' klaar zijn, wordt de rij opgesteld voor de Light Jig. Dan merk ik dat de volgorde waarin ik de dansen geleerd heb, inderdaad wat apart is: ik stap uit de rij omdat ik de Light Jig nog helemaal niet ken. Daarop wenken de deelneemsters naast mij me verbaasd maar joviaal dat ik niet weg moet lopen.
Ik gebaar en zeg dat de Light Jig nog niet voor mij is weggelegd.

Niet teveel nadenken...

Nog steeds is er druk verkeer van- en naar de kleedkamers. Ik loop wat te denken en vooral te doemdenken: laat die tweede dans alsjeblieft niet óók fout gaan. Gevaarlijke gedachte natuurlijk, grote kans dat het dan juist mis gaat.

Na een minuut of 5, ik weet eerlijk gezegd niet eens hoe lang de Light Jig en Slip Jig competities geduurd hebben, stroomt de ruimte weer vol en is het tijd voor de Single Jig.
Aan stoppen denk ik nu niet meer. Ik moet en zal in ieder geval de Single Jig volbrengen.

'Are you all ready?' Nou... niet echt...

Als ik op een gegeven moment, kort na op een rijtje gezet te zijn, maar uit de rij stap om de onophoudelijke stroom verkeer van en naar de kleedkamers doorgang te verlenen is de organisatie meteen een beetje in paniek als ze een nummer missen.
'Are you all in line, are you ready?' vraagt de vrouw nog voor we op moeten. Ik antwoord 'yes and no' en hoewel ik het grappig bedoel, ben ik eigenlijk bloedserieus. Met gebogen hoofd, vooral om geen glimp op te vangen van de zaal, probeer ik mezelf moed in te praten. Ik ben tot nu toe al verder gekomen dan verwacht...

Dit keer ben ik tweede in rij. Dat betekent dat ik wederom als eerste zal moeten starten, maar ik weet nu beter wat er van me verwacht wordt.
Ik probeer de Single Jig in aangepaste lead-around te dansen, zoals de docente me had verteld. Omdat je niet de gehele dans doet, moet je de lead-around meer in een soort krul dansen, niet in een cirkel. Op die manier leg je meer afstand af naar voren in plaats van dat je weer eindigt op het punt waar je gestart bent.

Dat lukt, min of meer. Ik ben iets te ver gegaan bij de eerste 8 bars en sta al zo'n beetje op het punt waar ik moet zijn als ik nog 8 bars te gaan heb.
Desondanks ga ik door en als ik ook de sidestep naar links foutloos afrond, is het moment daar en maak ik een klein vreugdesprongetje van binnen. Het is gelukt!

Ik loop terug de rij in en sta al snel gek te kijken als ik maar 1 deelnemer zie dansen, degene links van mij heeft al na enkele passen op moeten geven.
Als vervolgens ook de kandidaat daar weer naast de mist ingaat, prijs ik mezelf gelukkig: ik hoef me echt niet te schamen dat ik de mist in ging.

Eindelijk... Voorbij!

Als we uiteindelijk het podium verlaten, ren ik nog net niet weg. Wat ben ik blij dat het voorbij is!
Ik begeef me snel naar de toiletten om m'n gezicht te wassen. Niet dat het extreem bezweet is, maar het geeft wel een aardig verfrissend gevoel.
Al snel merk ik ook wat ik de volgende keer mee moet nemen: een handdoek. De toiletten kennen alleen maar handendrogers. Wel een voordeel: bij de dames-wc's is het ontzettend druk, waar de heren-wc's uitgestorven zijn.

Ik hou m'n schoenen nog even aan, in afwachting van de prijs-uitreiking. Ik heb geen idee of het een probleem is als ik alvast m'n sneakers aantrek (omdat ik de zachte schoenen inmiddels helemaal zat ben) en houdt ze dus maar aan.
Als het competitieblok voor de beginners voorbij is en ik iemand van de organisatie tref en vraag hoe het met de resultaten zit, krijg ik te horen dat die pas na de Open niveau's bekend gemaakt worden.

Ja dahag! Dat betekent nog eens minstens 2 tot 2,5 uur wachten. Dat wordt me te gortig. Ik zoek m'n lerares om te vragen hoe dat zit met naar huis gaan voor de bekendmaking van de resultaten. Ik heb ook daarvan geen idee hoe dat werkt.
Als ik m'n nummer aan een van m'n klasgenoten geef, kan die een eventuele prijs ophalen. Ik schat m'n kansen absoluut niet hoog in, maar wil een herinnering, in welke vorm dan ook, niet mislopen.

Ik zeg dat ik een van m'n klasgenoten zal proberen te vinden, waarop de docente wat verbaasd antwoord dat velen van de vrijdagavond er zijn. Ik antwoord dat ik ze wel eerst moet herkennen voordat ik m'n nummer af kan geven. Daar wordt een beetje om gelachen, maar wel op een leuke manier.

Nadat ik iemand gevonden heb, kleed ik me om. In de kleedkamer kan ik inmiddels aardig zien dat er veel jurken aan- en uitgetrokken zijn, omdat er overal wel iets glinstert. Het is daarnaast nog drukker geworden en nu kan ik echt wel stellen dat de kleedkamer absoluut niet berekend is op dit evenement.

Ik tref een Oostenrijkse jongen, die zich snel van z'n schoenen ontdoet. We maken kort een praatje, maar hij is net klaar en gaat nu naar z'n zus, die ook danst, kijken.
Als ik naar buiten loop trek ik de paar boterhammen die ik meegenomen had, uit m'n tas. Die berg ik op als ik net het theater uit ben en een oliebollenkraam zie staan. Met het bord erbij 'Vorig jaar in de top 10 van de AD-test!' is de keuze snel gemaakt en wordt er een oliebol naar binnen gewerkt.

Ja! Jaaaa! JAAAAA!

Daarna gaan we op huis aan. Pas later dringt het tot me door: Ik heb het gedaan! Ik heb het geflikt. Ik heb 2 keer (zoals gepland) het podium betreden.

En: ik heb het echt goed gedaan, zonder twijfel kan ik dat echt zeggen, ook al verprutste ik de eerste dans, maar stoppen gebeurde me niet als enige. Daarnaast heb ik dóór gezet. Ondanks de enorme zenuwen niet toegegeven aan de sterke wens het bijltje er bij neer te gooien en het begrip 'Feis' te laten schieten.
Voor de volgende keer moet ik alleen echt iets van een MP3-speler hebben, samen met een goede koptelefoon, om me even af te kunnen sluiten van het wereldje (want die accordeonriedeltjes ben je al snel zat)

Voor m'n moeder was het de tweede wedstrijd die ze bezocht: ze is al eens met me mee geweest naar de Kilkenny Feis van 2013 omdat ze, naar aanleiding van mijn verhalen wel eens met eigen ogen wou zien hoe het er aan toe ging.
Voor mijn vader is het echter 'zijn eerste keer': ik grap nog in de trein of hij niet een enorme cultuurschok gekregen zou hebben als hij niet enkele afleveringen van 'Jigs and Wigs' zou hebben gezien, waarop hij nadrukkelijk knikt maar er wel bij zegt dat het op TV zelfs nog wel meevalt en het in het echt tóch nog een stapje 'erger' is.