Lokale meltdown station Zaandam
Ik hield m'n schoolpas ervoor: niets... Ik liep naar paaltje 12: dat had een half zwart en half oranje scherm, maar ook dat deed niets.
Hier moest ik een foto van maken! En dat resulteerde in de hiernaast staande afbeelding.
Het was dat ik de bus moest halen, anders was ik zeker het loket binnengestapt om het malheur te melden.
Op donderdag 11 Februari 2010 faalde het systeem rondom Amsterdam cs: een software-update pakte helemaal verkeerd uit, waardoor je rondom het CS in bus en tram niet in kon checken: Reizigers werd aangeraden een halte eerder uit te checken of een halte later in te checken: dat zal een leuke chaos opgeleverd hebben! Maar misschien ook wel niet: toen ik op een zaterdag onderweg was naar de Bilderdijkstraat in Amsterdam, stapte ik tram 13 binnen: de conducteur ontbrak, en dat was voor heel veel mensen aanleiding hun mapje dat ze vasthielden om in te checken, meteen weer op te bergen.
Ondanks die actie kon ik toch nog 20 tot 25 piepjes horen, maar dat gingen er spoedig veel meer worden: terwijl de tram nog stilstond op CS hoorde ik achter mij een groepje meiden gniffelen: 'Zal ik vast uitchecken?' Giechelde de een: de rest giegelde erdoorheen.
Uiteindelijk besloot een van de meiden toch de daad bij het woord te voegen, en inderdaad vast uit te checken: een lachsalvo barste los.
Er kwam een 'pluuuung!' uit de tram, en langzaam gleed de tram de eerste meters weg van CS: meteen zag (en hoorde) ik een grote groep reizigers opstaan, en massaal uitchecken: een gok, dat gemiddeld driekwart van de reizigers die wel ingecheckt hadden, nu uitgecheckt waren zat er denk ik niet ver naast: de sociale controle ontbrak, en meteen greep men de mogelijkheid tot terugstelen aan. Op de terugweg werd ik wel weer gecompenseerd voor al die grijs- en zwartrijders: door een UCI en UCO mocht ik de tram zonder ook maar een cent te betalen weer verlaten.
Een ander voorbeeld betrof dezelfde lijn, maar dan op een andere dag.
Ergens bij de Dam stapte een oudere man in. Hij stempelde af, en liep naar een zitplaats vlak bij die van mij. Hij vouwde zijn roze strippenkaart op, en ging zitten.
We kwamen bij de halte Witte de Withstraat aan, waarop de conductrice, na de automatische afroep, de melding 'zonegrens' herhaalde, het zonenummer (5700) en nog wat extra 'bezienswaardigheden' omriep.
Kort daarachteraan volgde: 'Meneer, dit is de zonegrens!'
Het bleef een tijdje stil, maar daarop volgde wederom: 'Meneer! Dit is de zonegrens!'
Menig reiziger begon geïrriteerd te raken: vertel dan tenminste wie ze bedoelt...
Via de intercom naar de bestuurder kon ik duidelijk horen: 'Zet de tram maar even stil'
Voor de derde keer kwam er: 'ME-NEER! Dit is de ZO-NE-GRENS!'
"Vertel dan wie je bedoelt hé!" Blerde iemand achter mij richting de conductrice. Ik kon haar geen ongelijk geven: iedereen zat elkaar een beetje argwanend aan te kijken, maar wist niet wie er nou eigenlijk bedoeld werd.
De conductrice had haar hokje verlaten, en zocht degene (de oude man waar ik eerder over schreef) die te weinig had gestempeld, op.
Deze was compleet overdonderd, zei dat hij genoeg gestempeld had, en snapte niet waar ze zo'n probleem van maakte.
"Meneer, ik heb het u nog gezegd!" zei ze, waarop ze hem sommeerde zijn strippenkaart te geven. Zonder verdere discussie stempelde ze nog een zone extra af. Daarna verdween ze weer. Dit onder luide verontwaardiging van sommige passagiers, die het er overduidelijk niet mee eens waren.
In mijn ogen niet meer dan terecht. Het mag daarnaast ook wel eens: met de chipkaart wordt in de tram grijsgereden bij het leven: op dezelfde rit zag ik nog 3 man instappen, inchecken, en een deur verder lopen om vervolgens uit te checken: op dergelijke overtredingen heb ik echter nog nooit 1 controle-ploeg zien controleren.
Terug van (eigenlijk nooit) weggeweest: de halve seconde: "Het gaat helemaal fout met jou"
Bovenstaande zin verwacht je van een wetsdiender die een minderjarige draaideurcrimineel wil laten merken dat hij z'n leven aan het verknallen is. Als OV-reiziger verwacht je 'm in ieder geval niet uit de mond van een medewerker die tegen jou staat te praten, te horen.
Toch was dat het geval toen ik na donderdag 25 Februari een uitdraai liet maken.
Een bijzondere dag overigens, die 25ste: in de avond ontstond een gaslek bij het Victoria hotel: daardoor werden alle tramlijnen die het CS aandeden ingekort of opgeheven en vervangen of 'voortgezet' met bussen.
Het voltallige gezin Voorloop (broer, ik, pa en ma) zaten in een tram die niet verder zou gaan dan de Marnixstraat: daar konden we overstappen op bussen.
Dit ging spannend worden! Wat ging er nu in vredesnaam met de chipkaart gebeuren?
Wel, dat ging buitengewoon goed (en dat had ik toch wel anders verwacht)
Nadat we later te horen kregen dat we doorreden naar de halte Frederik Hendricks plantsoen, en we uitcheckten, bleek er een UCO geforceerd te zijn, en betaalde iedereen slechts het basistarief: Zo hoort het! Was het eerste wat ik dacht.
We konden na een minuutje instappen in een volle lijn 18: de tram-stremming had op de rest van de route waarschijnlijk ook al voor een enorme toeloop op de bus gezorgd.
Bij het inchecken in de bus meldde de lezer 'overstap OK' en werd er voor het stukje F.H. plantsoen - CS een correcte 23 cent gerekent: voor 1,01 waren we van de halte Osdorpplein naar het CS gekomen, waar dat normaal iets van 1,67 kost.
Op naar de bus naar huis. Het inchecken ging daar in het begin mis: ik hield de verkeerde kant van m'n portemonnee voor de lezer, waar 2 andere RFID kaarten zitten: m'n OV-chipkaart wordt 'beschermd' door een metalen plaatje, dat verhindert dat deze gelezen wordt: omdraaien van de portemonnee zorgt ervoor dat alleen de chipkaart gelezen wordt, en zo'n slome Arriva-lezer weer geen last heeft van m'n andere 2 RFID-wonders.
Nadat ik 2 maal 'Leesfout' en een andere foutmelding had gekregen, draaide ik m'n portemonnee om: toen kreeg ik een groen lampje, kort piepje en 'goede reis' of iets van gelijke strekking op het scherm: ik heb dat niet gefilmd, al zou je dat alleen al doen om jezelf later niet voor gek te verklaren.
Wat wil namelijk het geval: bij het uitchecken hield ik m'n kaart voor de lezer, waar al duidelijk 'pmr bndrstr' opstond. Een kort piepje, vergezeld van de boodschap dat ik slechts 52 cent voor dit ritje van CS naar bijna-eindpunt-Purmerend hoefde neer te tellen, deed mij euforisch uitroepen: 'dat is goedkoop!'
Maar het was niet goedkoop. Het zou blijken dat ik bij het inchecken wel degelijk ingecheckt was, maar, zonder dat de lezer mij dat gemeld had, ook weer uitgecheckt had: zodoende checkte ik bij het bereiken van de halte Bunderstraat weer in: er werd 4 euro van het saldo van 12,52 afgetrokken, en daar zat dan ook meteen 'mijn' fout: ik had naar het restsaldo gekeken. Op de Arriva lezers is de 8 echter zeer slecht te onderscheiden van een 0 (het zijn van die 'ASCII-nullen': die hebben zo'n irritant schuin streepje door het midden lopen: in een rijdende bus zie je dat al snel aan voor een 8 en andersom.
Omdat ik me van geen kwaad bewust was (ik had immers echt ingecheckt) heb ik ook niet gezien dat het misging, en verliet de bus in de veronderstelling dat het allemaal goed gegaan was.
In diezelfde veronderstelling toog ik een dag later ook naar het Tramplein om een uitdraai te laten maken.
En daar kwam toen de waarheid boven tafel, die het loketmannetje met de kop boven dit stukje aankondigde.
Ik vroeg hoogst geagiteerd of meneer even kon herhalen wat hij zojuist zei: ik had hem natuurlijk wel verstaan, maar toch zit er ergens een klein deel in jezelf dat vertelt dat je je oren niet moet geloven.
"Het gaat helemaal fout met jou, je bent vergeten uit te checken," zei hij terwijl hij wat stond te scrollen met de muis.
"Nou, niet dat ik weet hoor," zei ik.
"Jawel, hier, 1 keer... en..." vervolgde hij, terwijl hij verder scrolde in de hoop nog een blunder van 'mij' op me af te kunnen vuren.
"Nou... daar weet ik dan niets van, want ik heb gewoon in- en uitgecheckt."
"Kijk, hier is het mis gegaan: je hebt op CS in en weer uitgecheckt." Zei hij stellig overtuigd dat hij weer een reiziger op een fout betrapt had.
"Tja, dat is dan heel vervelend, maar daar kan ik niets aan doen: ik heb gewoon in- en uitgecheckt: dat dat systeem tussentijds dingen doet die mij niet gemeld worden, ligt buiten mijn invloed." Zei ik terwijl het mannetje de verkeerde handelingen omcirkelde.
"Nou nee, je hebt na het inchecken meteen weer uitgecheckt: als je dan uitstapt, check je weer in, en raak je 4 euro kwijt," zei hij met de bril op z'n neus.
"Ja, dat zeg ik dus net: ik heb gewoon ingecheckt, maar die lezer heeft nooit gemeld dat ik weer uitgecheckt werd!" Zei ik pinnig: ik begon m'n geduld te verliezen.
"Ja... jajaja..." mompelde hij.
"Nou ok, laten we dan maar in het midden houden wiens schuld het is." Zei hij, en wou een verdere uitleg over dit misbaksel gaan starten.
"Meneer... ik weet prima hoe het werkt, maar er gebeuren gewoon dingen waar ik geen invloed op heb..." (om het maar niet over 'het systeem' te hebben, want dan ga ik de schuld ergens leggen)
"Je hebt dan bij het inchecken die kaart er dan net ff een halve seconde of zo te lang bijgehouden." Zei hij. Da's gek: dat betekent dat hij de schuld dus toch weer bij mij legt. Die kutsmoes heb ik daarnaast al eens eerder gehoord, alleen dan uit de mond van een Connexxion medewerkster. Ze moeten gewoon eens gaan zorgen dat dergelijke acties niet mogelijk zijn: de kaart voor een seconde of 5 'weren' van elke lees-actie dan ook moet genoeg zijn om dit soort idioterie te voorkomen.
Toen hij nogmaals begon over deze mislukte transactie, vroeg ik om een claimformulier. Daarna wou ik de uitdraai aanpakken, die hij precies toen even pesterig stevig vastpakte en terugtrok: "Ik probeer je alleen maar te helpen!" Zei hij nog.
"Daar doet u dan een verdomd goede poging toe!" Dacht ik bij mezelf: dat heb ik (jammer genoeg) niet gezegd.
Ik heb thuis het claimformulier ingevuld, en zag toen pas op de bon dat ik bij het uitstappen weer ingecheckt was bij de halte Zuivelpad, en niet bij de Bunderstraat, terwijl de lezer toch echt het laatste zei: een verschil van iets van 2 cent.
Maar... wat moest ik nu op het claimformulier zetten? Het was eigenlijk de eerste keer dat het kosten-aspect pas echt tot me doordrong: Moest ik die 4 euro opschrijven zodat ze er bij Arriva de werkelijke ritprijs vanaf konden halen? Of moest ik de prijs van de reis opschrijven, zodat ze die kunnen verrekenen met die 4 euro...
Ach... ze bekijken het ook maar! Ik heb 4 euro opgeschreven voor de rit CS-Zuivelpad, en verder zoeken ze het bij Arriva zelf maar uit: het is niet mijn schuld! Ongeveer 20 uur na de mislukte transactie lag het claimformulier al op de bodem van een brievenbus te wachten op verdere verwerking.
Als je net even verder gaat denken, bevestigt het mannetje op het Tramplein dus dat het systeem hiaten kent: als je de kaart er een halve seconde te lang voorgehouden hebt (wat natuurlijk zo gebeurd is), loop je dus blijkbaar het risico dat je uitcheckt zonder dat de lezer dat ook maar 1 keer aan de gebruiker meldt.
Het is een mankement wat ik ook al eens bij het GVB meegemaakt heb, maar dan in omgekeerde richting: bij het inchecken werd toen eerst de kaart met de melding 'laat kaart nogmaals lezen' geweigerd, om vervolgens uitgecheckt te worden: ik had dus wel ingecheckt, maar dat had de lezer nooit aan mij gemeld.
Als je dergelijke problemen tentoonspreid, hoor je al snel oplossingen als: 'verschillende geluiden bij in- en uitchecken", zodat daar (mede voor blinden) onderscheid uit op te maken is.
Er wordt echter voorbijgegaan aan de kern van het probleem: blijkbaar is het dus mogelijk dat een lezer een kaart leest en beschrijft, dat niet meldt aan de gebruiker, en vervolgens nogmaals een actie uitvoert, die wel aan de gebruiker gemeldt wordt (of andersom natuurlijk)
Dan kan je er nog zo'n groot arsenaal aan waarschuwingstoontjes en knipperlichten aan vastkoppelen, maar als die lezer niet in staat is elke actie ook te bevestigen richting de gebruiker heb je er helemaal niets aan.
Studerend Nederland aan de chip: geen discussie mogelijk.
Per ingang van dit jaar, zoals ik al eerder schreef, is de studentenkaart alleen nog in chipkaartvariant aanwezig (dat schreef ik ook al eerder)
Het vreemde is dat er nog maatschappijen zijn waar je nog helemaal niet terecht kunt met het kaartje, en de kaart als zichtkaart gebruikt wordt: Studenten zijn niet gek, dus die zullen heus wel met hun week-abonnement ook in het weekend de bus instappen: de chauffeur kan aan de buitenkant toch niet zien wat er op staat!
Er staat dan natuurlijk wel een dreigend zinnetje op de diverse websites dat je als student bij controle dan wel beboet wordt, maar ik kan me niet voorstellen dat de controle ineens zeer verhoogd is of wordt in dat geval.
Het biedt ook nog een optie tot 'echt' zwartrijden: Iedereen die ooit een studentenchipkaart heeft gehad, maar daar geen studentenreisrecht meer op heeft staan, kan toch zo de bus binnenstappen: de IB-groep chipkaart is daarvoor genoeg. Men gaat er daarmee bijna automatisch vanuit dat er ook werkelijk een studentenreisrecht op staat.
Wat je als student dan beter niet moet doen, is per ongeluk vergeten in te checken: het overkwam een kennis op Randstadrail in de regio Haaglanden, waar het als student zijnde NIET VERPLICHT is om in te checken.
Daar had de controleur die zij toevallig trof geen boodschap aan: 37,50 euro boete omdat ze met een gratis reisrecht op haar kaart niet ingecheckt had!
Een ander punt van discussie is het reizen op korting: als je bij de NS incheckt in je kortingsperiode, wordt er gewoon vol-tarief saldo geheven. Inchecken wordt daarom (ook doordeweeks) afgeraden.
Bij bus en tram op korting reizen kan nog gewoon met de roze strippenkaart, al ging lang niet elke chauffeur daarmee akkoord: het schijnt tot flinke discussies geleid te hebben, maar het is ook een moeilijk punt: het reisrecht staat op de chipkaart, maar men betaalt met een strippenkaart. Maar ook hier komt het fraude-aspect weer om de hoek kijken: iemand zonder studentenreisrecht zou zo een bus binnen kunnen stappen, zijn kaart omhoog kunnen houden, en vervolgens een roze strippenkaart af kunnen laten stempelen, terwijl hij geen enkel studentenreisrecht meer op zijn kaart heeft staan. Niemand die het controleert.
Naast deze problematiek konden studenten die zo'n beetje op de Nederlands-Duitse grens wonen, ineens niet meer met de bus: de bussen van de NIAG, een vervoerder uit Duitsland, had geen chipkaartlezers, en de chauffeurs stonden het maar toe, of weigerden de studenten mee te nemen: een typisch aspect waar waarschijnlijk totaal aan voorbijgegaan is met de hele invoering.
Maar, als we de website moeten geloven, is de totale invoering 'zonder veel grote problemen verlopen' NOU! Dan wil ik wel eens weten welke wereldramp er had moeten plaatsvinden totdat er wel vele grote problemen ontstaan waren. Maar ook dan had men een dergelijk optimistisch bericht op de website gezet: het lag immers toch allemaal aan de studenten!
Doofstomme lezers bij GVB
Ik moest een bonnetje hebben uit een van de automaten die ernaast staan, en nadat ik dat bemachtigd had, stond ik even de rijen te overzien: ook in Amsterdam hebben denk ik weinig mensen gekozen voor automatisch opladen, wat waarschijnlijk simpelweg een kwestie van gebrek aan vertrouwen is.
Terwijl ik even hoofdschuddend stond te kijken was er net weer een metro leeggestroomd.
Een studente haaste zich naar de saldolezers, en hield haar kaart voor het blauwe apparaat.
Het ding deed niets. Ze duwde de kaart nog even stevig op het leesvlak, maar wederom niets. Ze draaide de kaart om, maar ook dat had geen effect: de saldolezer weigerde elke vorm van medewerking.
"Ik zou die ernaast maar proberen, want ik denk dat 'ie stuk is." Zei ik, toen ze nog steeds bij de eerste lezer stond te proberen.
Ze probeerde de lezer ernaast, maar ook die deed niets, al stonden beide lezers die ze inmiddels geprobeerd had, gewoon aan.
Ze ging maar in de rij staan bij de verkoopautomaten van het GVB. Ik kon het niet laten te vragen wat ze moest doen, maar toen ze zei dat ze de kaart alleen maar op wou laden, zei ik dat ze dan beter een treinkaartjes-automaat kon gebruiken: die dingen staan vaker werkloos dan de chipkaart-automaten in de metrohal.
"Kan dat dan?" Vroeg ze verwonderd: niet zo heel gek: het opladen is pas sinds Voordeelurenkaart-houders met de chipkaart kunnen betalen uitgelegd in een foldertje: daarvoor was er niets over te vinden. Maar als student zijnde heb je dat foldertje niet nodig, omdat je toch niet op saldo gaat (en kan/mag!) reizen, dus die uitleg is aan de meeste studenten voorbijgegaan. Tel daarnaast nog de vermaning: 'Het studentenreisrecht is niet op te laden bij NS kaartautomaten!' op, en menig student heeft waarschijnlijk niet eens weet van de oplaadmogelijkheid bij treinkaart-automaten.
Ze zocht een automaat op waar geen reizigers voor stonden: in die tussentijd zei ze dat haar kaart misschien wel defect was: het had gekund, maar over het algemeen moet je wel heel ruw omgaan met een Mifare Classic om 'm stuk te krijgen.
Maar dat was niet het geval: nog voordat ze goed en wel een centimeter of 10 in het bereik van de lezer van de automaat was, begon deze al te klagen dat de kaart te snel uit het leesbereik verwijderd was, en daardoor niet gelezen was.
Wat is er dan toch in vredesnaam aan de hand met die saldolezers! Kan dat spul nou nooit eens W E R K E N?
Nee dus
Woensdagmiddag 31 Maart liet maar weer eens zien dat je daar inderdaad niet van uit kan gaan: ik maakte in totaal 7 ritten: het controleren daarvan heeft me ongeveer een uur gekost, via dat geweldige geklooi bij 9292.
Een rit van CS naar de Klaprozenweg in Amsterdam gaf een 'onbekend tarief': via het in 2 delen splitsen van die korte rit kwam ik uiteindelijk toch nog op het juiste bedrag uit.
Om de spanning maar meteen weg te nemen: op die 7 ritten ging het toch weer 1 keer fout, en werd me 2 cent teveel gerekend voor een ritje van ongeveer 600 meter dat ik alleen maar maakte omdat ik snel ergens moest wezen, nadat de rit naar de Klaprozenweg een verkeerde beslissing bleek: normaal loop ik dergelijke afstanden.
De fout betrof ditmaal overigens een fout bij het GVB, waar zoiets mij niet vaak overkomt.
Is je dat allemaal gelukt, dan mag je nog hopen dat de bedragen daarvoor ook bekend zijn: voor buslijn 94 bleek dat niet het geval, terwijl de bus beide haltes toch echt aandoet: hiernaast het resultaat.
Wakker geworden personeel bij TLS
Ik vertoefde laatst een tijdje op de website van dat bedrijf, of nou ja, ik hing rond op ov-chipkaart.nl.
Ik klikte op een gegeven moment op de knop met vragen over beveiliging. Daar stond toen ook een vraag betreffende de storingsgevoeligheid van de chipkaart-apparatuur: dan niet in de zin dat de chip-apparatuur stuk gaat, maar in de zin hoezeer die bëinvloedt kan worden door mobiele telefoons, en, jawel, andere RFID kaarten. Daar stond dit opmerkelijke antwoord:
Bij Arriva, Syntus en Veolia hebben de lezers hetzelfde probleem: er is blijkbaar nooit iemand op het idee gekomen dat mensen in Nederland over het algemeen al snel met 2 RFID passen rondlopen (naast de OV-chipkaart)
Een volle portemonnee bij de lezer houden werkt dus ook niet. Ik vond er wat op, in de vorm van een plaatje metaal.
Plaatje metaal
Dat plaatje metaal plaats ik tussen m'n chipkaart en 2 andere RFID kaarten in: de OV-chipkaart zit het meest aan de buitenkant van de portemonnee. De andere RFID kaarten zitten pal achter het metalen plaatje. De verkeerde kant van m'n portemonnee voor de Arrivalezer houden resulteert in hysterisch piepende lezers die vragen om het nogmaals te proberen, of zeggen dat je een 'onbekende kaart' aangeboden hebt.
Bij NS, waar de lezers ook niet geprogrammeerd zijn niet-OV-chipkaarten te negeren, werkt het plaatje ook prima: zo goed dat omdraaien van de hele handel (waarmee dus m'n schoolpas en identiteitskaart aangeboden worden) vaak resulteert in geen enkele reactie, of, zij het na enige tijd, toch m'n OV-chipkaart gelezen wordt.
Verder blijft de chipkaart bij Arriva een bron van problemen, waar menig chauffeur meent een reiziger op aan te moeten spreken: het overkwam mij laatst weer. Ik duwde m'n portemonnee met de juiste kant tegen de lezer, maar deze glipte me bijna uit m'n hand: de centimeter verschuiving was funest: ik kreeg meteen een foutmelding inclusief de vermaning het nog eens te proberen.
"Ja, zo werkt het ook niet! Je moet 'm stilhouden!" zei de chauffeur.
"Ach joh! Het werkt de ene keer wel, en de andere keer niet..." Zei ik verontwaardigd.
"Welnee!" Riep hij nog naar achteren: ik was gaan zitten en heb nog iets terug geroepen als 'voor betere apparatuur zorgen' of iets dergelijks: dat zal echter niet gebeuren, omdat Arriva niet tot TLS behoort: daarmee zijn ze uitgesloten van gezamelijke apparatuur-inkoop.
Het is tevens de reden dat de lezers bij Arriva, Syntus en Veolia allemaal dezelfde zijn: ook die maatschappijen mogen niet deelnemen aan de apparatuur-inkoop van alle rotzooi die nodig is om die kaarten te lezen.
Ik ga niet vaak meer met het OV: niet alleen omdat ik nergens hoef te wezen (en als ik wel ergens moet wezen en toch het OV moet gebruiken blijkt een gewoon papieren kaartje vaak zoveel goedkoper dat de chipkaart echt diefstal is) maar ernaast omdat de 'testritten' niet meer nodig zijn: het is nu toch wel overduidelijk dat de chipkaart niet werkt.
Die keren dat ik nog wel in een bus stap, hoor ik standaard dezelfde verhalen: de apparatuur is vaak stuk, of heeft moeite om de kaart te lezen.
Wordt de kaart wel gelezen, dan hoor ik dezelfde verhalen over de kosten: de afwijkingen daarvan, overkomen anderen dus ook.
Zelfs de reizigers die bij Arriva de kaart los op de lezer drukken overkomt het wel eens dat de kaart eerst gelezen wordt en vervolgens heel snel nog eens. Omdat de kaart dan al verwijderd wordt, piept de lezer kort dat er een handeling fout gegaan is: het overkomt de meest geroutineerde chipper: het ligt dus niet aan mij.
GVU en de chipkaart
Het GVU, op iets van 3 na de enige maatschappij waar ik nog nooit m'n chipkaar gebruikt heb, heeft een opvallend onvindbare merkwaardige voorwaarde voor het gebruik van de chipkaart opgenomen in hun voorwaarden: dat zeggen ze zelf tenminste.
Wat wil het geval: als je bij het GVU defecte apparatuur treft, dien je alsnog een geldig vervoersbewijs aan te schaffen danwel te laten stempelen. Een buitengewoon merkwaardige eis: wil je iedereen op '1 kaart voor al het OV' hebben, dan moet je als reiziger wel weer zorgen dat je bij defecte apparatuur een tweede kaart voor bijna al het OV bij je hebt.
Dat beweert het GVU echter: ik heb de voorwaarden er uit en de treure op na lopen zoeken, maar de bepaling is nergens te vinden. Alleen in een mailtje waarin ik naar de betreffende situatie vroeg, werd me te kennen gegeven dat ik dan inderdaad een geldig kaartje zou moeten kopen of afstempelen. De eerstvolgende keer dat ik bij het GVU geconfronteerd wordt met weigerende apparatuur zal ik dat dan ook weigeren: dan moeten ze het maar in hun voorwaarden zetten, en zich niet gaan beroepen op het mailtje dat ik van ze ontving (Ik roep overigens alle reizigers bij GVU op hetzelfde te doen: raadpleegt u dan echter wel even de voorwaarden, en stap geen GVU-bus binnen om vervolgens te zeggen dat u van ene Voorloop uit Purmerend geen kaartje hoeft te kopen bij defecte apparatuur omdat hij dat zei...)
Ik heb het in m'n 22 levensjaren 1 maal meegemaakt dat een chauffeur geen stempeltang bij zich had: iedereen die binnenstapte mocht gratis mee, het was immers niet de schuld van de reiziger, dat de reiziger geen mogelijkheid had de financiële vergoeding tot het maken van een reis, te voldoen.
Bij defecte chip-apparatuur hoort hetzelfde te gelden: de apparatuur om de verplichting tot een financiële vergoeding af te handelen werkt niet, en dat kan je de reiziger niet verwijten: vervoer je reizigers gratis, en zadel ze niet op met het kopen van een kaartje.
Uw ideëen lezen we toch niet...
Een ander feit wat ik het GVU schreef was dat ze, 3 maanden na dato, nog steeds het basistarief uit 2010 op hun website vermeld hadden staan.
Daarnaast kon ik niet bij 'prijzen vervoersbewijzen' of iets dergelijks de kilometerprijs vinden: daar moest ik een apart tabblad voor aanklikken, waar vervolgens wel de kilometerprijs stond: ik vroeg of het geen idee was als dat veranderd werd: daar kreeg ik een antwoord op: 'De kilometerprijs bedraagt 12 cent in uw reisomgeving.'
Op de melding van de verouderde kosten kreeg ik geen antwoord in de trand van 'bedankt voor het melden van deze fout' of iets dergelijks, maar 'Het basistarief bedraagt 0,78 euro per 1 Januari 2010'
Ze doen er bij het GVU waarschijnlijk alles aan om zo snel mogelijk een vraag te beantwoorden: alle antwoorden kwamen over alsof men mijn vragen helemaal niet gelezen had, maar simpelweg een standaard antwoord uit een lijst gekopiëerd had.
Hoe is het allemaal begonnen?
Ja... hoe is het ook weer allemaal begonnen...
Ergens in 2006 kwam mijn broer op de website van Frans Mensonides terecht. Hij schreef over de chipkaart, en zijn eerste ervaringen waren niet positief, en dat was nog zacht uitgedrukt.
Het leidde tot onze eerste minidocumentaire op 9 Februari 2007: ik trachtte toen een chipkaart te kopen, wat al meteen mislukte. Het zou de aanloop blijken naar meest genegeerde reizigersklacht nummer 1, grootste bron van problemen nummer 1, en menigmaal uitdraaien op eindeloze discussies met personeel, wat er natuurlijk ook niets aan kon of kan doen, maar altijd de gebruiker de schuld gaf.
Zulke discussies waren vaak aanleiding om te foeteren op het personeel: ze kunnen er wel niets aan doen, maar het is de schuld van de vervoersbedrijven: mij is al sinds het begin een perfect werkend systeem beloofd, dat altijd prima werkt, en ook nooit fouten zal maken (computers maken immers nooit fouten! Dat weten we allemaal!)
Het is ook het meest verwarrende vervoersbewijs ooit: de media snapt er over het algemeen geen hol van: vele foutieve berichten zijn het gevolg van simpelweg luie journalisten, die maar wat opschreven wat die vriendelijke woordvoerder aan de telefoon zei.
Het is ook het vervoersbewijs waar het meest over gelogen wordt: Een paar maanden terug werd er in een regio waar de apparatuur net een korte tijd actief was geklaagd dat de kosten voor dezelfde rit steeds verschilden: een verschijnsel dat ik al in 2008 op deze site kon melden, maar waar, na klachten hierover richting Connexxion, nooit een reactie op gekomen is.
Er werd een woordvoerder van Connexxion opgezocht naar aanleiding van een bericht in de media erover. Dat was iemand blijkbaar gelukt: waar al mijn pogingen vruchteloos bleken, had iemand het blijkbaar voor elkaar gekregen een krant te tippen over de kwestie. Waarom dat diegene wel gelukt was werd al snel duidelijk: het was een lokale politicus.
Een woordvoerder van Connexxion was "stomverbaasd. Ik heb hier geen verklaring voor." Aldus de betreffende leugenaar: hij wist het vast wel, maar mag het gewoon niet zeggen, want dan is het vertrouwen natuurlijk helemaal weg.
In dezelfde regio trouwens deze gedeputeerde, die ze na deze uitspraak meteen de deur hadden moeten wijzen: Het interesseert haar allemaal niet: ze heeft het pluche onder haar reet, en verder zal het haar worst wezen wat er in de echte wereld gebeurt. De eerdere problemen in de regio waren natuurlijk ook een complete verrassing voor haar. Ov-chip: gedeputeerde weet het ook niet
Gaat het een keer niet over de prijzen, dan gaat het wel over een verplichtstelling van de kaart.
Iets meer dan een maand voor de verplichtstelling in de Amsterdamse metro kwam De Volkskrant, die zichzelf al lang bombarderen tot een krant voor wakker Nederland, met een artikel waarin men schreef over de chip-poortjes, die het nu, na 11 jaar gesleutel (11 jaar? Ik heb ze pas sinds 2006 zien staan?) en 4 jaar later dan voorzien eindelijk deden.
Ik heb ze gemaild en daarin gevraagd of ze ook journalisten hebben die weten hoe een lijnbus of tram er van binnen uitziet, of op zijn minst eens per jaar onder hun steen vandaan kruipen: dat heb ik niet op die manier geschreven, maar de strekking was hetzelfde; van deze wakkere krant heb ik (natuurlijk) nooit een reactie gekregen.
