5 Jaar terug storte ik mezelf in een avontuur waarvan ik geen idee had wat ik er van moest verwachten.
Ik viel van de ene verbazing in de andere en wist al helemaal niet wat me overkwam toen ik in februari 2012 voor de eerste keer een wedstrijd bezocht.

Toendertijd was het de bedoeling 'iets simpels' te kunnen op harde schoenen. Nooit had ik kunnen vermoeden dat dat zo'n lange weg zou zijn, waar veel pijn en vooral ontzettend veel doorzettingsvermogen bij kwam kijken.
Ook had ik nooit kunnen vermoeden hoe gruwelijk moeilijk zelfs 'iets simpels' op harde schoenen zou zijn.

Van 'nooit een wedstrijd' naar de eerste Feis

In het begin kon het competitie-gebeuren me gestolen worden. Eerst maar zien hoe ver ik zou komen.
Uiteindelijk wist ik het nodige om op een Feis te kunnen tonen. Toch duurde het nog een aardige tijd voor ik, 3 jaar nadat ik begonnen was, de uitdaging aan ging en besloot ik dat ik opgegeven wou worden voor een wedstrijd.

Die wedstrijd, meteen een hele grote vanwege de connectie met de Europese Kampioenschappen, was dood- en doodeng. Ook dáárvan had ik nooit kunnen vermoeden hoe eng het daadwerkelijk was en ook hoeveel doorzettingsvermogen er bij kwam kijken. Ik had natuurlijk wel een idee hoe dat zou zijn, maar het daadwerkelijk meemaken is vele malen enger.

En als je denkt dat alleen tieners en twintigers peentjes zweten voordat ze op het podium staan en als ze er eenmaal staan: vergeet het maar. Ook veertigers en vijftigers slaken een zucht van verlichting als ze weer veilig naast het podium staan. Zelfs hele ervaren dansers staan soms bol van de zenuwen.

Wat me al opviel bij de eerste wedstrijd die ik bezocht: het gevoel van saamhorigheid. Vlak voordat de dansers het podium op gaan is er nog volop contact en wordt er nog wel eens een stel danspassen geoefend. Eenmaal op het podium is dat over en is het ieder voor zich. Na het optreden wordt er vaak zonder vijandigheid weer met elkaar omgesprongen (dit zal wel wat afhangen van het niveau).

Foutje, bedankt

En falen? Dat gebeurt nog steeds. Het beste wat ik van fouten maken op wedstrijden geleerd heb is dat dat iedereen overkomt en mij dus ook. Zelfs de meest ervaren dansers zijn soms ineens compleet kwijt wat ze moeten doen en hoewel stoppen een van de stomste dingen is die je kan doen op een wedstrijd, gebeurt het hun ook. Het kan gewoon niet altijd goed gaan.

Heeft het je verder veranderd?

Zeer zeker. Is het niet de berg respect die je krijgt voor al die showdansers zodra je voor de eerste keer je voeten in een paar harde schoenen wurmt, dan zit het 'm wel in de kleinere dingen.

Zo was ik nooit een erg regelmatige nagelknipper. Niet dat het tot excessen leidde, maar eens een weekje overslaan was over het algemeen geen uitzondering. Als ik dat nu doe wordt ik keihard afgestraft in zowel m'n zachte als harde schoenen: de nagels worden dan fijntjes naar beneden geduwd en dat is - zacht uitgedrukt - onprettig.

Een ander dingetje is voorzichtigheid in het dagelijks leven. Ik denk dat menig regelmatig Amsterdam-bezoeker de smalle grachtenstraatjes wel herkent. Uitkomend op hoofdwegen staan er vaak verkeerslichten maar bij gebrek aan verkeer loop je al snel door rood.
Dat doe ik sinds ik dans minder vaak en als ik het doe kijk ik veel beter uit. Een leven zonder dans kan ik me moeilijk voorstellen en dat moeten missen door een stom ongeluk, ik moet er niet aan denken.

De grootste (ongemerkte) verandering is mentaal. Het dansen zelf heeft wonderen gedaan voor m'n zelfvertrouwen en hoewel opgeven bij m'n eerste wedstrijd heel dichtbij was, heb ik doorgezet. En dát, heeft me vooral veel zelfvertrouwen gegeven. Daarnaast voelde dat ook veel meer alsof ik nu 'echt' een Ierse danser was.

Wat daarmee verband houd is mijn houding. Zonder dat ik het zelf door heb gehad is het hele 'schouders naar achteren en borst vooruit' gebeuren een verbetering geworden voor mijn houding. Ik loop meer rechtop en m'n schouders zijn meer naar achteren en ontspannen naar beneden gericht.

Dus, jij bent een Ierse danser!

Oei! Daar komen we op het gebied van bescheidenheid terecht!
Hoewel ik langzaamaan steeds dichter bij het punt kom dat ik dat op die manier zeg, is het nog steeds een 'nou... niet echt' geval voor mij.

Dat ligt vooral aan het feit dat ik mezelf spiegel aan anderen. Als ik bij dansles soms wat blijf hangen en de meiden in het uur na mij gadesla, komt daar werkelijk vuurwerk uit de benen. Buitengewoon indrukwekkend hard worden de voeten tegen de vloer geslagen en het zachte schoenenwerk is uiterst gracieus en vloeiend.

Maar ja, mezelf spiegelen aan gevorderde Intermediate dansers en een Europees kampioene is echt appels met peren vergelijken.
Ik zou er (voor mezelf) beter aan doen toch wat trotser te zijn op wat ik al bereikt heb. Pluk een gemiddeld persoon van straat en de kans is zeer groot dat diegene me absoluut niet na kan doen.
Ik kom vast dus ooit op het punt dat ik volmondig zeg dat ik een Ierse danser ben.

---