Tja, de zomer. Laat ik het kort houden. Nadat ik in januari 2012 weer een baan had daalde het oefenen tot een redelijk nulpunt. Zeker als het druk is geweest, schreeuwen m'n benen aan het eind van de dag om een stoel... geen haar op m'n hoofd die dan nog aan oefenen denkt.

Pas halverwege juni krijg ik ineens de energie weer. Niet zozeer om de passen te oefenen, maar vooral om te rekken en kracht-oefeningen te doen. Trouw doe ik bijna dagelijks, voor ik ga slapen, een hele rits rek-oefeningen, voorafgegaan door enkele krachtoefeningen. Dat duurt zo lang dat ik er al gauw 50 minuten tot een uur voor uit moet trekken, maar dat heb ik er graag voor over: ik merk langzaam dat ik steeds verder kom.

De 'hop'...

Eind augustus merk ik dan ook dat ik, weliswaar met veel moeite, eindelijk de 'hop-houding' kan aannemen.
De hop-houding is, voor zover uit te leggen, als volgt: Je plaatst je voeten plat op de grond, met de hielen tegen elkaar en met de tenen naar buiten wijzend. Beide voeten wijzen ongeveer 45 graden naar buiten. Je tilt het rechterbeen op, maar moet daarbij niet vergeten dat de linkervoet 45 graden naar buiten moet blijven wijzen.

Til je rechterbeen op, waarbij je je voet strekt en je tenen zo goed mogelijk kromt en de hiel naar binnen laat wijzen. Til het been zodanig hoog op dat de knie zich boven de heuplijn bevindt.
Vervolgens wordt de knie, die boven de heuplijn gehouden dient te worden, gebogen waarbij de knie min of meer 'voor' het lichaam geplaatst wordt (de knie is dus voor de hartlijn van het lichaam geplaatst)

De tenen dienen nu naar de grond te wijzen, de voet bevindt zich ongeveer ter hoogte van de linkerknie en verbergt deze als het ware. Als laatste dient de hiel naar binnen te wijzen. Als u nu denkt: dat lukt mij niet, geen zorgen, mij heeft het ook 10 maanden rekken gekost om het min of meer te kunnen en het kost nog zoveel moeite dat het zeker geen 'vanzelfsprekende' beweging is die ik even vlot in een dans verwerk.

Kramp beter de baas

Langzaam maar zeker merk ik trouwens ook hoe het rekken zorgt dat ik kramp steeds beter de baas ben. Ik hoef steeds minder van schrik dat de kramp in m'n been schiet een rek-oefening te beëindigen en ben beter in staat om de spierspanning op dat moment te verlagen om zo de kramp onder controle te houden.

Wat betreft het rekken, een tip: zet bijvoorbeeld de TV of radio aan op iets dat je leuk vind, want anders is het verschrikkelijk saai.

Grote bult

'Nee he...' is het eerste wat ik op een ochtend denk als ik m'n benen over de rand van m'n bed slinger en bij m'n linkervoet een grote bult aan de binnenkant van m'n voet zie zitten.
Ik zie de gang naar de fysiotherapeut al weer voor me, maar besluit eerst uit te zoeken hoe erg het is. Ik kijk naar m'n rechtervoet en zie daar tot m'n verbazing op dezelfde plek eenzelfde bult.
Ik trek m'n tenen eens krom en merk dat het een enorme klomp spieren is geworden. Ongemerkt ontstaan en nu ineens opvallend vanwege het formaat.

Omgekeerde sit-ups

Ik merk op een gegeven moment ook hoe zich langzaam buikspieren af beginnen te tekenen ter hoogte van m'n maag: m'n buikspier-oefeningen in de vorm van omgekeerde crunches beginnen hun vruchten af te werpen. Uitleg van omgekeerde crunches: op je rug liggend de benen de lucht in brengen, dat is minder belastend voor de rug dan sit-ups/crunches waarbij het bovenlichaam omhoog gebracht wordt.
Een enorme energie maakt zich van me meester: ik wil en zal m'n leraren omver blazen als de lessen weer beginnen!

Last van m'n linkerknie

Op een bepaalde dag besluit ik het rustiger aan te gaan doen. Ik begin last te krijgen van m'n linkerknie. Omdat ik niets anders ben gaan doen en al bijna 2 maanden rek en oefeningen doe op de manier zoals ik ook begonnen ben, vermoed ik dat ik iets verkeerd doe in het dagelijks leven.
Als ik op een dag merk dat ik met een bepaald soort sprongetje zowel de bus als de tram uitstap weet ik waar het 'm in zit.

Om er zeker van te zijn probeer ik ongeveer 2 weken lang zo bewust onbewust mogelijk na te gaan welke stappen ik zet als ik de bus of de tram uitstap: je merkt dan pas hoe weinig je bewust bent van bepaalde bewegingen. Iets dat opzich niet erg is, je zou er doodmoe van worden als je elke stap met 100% bewustzijn ervan zou zetten.

Ik blijk bij het uitstappen uit bus en tram vaak als eerste met m'n linkervoet neer te komen. Omdat ik vanuit de bus vrijwel altijd naar rechts ga en vanuit de tram naar links, plaats ik m'n linkervoet vaak in een hoek van ongeveer 45 graden op de vloer, om vervolgens met m'n lichaam te draaien. Ga ik naar links, dan staat m'n linkervoet al zo'n 45 graden naar links toe gericht, ga ik naar rechts, dan heb ik m'n linkervoet al voor de helft in dezelfde richting gedraait.

Nadat ik er op ben gaan letten en bewuster bus en tram verlaat, neemt de pijn af en kan ik weer verder.

Broek te klein

Al het oefenen blijft niet zonder gevolgen. Een broek die ik een maand of 5 geleden kocht is inmiddels te klein geworden: ik krijg m'n bovenbenen er simpelweg niet meer in en rond m'n kuiten heb ik ook nog slechts enkele centimeters ruimte.

Steeds vaker merk ik ook hoe ik in de rij bij een kassa of iets dergelijks even the '5th position' aanneem, zeg maar de beginhouding voor een dans, of even m'n spieren rek.
In de bus heb ik vaak het voordeel dat ik mijn benen nog even kan strekken en m'n enkels nog even rond kan draaien om ze beetje bij beetje soepeler te maken.
Een voor mij ongekende kracht heeft bezit van me genomen en ik ben klaar om m'n leraren te laten zien dat ik niet stil gezeten heb in de zomer!

Geen lessen meer in Haarlem

Helaas vergaat die energie al snel als ik te horen krijg dat door een gebrek aan studenten de lessen in Haarlem niet meer doorgaan. Wat overblijft zijn de lessen in Den Haag op zaterdagochtend, maar omdat ik zaterdag moet werken, kan ik dat vergeten.
Langzaam maar zeker verlies ik de motivatie, al blijf ik wel rekken. Zo intensief als ik het deed wordt het echter niet meer.

Wel ben ik inmiddels verslaafd geraakt aan m'n danssneakers. Die zitten zo lekker!
Om niet met een lege wat onhandelbare rugzak weg te gaan van m'n werk neem ik m'n dansschoenen mee en trek ze op de zaak aan.
Naast de vele steun die ze geven lopen ze lekker en er is ook nog een extra aspect wat meehelpt waarom ik ze zo graag draag: de hoogte. Ik ben niet bijster groot met m'n 1,72 meter (maar ben er ook niet ontevreden mee) en de hak van de dans-sneakers zorgt zomaar voor 2,5 centimeter extra lengte, wat voor de meeste mannen waarschijnlijk behoorlijk veel is.

Terug naar af

Om niet verder uit te wijden: een oog-operatie op 15 November 2012 waarvan vooral de gevolgen erna onverwacht hevig uitpakken brengt me volledig terug bij af. M'n conditie wordt gereduceerd tot 0 en alle spier-opbouw (en behaalde lengte) van de laatste 13 maanden worden totaal om zeep geholpen door een chirurgische ingreep van slechts een uur.

De laatste anderhalve maand van het jaar 2012 laat ik het oefenen voor wat het is: ik heb wel andere dingen aan m'n hoofd.
In 2013 begin ik langzaam weer, maar de energie verdwijnt al snel. Wanneer ik weer een les zal volgen is onbekend, Haarlem gaat misschien niet meer door en een andere locatie zou misschien wel eens teveel tijd kosten om te bereiken, wat het samen met een baan onmogelijk maakt om er te komen.

Om een beetje in het wereldje te blijven besluit ik vrij vroeg in ieder geval de Kilkenny Feis van 2013 te bezoeken.

• Les 21, 11 mei 2012
• 4 april 2013. De Kilkenny Feis

---