Purmerend Weidevenne, 9 September 2008. Vanuit de polder komt de trein naar Enkhuizen aan.
Op de terugweg was ik net op tijd op het station, en liep ik steevast een groot deel naar voren, om in het voorste treinstel in te kunnen stappen (en zo wat meer kans op een zitplaats te hebben)
Al bij het instappen op Zaandam Kogerveld bleek dit een goed plan: van het achterste treinstel weigerden de deuren te openen: we hebben een minuut of 5 stilgestaan, waarbij constant de deuren ontgrendeld werden waarna er meteen pogingen ondernomen werden de deuren te openen. Het probleem was dat als de deuren eenmaal openwaren het weer net zoveel tijd koste om ze dicht te krijgen als om ze open te krijgen.
Na een tijdje ontgrendelen en vergrendelen en weer openen en weer sluiten gingen de lichten in de trein even uit, stopte de ventilatie en was het even heerlijk stil. Daarna werd alles weer ingeschakeld in de hoop dat het zou helpen, maar het had geen effect. Op Purmerend Weidevenne de neergelaten stroomafnemer van de loc.
Op een van de bovenleiding-masten kom ik een, ik noem het maar een 'locatiereflector' tegen: deze reflectors worden (als er 1 aanwezig zou zijn) 'afgelezen' door een soort laser, die steeds een paar (onzichtbare!) lichtstraaltjes naar de reflectors zend: het signaal wat terugkomt wordt verwerkt en zo kunnen verzakking snel opgespoord worden (uh, dat is de theorie tenminste: dezelfde apparatuur schijnt er op de Vijzelgracht een uur of 4 over gedaan te hebben voordat er alarm geslagen werd)
Ik vermoed dat men deze is vergeten na het bouwen...
En wat doe je op zo'n saai station als Purmerend-Weidevenne? Juist. Je gaat er even bij zitten. Ik had nog even de (sadistische) hoop dat dit verschrikkelijk verkeerd af zou lopen, maar beide meiden gingen toch maar gewoon staan toen de trein de perrons naderde.
